Γεννηθήκαμε με προοπτική να ακουμπήσουμε τον ουρανό. Παρ’ όλα αυτά αγνοούμε τις δυνατότητές μας. Αφήνουμε να μας παρασύρει η μετριότητα της πλειοψηφίας. Υψώνουμε τείχη στην καθημερινότητά μας και αυξάνουμε τις αποστάσεις. Η μάσκα αιτία όμως και πρόσχημα. Αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα και ολοένα βυθιζόμαστε. Είναι πολλά αυτά που συγκεντρώνουν σύννεφα στην πορεία μας. Πικρό το κατακάθι στο φλιτζάνι μας αλλά ελληνικό. Ξέρει από μάχες. Εκτιμώντας τη φαρέτρα μας και το δώρο ζωής που μας δόθηκε, θα ξεπεράσουμε τα σκοτάδια μας. Μπορούμε να τα γεμίσουμε με φως και να ανεβούμε κατά τον Γιώργο Σεφέρη, λίγο ψηλότερα. Λίγο και ακόμη λίγο θα γίνει πολύ και το πολύ πιότερο. Ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Από τα μικρά θαύματα γεννιούνται τα μεγάλα.
Ας κοιτάξουμε εντός και ας ανασκουμπωθούμε γιατί είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Αλήθεια, πόσοι θυμόμαστε πώς η λέξη άνθρωπος ταυτίζεται με αξίες; Χρειάζεται επαναφορά αυτής της γνώσης για τη διεκδίκηση του προορισμού μας. Επαναφορά του πραγματικού νοήματος των λέξεων. Μιλάμε για δημοκρατία ενώ έχουμε κομματοκρατία, μιλάμε για ισότητα ενώ η ανισότητα κυριαρχεί σε όλο το φάσμα της ζωής μας. Πάσχουν οι λέξεις και μαζί η κοινωνία. Το παρασύστημα δηλητηριάζει και φιμώνει αυτούς που τολμούν. Κι όμως, ΑΝ είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, πρέπει να τολμούμε να αναζητούμε το δίκαιο και την αλήθεια. Πρέπει να υψώνουμε τη φωνή μας, να αναδεικνύουμε το φως από το οποίο είμαστε πλασμένοι.
Αξίζει να το προσπαθήσουμε. Εξάλλου μυρίζει πασχαλιά, πλησιάζει ανάσταση.
Η Μαρία Χριστοδούλου είναι Εκπαιδευτικός
