Θα είναι φωτεινή και ζεστή, πολύ ζεστή. Από αυτές που κοιτάς τον ήλιο κατάματα και εκείνος σου καίει το δέρμα.
Καθώς το δέρμα θα καίγεται και θα φανερώνει τις μικρές στιγμές δροσιάς, που θα το χαιδεύουν αραιά και που, τα πόδια θα είναι και αυτά εκτεθειμένα και πρόθυμα πρώτα να νιώσουν το κρύο νερό.
Δεν θα είναι ακόμα καιρός για μπάνιο, αλλά εμείς θα έχουμε την ανάγκη να βρεθούμε πρόωρα κοντά στην θάλασσα. Θα είναι σε άλλον Δήμο άλλα δεν θα πειράζει.
Στη διαδρομή τα μαλλιά θα ανεμίζουν και η μουσική θα είναι τόσο δυνατά, που τα γέλια των φίλων μου δεν θα ακούγονται. Η συντροφιά του Δεληβοριά και της Ρίζου θα είναι πιο ρομαντική από ποτέ, θα λησμονεί τους παλιούς έρωτες και θα προετοιμάζει για καινούργιους. Απο αυτούς που γνωρίζεις απο κοντά και κοιτάς στα μάτια.
Τα ποτήρια δεν θα είναι μετρημένα γιατί η παρέα μπορεί να μεγαλώσει
Όταν όμως η μουσική σβήσει για λίγο, μικροθροίσματα θα περνούν τρυφερά δίπλα απο τα αυτιά μας και θα γλιστρούν απο το λαιμό μας.
Θα αντικρίσουμε από μακριά την θάλασσα, θα είναι ήρεμη, δεν θα έχει έγνοιες. Θα είναι κρυστάλλινη, καθαρή, δεν θα κρύβει τίποτα, δίνοντας το παράδειγμα. Στην επιφάνεια θα έχει αστεράκια απο αυτά που σε τυφλώνουν. Θα αλλάξουμε για λίγο το βλέμμα μας και θα δούμε τον Όλυμπο που θα είναι ακόμα χιονισμένος.
Θα έχουμε μαζί μας φρούτα και σαλάτες ( αντικαταστάθηκαν τα σουβλάκια με τις πατάτες) και ένα παγωμένο κρασί. Τα ποτήρια δεν θα είναι μετρημένα γιατί η παρέα μπορεί να μεγαλώσει.
Θα περπατάμε στην άμμο και θα χορεύουμε. Σίγουρα θα χορεύουμε και δεν θα το κάνουμε κρυφά, κοιτώντας δεξιά – αριστερά και στέλνοντας ανά κάποιες ώρες 6.
Θα είναι όλοι πρόσχαροι και ελαφρώς αλλαγμένοι. Τα αγγίγματα θα είναι περίσσεια και δεν θα μετράμε τις αγκαλιές.
Θα φιλοσοφούμε και θα είμαστε παρόντες στη στιγμή.
Θα έχουμε για καβάτζες μαζί μας τα βιβλία μας για όταν κλείσει το ηχείο απο μπαταρία.
Θα κάτσουμε και στο ηλιοβασίλεμα.
Θα μετρήσουμε πόσα χρώματα αλλάζει ο ήλιος. Θα τα τραβήξουμε και φωτογραφίες για να προσπαθήσουμε να τα ζωγραφίσουμε την επόμενη.
Θα γυρίσουμε αργά στο σπίτι, μετά τις 9.
Θα ξεκινήσει η αναγέννηση. Πάντα έτσι δεν γινόταν; Συλλέγοντας τις στάχτες, εκτιμώντας τις αλλαγές, οι τέχνες θα μιλήσουν, θα έχουμε χώρο, θα δημιουργήσουμε.
Πάρτε το σαν οραματισμό.
Κάπου διάβασα ότι ο οραματισμός φέρνει το μέλλον στο παρόν έτσι ώστε να μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’αυτό…
Η Ειρήνη Διαμιανίδου είναι νομικός και καλλιτέχνης
