Ήταν Ιούλης, όταν άδειασε η φωλιά. Μεγάλωνε τέσσερα μικρά. Νέφη πυκνά και ολόμαυρα την σκέπασαν. Από τότε αγνοείται η τύχη τους. Είπαν πως μια κόκκινη φρεγάτα τα πήρε στα βάθη της Ανατολίας.
Η μάνα πέθανε με λαβωμένη την καρδιά και ο πατέρας… Τον πλησίασα. Υγρό το βλέμμα. Δεν τόλμησα να μιλήσω. Ένας κόμπος σφήνωσε στον λαιμό μου. Έσκυψα και του φίλησα τη φτερούγα. Φόρος τιμής σε ένα σπαθάτο χελιδόνι που η απώλεια το βύθισε στο πένθος. Το έβαλα στην αγκαλιά μου και προχωρήσαμε προς τον λόφο.
Το εκκλησάκι του Αγίου Ηλία μάς καλωσόρισε. 20 Ιουλίου 1974, τη μέρα μνήμης του Αγίου, η τραγωδία είχε την πρεμιέρα της. Μπήκαμε μέσα. Πάνω στον τρούλο μια άλλη φωλιά δήλωνε την παρουσία της. Πρόλαβα το δάκρυ του. Το κράτησα σφιχτά στην αγκαλιά μου. Λίγο πιο πέρα το μανουάλι φιλοξένησε τα κεριά μας. «Για την ελπίδα», είπα. Γύρισε κι ένα χαμόγελο κούφιο σχεδιάστηκε στο πρόσωπό του. «Για την ελπίδα», σιγομουρμούρισε.
Η Μαρία Χριστοδούλου είναι Εκπαιδευτικός
