Είμαι ο Στέλιος Γεωργίου σχεδόν 43 ετών, πρόσφυγας από τον Κοντεμένο της επαρχίας Κερύνειας. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αγροκηπιά της επαρχίας Λευκωσίας και από το 2004 έχω παντρευτεί και μετακομίσει μόνιμα στην Αραδίππου της επαρχίας Λάρνακας, όπου και απέκτησα 4 παιδιά ηλικίας από 7 μέχρι 17 ετών.
Ο αγώνας ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2019 οπότε και θα λάμβανα άδεια από την εργασία για να περάσω με την οικογένεια όλες τις διακοπές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς καθ’ ότι οι ώρες εργασίας τους μήνες που είχαν προηγηθεί ήταν ατέλειωτες και το στρες τεράστιο λόγω ενός σημαντικότατου έργου που είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία. Μπορώ να πω ότι είχα χαλαρώσει από την πίεση και ήμουν χαρούμενος που θα μπορούσα να έχω μετά από πολλά χρόνια άδεια καθ’ όλη την περίοδο των Χριστουγέννων.
Κάποια ενόχληση που είχα ωστόσο, με ώθησε να απευθυνθώ στον γιατρό ο οποίος κατόπιν εξετάσεων διέγνωσε ότι πρόκειται για κάτι παθολογικό και πολύ σοβαρό (Κακοήθεια στον Μυελό των Οστών). Με την ανακοίνωση αυτή είχα χάσει την γη κάτω από τα πόδια μου. Ξαφνιάστηκα. Δεν το περίμενα. Τα χειρότερα περνούσαν από το μυαλό μου. Θυμάμαι ότι με είχε συμβουλεύσει ένας φίλος όταν έμαθε για το πρόβλημα μου να μην αρχίσω το ψάξιμο στο Internet για το θέμα. Μπήκα στον πειρασμό αλλά σύντομα είχα διαπιστώσει ότι είχε δίκαιο. Η λέξη «Ανίατη» παρουσιαζόταν παντού και δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Μου πήρε αρκετό καιρό να συνέλθω!
Ξεκίνησα άμεσα θεραπείες και ακολουθούσα κατά γράμμα τις οδηγίες του αιματολόγου μου. Επρόκειτο να τρέξουμε κάποιους κύκλους χημειοθεραπειών και στο τέλος το πλάνο περιλάμβανε Αυτόλογη Μεταμόσχευση μυελού (Δότης δηλαδή εγώ). Η αυτόλογη Μεταμόσχευση έγινε το καλοκαίρι του 2020 χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Με την διαδικασία αυτή η ασθένεια αναμενόταν να «κοιμηθεί» όχι να εξαφανιστεί μόνιμα. Σύμφωνα και με τον γιατρό μου πάντα υπήρχε το ενδεχόμενο επανεμφάνισης σε βάθος χρόνου αλλά κανείς δεν μπορούσε να καθορίσει το πότε όμως. Η προσπάθεια θα ήταν με την λήψη διάφορων σκευασμάτων να μην με επηρεάζει για όσο το δυνατό μεγαλύτερο διάστημα.
Παράλληλα είχα εναποθέσει τις ελπίδες μου στον Θεό. Ένιωθα ότι μόνο με την δύναμη Του θα μπορούσα να ξεπεράσω το πρόβλημα και προσευχόμουν να δίνει φώτιση στους γιατρούς να κάνουν εκείνο που έπρεπε όταν έπρεπε και εμένα να παίρνω τις σωστές αποφάσεις όταν είχα επιλογές. Η στήριξη και η αγάπη από την Οικογένεια, φίλους, συνεργάτες και συναδέλφους τεράστιά. Όλη αυτή η στήριξη και η πίστη στον Θεό με έκανε μέρα με την μέρα να νιώθω καλύτερα τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά. Επιπρόσθετα η όλη κατάσταση με την πανδημία με βοήθησε ώστε να μην νιώθω διαφορετικός. Το γεγονός ότι όλος ο κόσμος λάμβανε μέτρα προστασίας και είχε περιορίσει τις μετακινήσεις με έκανε να ενεργώ σαν όλους τους άλλους και όχι διαφορετικά αφού ως ανοσοκατασταλμένος θα έπρεπε να προσέχω από το παραμικρό. Αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο φυσικά το οποίο έχει στοιχίσει την ζωή ή έχει καταστρέψει ανθρώπους και ακόμη όλη η κοινωνία είναι σε κίνδυνο.
