Κάποιοι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να ζουν στο σκοτάδι, τα μάτια τους δεν χαμογελούν και σύννεφο σκόνης βαραίνει την ψυχή τους. Προφανώς δεν το θέλουν. Κάτι πήγε στραβά στη ρότα της ζωής και έχουν χάσει τον δρόμο προς το φως. Ίσως πάλι να μην γνωρίζουν επιλογές φωτεινές.
Το φως είναι παντού. Δεν είναι προνόμιο αλλά δώρο. Η αγάπη και η συγχώρεση οδηγούν σ’ αυτό. Μας αποδεσμεύουν από τις αλυσίδες του παρελθόντος και γίνονται οδηγοί για καινούργιες διαδρομές. Με το «εγώ» μας ταπεινό συνδεόμαστε με την πηγή του φωτός που είναι ο Δημιουργός και εκπέμπουμε στις συχνότητές Του. Σ’ αυτές τις συχνότητες ζούμε και δεν προσπερνούμε τη δημιουργία.
Ένα περιβόλι αγάπης μάς έχει χαριστεί ικανό να διαλύσει και το πιο πυκνό σκοτάδι. Αρκεί να στρέψουμε το βλέμμα προς τη σωστή κατεύθυνση και να αγγίξουμε τρυφερά το κάθε τι. Το επιβεβαιώνουν και οι αμυγδαλιές. Όσο ανθίζουν αυτές πάντα θα έρχεται η «άνοιξη» στη ζωή μας.
Η Μαρία Χριστοδούλου είναι Εκπαιδευτικός
