Μικρές στιγμές, που γίνονται μεγάλες, ανάλογα το «φίλτρο» που ο καθένας μας, θέλει ή αυτοματικά προβάλλει. Κάποιος απεγκλωβίζει μια πεταλούδα, που παράτυπα μπήκε και παρέμεινε ,τριγυρίζοντας πάνω από τα σκυμμένα κεφάλια: υπαλλήλων. Δυο ή τρεις την βλέπουν, άλλοι ενοχλούνται, μια χαμογελάει, κάποιος χαμογελάει μόνο με το χρώμα των χρημάτων.
Ένας την απεγκλωβίζει με τρυφερότητα, ας ζήσει την μια ημέρα της ζωής της, ελεύθερη, όχι κολλημένη σαν παιδικό αυτοκόλλητο, στο τζάμι ενός κρύου γραφείου.
Λένε ότι ο άνθρωπος δείχνει τον χαρακτήρα του στην οδήγηση και στο εργασιακό περιβάλλον του, όταν νομίζει ότι έχει εξουσία. Αυτή λεπτή γραμμή που νομίζεις ότι έχεις τα πάντα ή τίποτα, η ψευδαίσθηση ότι είσαι κυρίαρχος ενός: «τιμονιού».
Σεβασμός και ενσυναίσθηση: μαγικές λέξεις, διαμορφώνουν χαρακτήρες, βγάζουν τις μάσκες.
Εργαζόμενοι με πτυχία, με εργασιακή εμπειρία, με οικονομικές δυσχέρειες, με κοινωνική παιδεία πάνω από όλα, που νιώθουν πολύ κοντά στην ψυχοσύνθεση που είχε το «Κοριτσάκι με τα Σπίρτα», γιατί κάποιος που έχει το «τιμόνι» απλά προσπαθεί να επιβάλλει τον εγωισμό του, ισοπεδώνοντας τους.
Η καθημερινότητα μας, έχει δράκους αλλά και ιππότες.
Δεν συνηθίζω να πλέκω παραμύθια στην ζωή αποφεύγοντας το τώρα, αλλά στα δύσκολα, πάντα κοιτώ προς την πόρτα, να δω την φιγούρα εκείνη, που θα φέρει το χαρούμενο τέλος, στην ημέρα μου.
Διάλεξε ρόλο, λέω στον εαυτό μου και βουτάω στο: σήμερα.
Με «τιμόνι» ή χωρίς «τιμόνι», όλοι αποζητούμε την κάθαρση, πριν αφεθούμε στο μαξιλάρι μας.
Το «ταμείο» που δίνει και το «πρόσημο της ημέρας» δεν κάνει διακρίσεις.
Ο Μορφέας, χαρίζεται γαλαντόμα, σε εκείνους, που παλεύουν για το θετικό πρόσημο της κάθε ημέρας.
Η Ελένη Χρήστου είναι Δημοσιογράφος-Εισηγήτρια Δημιουργικής Γραφής