Όλα είχαν πάει καλά απλά θα έπρεπε να προσέχω για ακόμα μερικούς μήνες από διάφορους περιβαλλοντικούς κινδύνους μέχρι να δυναμώσει ο οργανισμός. Μήνα παρά μήνα γίνονταν οι εξετάσεις ρουτίνας και όλα έδειχναν τέλεια. 6 μηνες μετά την μεταμόσχευση οι αναλύσεις ωστόσο έδειξαν κάποια υποτροπή. Κανείς δεν το περίμενε τόσο σύντομα, ούτε ο γιατρός, οπότε και με ενημέρωσε πως με βάση τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας θα έπρεπε να ξεκινήσουμε νέους κύκλους χημειοθεραπείας και παράλληλα να κοιτάξουμε για δότη Μυελού των Οστών ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε με Ετερόλογη Μεταμόσχευση. Από την πρώτη στιγμή θεώρησα ότι η εξέλιξη αυτή είναι Ευλογία. Δώρο από τον Θεό. Ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να εξαφανίσουμε μια για πάντα το κακό αφού με την αυτόλογη μεταμόσχευση και τα φάρμακα όπως ανέφερα και πιο πριν η ασθένεια θα κοιμόταν απλά. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια έχουν διοργανωθεί και οργανώνονται ομαδικές δειγματοληψίες σε συνεργασία με το Καραϊσκάκιο Ίδρυμα από πολλούς εθελοντές, αγαπητούς φίλους, οργανωμένα σύνολα και Οργανισμούς και όχι μόνο ώστε να αυξήσουμε όσο το δυνατό περισσότερο τις πιθανότητες εξεύρεσης του Κατάλληλου υποψήφιο δότη. Παράλληλα αρκετός κόσμος έχει αποταθεί στα επαρχιακά Κέντρα Δειγματοληψίας για να δώσει δείγμα σάλιου και να γίνει υποψήφιος δότης. Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να παρακαλέσω όποιος είναι υγιής ενήλικας μέχρι 45 ετών και ΔΕΝ έχει δώσει παλαιότερα δείγμα, να το πράξει. Δύο λεπτά από τον χρόνο του μπορεί να αποδεικτούν σωτήρια για εμένα ή για κάποιον άλλο συνάνθρωπό μας. Αυτό μπορεί να γίνει είτε στο Καραϊσκάκειο Ίδρυμα καθημερινές από τις 08:00 μέχρι τις 16:00 ή στις Τράπεζες αίματος των Γενικών Νοσοκομείων στις επαρχίες.
Μέσα από όλο αυτό έχω δει αρκετά θετικά πράγματα, έχω αναθεωρήσει έγνοιες και προτεραιότητες, έχω μάθει να βλέπω την ζωή από μια διαφορετική οπτική γωνία να εκτιμώ περισσότερο καταστάσεις και ανθρώπους. Έχω νιώσει την αγάπη και την συμπαράσταση από πάρα πολλούς ανθρώπους. Ανθρώπους που ήταν κοντά μου πάντα αλλά και από ανθρώπους που είχαμε χαθεί. Ένιωσα την δύναμη και την σημαντικότητα της προσευχής, της Οικογένειας των φίλων. Έμαθα ότι στον τόπο μας υπάρχει εθελοντισμός και η δύναμη του είναι τεράστια. Και το κυριότερο; Όπως και να το δούμε, όσα χρόνια και να ζήσουμε «η ζωή είναι ωραία αλλά και σύντομη, η ζωή είναι στιγμές, χαρείτε την με αγάπη και καλοσύνη»
