Άγιε Βασίλη,
Να περιμαζέψεις την αξιοπρέπεια που παράπεσε από κάθε άνθρωπο.
Να φέρεις το φως που έφαγε το σκοτάδι και κάθε ευγνωμοσύνη που χάθηκε.
Βοήθησε τους ανθρώπους να σκέφτονται για ν’ αξιοποιούν το δώρο του μυαλού και του λόγου που τους δόθηκε.
Τοποθέτησε με σωστές αναλογίες την μνήμη και τη λήθη.
Απομάκρυνε την βία και δώσε τον χώρο για ν’ ανθίζει η αγάπη, η ευγένεια, η εκτίμηση.
Στάσου αρωγός στα όνειρα των ανθρώπων για να συνεχίσουν να ονειρεύονται.
Δώσε σε κάθε νέο την δύναμη που του αναλογεί και σε κάθε μεγαλύτερο όποια σοφία αποκόμισε από την ζωή που έζησε.
Κάθε αρρώστια να υγιάνεις και καθετί άρρωστο θεράπευσέ το.
Διατήρησε στην παιδική ηλικία το χαμόγελο και την ανεμελιά της.
Φρόντισε την φρόνησή μας για να διατηρηθεί η οικία και το γένος.
Διάγραψε τα αντώνυμα της καλοσύνης και παράθεσε τα συνώνυμά της ένα προς ένα…
…και κάνε κάθε μωρία να έχει το μέγεθος της σκόνης που ίσως κάπου θα εξυπηρετεί.
Δώσε χρόνο στα χρόνια μας για να μαθαίνουμε, κάθε μέρα.
Άφησε την θάλασσα όπως είναι και μπόλιασε το ένα δέκατο της απεραντοσύνης της στο νοιάξιμό μας για τον πλησίον.
Σμίλευσε τις γωνίες της γης και άφησε γαλανό τον ουρανό.
Φέρε χρήματα σε όσους χρειάζονται και σκόρπισε σαν στάχτη από το τζάκι κάθε ψήγμα απληστίας, ξεκινώντας από εμένα.
Πες μας για την τιμή, όχι για το κόστος των πραγμάτων, αλλά και γι’ αυτά που δεν αγοράζονται, μα ούτε ξεπουλιούνται.
Δώσε μας λόγους για να θαυμάζουμε τον άνθρωπο, αφανίζοντας το κτήνος που κρύβει.
Χάρισε μια χρονιά γεμάτη με απτά όλα τα όνειρα που πλάσαμε μέσα μας.
Δώσε μου για να δώσω.
Μάθε μου για να μάθω.
Δείξε μου για να θυμάμαι.
Μου είπαν κάποτε πως δεν υπάρχεις και έχω πολλούς λόγους που το πίστεψα και τώρα πια το ξέρω,
έχω όμως την ανάγκη να σε πιστεύω και να σε περιμένω.
Γράφει η Λένα Τόττα
