Σκυμμένα κεφάλια, συννεφιασμένα πρόσωπα, βλέμματα που δεν κοιτούν κατάματα, εδώ και καιρό. Οι ματιές της πόλης, άλλαξαν, κάναμε τα πρώτα «ασπρόμαυρα γενέθλια», ενός χρόνου με πολλαπλές απώλειες. Η πανδημία, χτυπάει τα εσώτερα μας.
«Φτου Ξελευτερία» θα πούμε, πετώντας τις μάσκες, τα αντισηπτικά, όταν θα επανέλθει η κανονικότητα, σκέφτομαι γυρνώντας από το γραφείο. Μάλλον άρχισα να καμπουριάζω, με βαραίνει η διπλή μάσκα, το συνεχές πρέπει, σκέφτομαι προσπαθώντας να ισιώσω ξανά την φιγούρα μου. Ο στόχος ένας να μην χάσουμε πολλούς συνανθρώπους αλλά και εαυτούς μας.
«Χάσαμε τον βηματισμό, αλλά όχι το μονοπάτι» λένε οι αισιόδοξοι.
Κάπως σαν το ποδήλατο, δεν το ξεχνάς ποτέ. Είμαι μια από αυτούς, αλλά όχι όλες τις ημέρες και τις ώρες της εβδομάδας. Φοβάμαι, σέβομαι, ενημερώνομαι, ελπίζω, πολλά τα ρήματα, όπως και τα συναισθήματα. Επαναπροσδιορισμός αξιών, προτεραιοτήτων και θέλω. Αποστάσεις που δεν θες, σύνορα εντός της πόλης, αγαπημένοι που δεν βλέπεις γιατί η δουλειά τους, είναι σε θέσεις υψηλής επικινδυνότητας.
Πρέπει τονισμένα στο «εγώ» για να ξαναέρθει, το «εμείς» λένε οι επιστήμονες. Οι ματιές της πόλης , άλλαξαν, θάμπωσαν, χαμήλωσαν από το βάρος, των στιγμών. Η καρδιά της πόλης, ξαποσταίνει στην άνω τελεία, μαζί με τις χαμένες αγκαλιές.
Με τους παππούδες και τις γιαγιάδες στο μπαλκόνι να μας κοιτούν, χαιρετώντας μας, σαν παιδιά εγκλωβισμένα . Ξεχασμένα φιλιά, που επιτρέπονται μόνο εάν είναι covid free.
Παιδικές χαρές που για πολλές ημέρες ερήμωσαν, δασκάλες που μελαγχόλησαν, δουλειές χαμένες, ανάσες μισές. Τo «τίποτα –δεδομένο» πρώτο πλάνο στην επικαιρότητα και το «όλα ρευστά», στην κορύφωση του.
«Την υγειά μας, να έχουμε» ευχή που βρήκε ξανά την βαρύτητα που της αρμόζει.
Στο βάθος του τούνελ, η ελπίδα, ότι θα βγούμε πιο σοφοί, πιο υπεύθυνοι, με ενδυναμωμένη την ενσυναίσθηση μας.
Η θεωρία του Χάους πιο επίκαιρη από ποτέ: Όταν μια πεταλούδα χτυπάει τα φτερά της στο Τόκιο, μέσα από μία σειρά τυχαίων περιστατικών που αλυσιδωτά προκύπτουν από το πρώτο αυτό γεγονός, βρέχει και στη Νέα Υόρκη. Αλυσιδωτές ζωές και όχι αλυσοδεμένες, λένε οι απαισιόδοξοι. Δεν είμαι από αυτές.
«Χάσαμε τον βηματισμό, αλλά όχι το μονοπάτι» επιμένω, με την αισιοδοξία μου στηριζόμενη στο: εμείς.
Υπερπροσπάθεια να βγουν κάποιες ημέρες, ψυχική ανάγκη για ανάταση. Βήμα βήμα, η θλίψη φέρνει κατάθλιψη σκέφτομαι και ισιώνω το ανάστημα μου, άρνηση να πιάσω και άλλο πάτο, ψυχικά. Εμείς αντέχουμε, μέσα από τις στάχτες, το έχουμε στο Dna μας, ως λαός, αλλά και ως ανθρώπινες οντότητες. Ένστικτο επιβίωσης, λένε οι πραγματιστές.
Επανεκκίνηση, η άνοιξη βοηθάει, λέω στον εαυτό μου, για να με πείσω και να φανταστείτε, είμαι από τις αισιόδοξες.
Επανεκκίνηση, από χθες, χρειάζομαι, μουρμουρίζω, μαλώνοντας τον εαυτό μου.
Σηκώνω το βλέμμα στον ουρανό, μια βροχή, μια μπόρα ανοιξιάτικη, θα φέρει την «κάθαρση» σκέφτομαι σχεδόν φωναχτά και επιταχύνω σκέψεις και βήμα, προς το γραφείο για ένα ακόμη απόγευμα. Εδώ και καιρό νιώθω, ότι κάνω κύκλους… Αρχίζει να ψιχαλίζει, βροχή με ρυθμό, επετειακά στην Εθνική Εορτή μας, λες και κάποιος άκουσε τις σκέψεις μου.
Nα φύγει: ο «αόρατος εχθρός», που άλλαξε την ζωή μας.
«Φτου Ξελευτερία» θα πούμε , πετώντας τις μάσκες, τα αντισηπτικά, όταν θα επανέλθει η κανονικότητα, σύντομα ελπίζω και αυτοματικά, ως άμυνα, ισιώνω το ανάστημα μου.
Οι σκιές δεν μου ταιριάζουν, ούτε οι μονόλογοι.
«Όλοι κρύβουμε μια Άνοιξη και ένα ποίημα μέσα μας», ξαναθυμίζω στον εαυτό μου και επιταχύνω το βήμα μου. Σιγά -σιγά αγνοφαίνεται η παλιά γνώριμη, αισιοδοξία μου.
Χαμογελάω και χαιρετάω αυθόρμητα τον πιτσιρικά, που παίζει στις κούνιες της γειτονιάς, δίπλα στο γραφείο μου. Επιτέλους άνοιξαν και πάλι, βλέπω εκεί μια γνώριμη από τα παλιά : «Πόρτα στην Αισιοδοξία», στην Κανονικότητα…
Η Άνοιξη όλη, στο πρόσωπο εκείνου, του πιτσιρίκου.
Η Ελένη Χρήστου είναι Δημοσιογράφος-Εισηγήτρια Δημιουργικής Γραφής
