Ζοφερές μέρες υπήρχαν πάντα και η ανθρωπότητα ήταν ο πρωταγωνιστής τους. Τόση πίκρα, πόνος και κόπος γίνεται να μην κρύβουν πίσω τους νηνεμία και φως; Η γη θα είναι εκεί και θα γυρίζει με ή χωρίς εμάς γύρω απ’ την τροχιά της. Όσο υπάρχουμε σ’ αυτήν έχουμε χρέος να βρούμε την δική μας τροχιά μέσα της. Να βρούμε την ρότα εκείνη που θα παραμείνει τόσο συγχρονικά ,όσο και διαχρονικά στους επόμενους, μετά από εμάς.
Πώς θα μάθουν τα παιδιά τι είναι αγάπη; Ποια είναι η ευθύνη μας γι’ αυτήν και ποια η αγκαλιά της; Η πορεία και η ιστορία γράφεται κάθε φορά που γινόμαστε παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή. Κοπιάζουμε ψάχνοντας διαρκώς τον μεγάλο άνθρωπο, λησμονώντας ότι οφείλουμε να ξεκινήσουμε από εμάς… Λησμονώντας ότι δεν υπάρχει μεγάλος άνθρωπος, μα μόνο άνθρωπος κι αυτό αρκεί. Υπάρχει έλλειψη αυτοκριτικής και αυτογνωσίας. Όλα τούτα δεν είναι θεωρία για κάπου αλλού ή κάπου μετά. Όλα τούτα είναι πράξη στο εδώ και στο τώρα: γνωρίζοντας τα όριά μας και πλουτίζοντας συθέμελα τις πράξεις μας με ανιδιοτέλεια. Είναι πράξη χρεώνοντας ο καθένας εξ’ ολοκλήρου τα παραπτώματά του, αναγνωρίζοντάς τα, χωρίς να τα συγκρίνει με παραπτώματα άλλων. Καθείς χρεώνεται τα δικά του. Τότε…και μόνο τότε θα μπορέσουμε να δούμε το φως πίσω απ’ τις γραμμές.
Το φως φέρει μια συγγνώμη. Η συγγνώμη απαιτεί επικοινωνία. Η επικοινωνία απαιτεί ν’ ακούμε κι έπειτα ν’ απαντάμε. Η συγγνώμη του εκάστοτε πομπού, ολοκληρώνεται από την απάντηση του εκάστοτε αποδέκτη. Η αντοχή της φαίνεται στην ειλικρίνεια των δύο και στην διάρκειά της, ώστε να μην επαναλαμβάνεται, μα να τηρείται. Το φρόνιμο είναι ν’ αποφεύγουμε όλα όσα τείνουν να πειράξουν, ενοχλήσουν ,προσβάλλουν τους αποδέκτες των πράξεών μας. Τότε και μόνο τότε γινόμαστε φρόνιμοι, εμπεριέχοντας της έννοια της φρόνησης που η λέξη φανερώνει.
Μην ψάχνεις τον μεγάλο άνθρωπο στους άλλους. Γίνε ο ίδιος άνθρωπος, που αυτόματα περικλείει την μεγαθυμία του. Ν’ αγωνιζόμαστε κάθε στιγμή για το καλό, το δίκαιο, την τιμή, την αγάπη πάντοτε. Κάθε φορά που δυο μάτια ψάχνουν απάντηση στην ερώτηση ‘’ανθρωποιά;’’, να ξέρεις πως η απάντηση είναι μία, απόλυτη, ειλικρινής κι ανεπηρέαστη: ‘’ανθρωπιά’’.
Να την αποδεικνύουμε. Να την κάνουμε χαρά και γιορτή. Να είμαστε η πηγή και όχι η πληγή της για όλους τους άλλους, ξεκινώντας από εμάς.
Η Λένα Τόττα είναι Καθηγήτρια ελληνικής γλώσσας, λογοτεχνίας και καλλιτεχνικής έκφρασης
