Όσο μαθαίνω καθημερινά πώς να είμαι δασκάλα, έχω καταλήξει στο ποιο είναι το πιο δυνατό μου όπλο. Αυτό που κάνει τη ζωή μου πιο εύκολη. Αυτό που «μιλάει» στα παιδιά μου χωρίς να τους απευθύνω το λόγο. Αυτό που κάνει την σχέση μας δυνατή και τον δεσμό άρρηκτο. Είναι τα χέρια και η αφή.. Και η σχέση που χτίζεις με το κάθε παιδί ξεχωριστά λόγω αυτής της επαφής.
Σκουπίζουμε το δάκρυ, αγγίζουμε το μέτωπο να δούμε αν κάποιος έχει πυρετό, τσιμπάμε μάγουλα, πιανόμαστε από το χέρι για να περπατήσουμε παρέα, στηρίζουμε για να προσπεράσουν κάποιο εμπόδιο, κατεβάζουμε από το ψηλό σκαλοπάτι, χαϊδεύουμε το παιδί που κλαίει, φροντίζουμε το χτυπημένο ποδαράκι, σκουπίζουμε τη μύτη, φτιάχνουμε τα κοτσιδάκια που χάλασαν, αποτρέπουμε το επικίνδυνο, κολλάμε χέρια στις επιτυχίες τους. Και τόσα μα τόσα πολλά ακόμη… Κάθε μέρα. Και μεταφέρουμε με τα χέρια μας τρυφερότητα και σιγουριά και αυτοπεποίθηση και πυγμή. Ότι χρειάζεται ο κάθε μικρός ανθρωπάκος. Τα παιδιά μας. Μεταφέρουμε αγάπη. Και είναι και οι αγκαλιές. Αυτές οι αγκαλιές που ξεκινούν γιατί πέφτει το παιδί πάνω σου και σε σφίγγει. Γιατί και αυτό κάνει το ίδιο με σένα. Σου μιλάει χωρίς να σου μιλάει.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Σε μια πραγματικότητα που μοιάζει σκηνοθετημένη από έναν σκοτεινό καλλιτέχνη. Οι οδηγίες είναι σαφείς. Δεν πρέπει να πλησιάσεις. Δεν πρέπει να αγγίξεις. Δεν μπορούν να δουν το χαμόγελό σου πίσω από τη μάσκα ή πρέπει να ολοκληρώσεις τη διδακτική ώρα πίσω από μια οθόνη. Οφείλεις να ολοκληρώσεις το έργο σου, με λειψά, όμως, μέσα. Τον καλό δάσκαλο δεν τον διαμορφώνουν ούτε οι γνώσεις, ούτε η εμπειρία, ούτε η ευρηματικότητα, αν και ίσως το τελευταίο είναι που μας ξελασπώνει αυτό το διάστημα. Δάσκαλος είναι ο άνθρωπος! Αυτός που ξεδιπλώνει τις πτυχές της προσωπικότητάς του και του χαρακτήρα του απλόχερα κάθε μέρα, με έναν μόνο στόχο. Όταν ξυπνάει κάθε πρωί το παιδί να ανυπομονεί να πάει στο σχολειο. Γιατί ο δάσκαλος έχει εξασφαλίσει ένα περιβάλλον ασφάλειας, αποδοχής και αγάπης στο οποίο το παιδί μπορεί να ανθίσει.
Με τα μάτια, λοιπόν, θα μεταφέρεις τη χαρά σου για τα καλά νέα τους ή το καμάρι για την επιτυχία τους ή τη λύπη επειδή πονάνε. Με τη φωνή σου και τα λόγια σου θα καταλάβουν όλα όσα αισθάνεσαι και πόσο θες να είσαι δίπλα τους σε κάθε χαρά, λύπη ή δυσκολία. Με το να ακούσεις κάθε ανησυχία τους όπως έκανες πάντα, αλλά τώρα ακόμη πιο πολύ, θα χτίσεις αυτή την καθοριστική, για την πορεία τους, σχέση. Δεν πειράζει και αν πάει στράφι μερικές φορές το πλάνο μαθήματος. Δεν πειράζει αν δεν επιτευχθούν όλοι οι εκπαιδευτικοί στόχοι που έχουν τεθεί. Σε αυτές τις μικρές ηλικίες το να αφουγκράζεσαι τις πραγματικές ανάγκες των παιδιών, το να διαχειρίζεσαι με σεβασμό τα συναισθήματα τους και να πλάθεις ολοκληρωμένους χαρακτήρες πρέπει να είναι η βασική μέριμνα. Θέλουμε το μέλλον να χρωματιστεί από ανθρώπους με ενσυναίσθηση, αυτοπεποίθηση και μαχητικότητα. Και το μέλλον αυτό είναι στα χέρια μας.
Και όταν με το καλό όλα αυτά τα αδιανόητα που ζούμε φτάσουν σε ένα τέλος θα κάνουμε την πιο μεγάλη και σφιχτή αγκαλιά!
Η Eva Frances Coules είναι Καθηγήτρια φυσικής αγωγής, MSc
