Κύπρος είναι…
Η Κύπρος είναι γη και ύδωρ για τους ανθρώπους της. Το «νόστιμον ήμαρ» όνειρο καθολικό. Είναι οι γιαγιάδες με την ολόμαυρη μαντίλα. Πλέκουν και μοιρολογούν παραλαμβάνοντας κασελάκια με οστά. Είναι η μάνα μου που σταυροκοπιέται στην κουζίνα της. Μαχαίρια και πιρούνια κουδουνίζουν ολημερίς και ολοβραδίς. Μα και η γειτόνισσα που ψήνει καφέ πρωινιάτικα. Λίγο κουτσομπολιό δεν βλάπτει…
Κύπρος είναι η κυρα-Ελένη από τη μια και η κυρα-Αϊσιέ από την άλλη. Κεφτέδες και τας κεμπάπ πλάι πλάι ζητούν να συνυπάρξουν με ειρήνη, γιατί η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο. Κύπρος είναι ακόμα μια φέτα καρπουζιού μέσα στο κατακαλόκαιρο. Η φλούδα προορίζεται για γλυκό του κουταλιού κάτω από τη συκομουριά. Είναι και ένα πιάτο με κολοκυθοανθούς. Δεν λέει κανείς «όχι» στο φαγητό. Μα είναι η Κύπρος και ένα «ΟΠΑ!» τρανταχτό, όταν ακούς το «Λούλλα μου Μαρούλλα μου» τζιαι το «Τέρτιν της καρτούλλας μου». Ο χορός ακόμα της τατσιάς τζιαι του δρεπανιού. Και το κρασί να ρέει άφθονο. «Οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου». Είναι ένα άλμπουμ με φωτογραφίες κόντρα στο ηλεκτρονικό ντοσιέ. Το μετροφυλλάς και ανακυκλώνεσαι.
Κύπρος είναι και ο εθισμός στον καναπέ και στις φιέστες των καιρών για αποπροσανατολισμό. Είναι οι σπουδαρχίδηδες πολιτικοί με τις μίζες και τα αθέμιτα μέσα. Είναι τα χωριά που στεγνώνουν από ζωή και τα καφενεία με τον απόμακρο ήχο από το τάβλι. Μα η Κύπρος μέσα απ’ τους αιώνες είναι φως και θάλασσα, χαμόγελα και ηλιοκαμένα κορμιά, έρωτας κάτω από το σεληνόφως. Είναι ένα καλάθι κεράσια και ένα μάτσο λουλούδια του αγρού. Είναι τα κελαηδήματα των αηδονιών στις Πλάτρες. Η Κύπρος είναι το νοτισμένο χώμα απ’ την πρωινή δροσιά. Είναι ένα πράσινο φύλλο που επιπλέει σε μπλε καμβά. Κύπρος είναι, από τα βάθη των αιώνων, η πίστη στην Παναγιά και το καντήλι που σιγοκαίει στον όρθρο και στον εσπερινό. Είναι το προσκλητήριο της καμπάνας για το εμείς και όχι το εγώ.
Η Μαρία Χριστοδούλου είναι εκπαιδευτικός
