Εδώ και σαράντα εφτά χρόνια, κοντά στην Αστυνομική Διεύθυνση της Λάρνακας, βρίσκεται το περίπτερο του Ηλία του Βαρωσιώτη, για να θυμίζει στους Αμμοχωστιανούς «το περίπτερο του λιμανιού του Βαρωσιού». Είχε πρωτοχτιστεί έξω από το λιμάνι της Αμμοχώστου το 1967. Ο κύριος Ηλίας δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή. Πέθανε το 1985 με τον καημό του ξεριζωμού. Ήθελε να επιστρέψει πίσω να δει το σπίτι του και να ξαναλειτουργήσει το περίπτερό του. Το είχε ανοίξει για τελευταία φορά γύρω στις 16-18 Ιουλίου, μετά το πραξικόπημα. Με τις φήμες να οργιάζουν για τουρκική εισβολή, αναγκάστηκε να το κλείσει μέχρι να ηρεμήσει η κατάσταση. Ακολούθησε όμως η πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής (20 Ιουλίου 1974) και στη συνέχεια η δεύτερη (14 Αυγούστου 1974). Η προσφυγιά βρήκε τον κύριο Ηλία με την οικογένειά του στη Λάρνακα.
Την ιστορία του περιπτέρου μάς τη διηγήθηκε ο γιος του Φώτης.
Μετά την τουρκική εισβολή, το περίπτερο στήθηκε σε ένα πρόχειρο αμαξούδι. Εκεί άκουγες καθημερινά: «Σάντουιτς, βαρωσιώτικο σάντουιτς, κοπιάστε». Πολλοί πρόσφυγες Αμμοχωστιανοί, όταν πήγαιναν να ψωνίσουν από το κινητό περίπτερο, συγκινούνταν. Ο βιοπαλαιστής φίλος τους αγωνιζόταν να βγάλει ένα μεροκάματο για να θρέψει την οικογένειά του. Πολύτεκνος πατέρας με πέντε παιδιά και έξι εγγόνια. Λίγο αργότερα, το αμαξούδι στάθμευσε απέναντι από την κεντρική πύλη της Αστυνομίας της Λάρνακας. Στην πραμάτεια του προστέθηκαν και άλλα προϊόντα όπως παξιμάδια, αυγά, πίτες, εφημερίδες, περιοδικά. Βοηθοί του κύριου Ηλία στο περίπτερο ήταν ο Φώτης και ο γαμπρός του Παναγιώτης. Ακολούθως, το αμαξούδι έγινε περίπτερο με λαμαρίνες και μετακινήθηκε πενήντα μέτρα πιο κάτω, αντίκρυ από τη στάση του «Πετακτού» [1]. Στο σημείο αυτό βρίσκεται μέχρι σήμερα.
Ο Φώτης είναι εξήντα έξι χρονών και έχει τέσσερα παιδιά και εννιά εγγόνια. Αν και έχει πάρει σύνταξη, εργάζεται ακόμα στην οικογενειακή επιχείρηση. Έχουν περάσει πολλά και δύσκολα χρόνια. Ο αγώνας όμως συνεχίζεται. Ίσως κάποια στιγμή να επαναλειτουργήσει το περίπτερο έξω από την πύλη του λιμανιού της Αμμοχώστου. Αυτός θα είναι και ο πιο όμορφος επίλογος της ιστορίας του.
Συγκεκριμένα ο Φώτης δηλώνει: «Δεν ξεχνούμε την πόλη μας. Θα ξαναπάμε και θα γυρίσουμε τις γειτονιές με τα ποδήλατά μας. Θα ξανακολυμπήσουμε στο Φάληρο και θα πάμε ως την «Καμήλα» [2]. Θα στήσουμε το περίπτερό μας και πάλι».
- Πετακτός: ονομάζεται αυτός που είναι πολύ ζωηρός
- Καμήλα : βράχος μέσα στη θάλασσα, οκτακόσια περίπου μέτρα από την ακτή. Οι νέοι συναγωνίζονταν στην κολύμβηση, με σημείο αναφοράς τον βράχο αυτό, στους κολυμβητικούς αγώνες του Ναυτικού Ομίλου Αμμοχώστου, αλλά και σε άλλες μέρες και ώρες, κυρίως όμως κατά το καλοκαίρι.
Η Μαρία Χριστοδούλου είναι Εκπαιδευτικός
