Πάσχα, 24 Απριλίου 2022… ναι, το Πάσχα μας τον επόμενο χρόνο και είναι όμορφο… όπως παλιά… Έτσι όπως το έχουμε συνηθίσει, όπως το θυμόμαστε και το περνούσαμε πριν την πανδημία. Όλοι χαρούμενοι, ευδιάθετοι, χωρίς μάσκες! Tα χείλη χαμογελούν και φαίνονται, δεν είναι κρυμμένα, οι μάσκες αποτελούν πια παρελθόν, “μόδα” ξεπερασμένη, αποτυπωμένη πια σε φωτογραφίες για ανάμνηση μιας δύσκολης εποχής. Χαμογελούν τα μάτια χωρίς πλέον να διεκδικούν την αποκλειστικότητα της έκφρασης, το πρόσωπο λάμπει χωρίς να κρύβεται πίσω από τη χειρουργική μάσκα. Δίνεις ευχές και ακούγεσαι, γιατί η φωνή βγαίνει αβίαστα, χωρίς ένταση, δεν χρειάζεται να τη διαπερνάει καμία μάσκα…
«Δεύτε λάβετε φως», λέει ο παπάς… Κόσμος συρρέει στις εκκλησιές, χειραψίες και χαιρετισμοί, ναι, χειραψίες όχι “αγκωνιές και μπουνιές”. Ο ένας δίπλα στον άλλον, κόσμος πολύς μέσα και έξω στους ναούς, χωρίς περιορισμό ατόμων, χωρίς αποστάσεις και μέτρημα τετραγωνικών… Λαμπάδες αναμμένες, τσουγκρίσματα αυγών…
«Χριστός Ανέστη!»… λέει ο παπάς, οι καμπάνες χτυπούν και η ώρα είναι 12, όχι 9… Αγκαλιές, φιλιά, ευχές, ναι αγκαλιές και φιλιά χωρίς φόβο, τύψεις, αγωνία για μετάδοση του ιού… αυτά πια ανήκουν στο παρελθόν, κοντινό ακόμα να σε τρομάζει ίσως αλλά παρελθόν γιατί τα καταφέραμε!
Κυριακή του Πάσχα… Πάσχα σε χωριά, εξοχικά, ακόμα και στις πυλωτές των πόλεων, μαζεμένοι σε παρέες, φίλοι, συγγενείς , μικροί και μεγάλοι, γονείς με παιδιά, παππούδες με εγγόνια τρώνε παρέα, πάνω από 12 άτομα χωρίς περιορισμούς, self tests, rapid tests και pcr. Τηρούν τα έθιμα, χορεύουν πιασμένοι χέρι – χέρι, γιορτάζουν την «Ανάσταση του Κυρίου», τη δική τους “ανάσταση”, μα δεν ξεχνούν αυτούς που πλέον δεν είναι στην συντροφιά τους, αυτούς που χάθηκαν από τον covid-19, τους θυμούνται, τους μνημονεύουν και εκεί στο τραπέζι της χαράς και της ελευθερίας υπάρχει μια θέση και ένα πιάτο για τον… επισκέπτη του Θεού, που πάλευε άνισα με τον αόρατο εκείνο εχθρό που του έπαιρνε κάθε μέρα και λίγο την ανάσα, που έφυγε μόνος αλλά μόνος δε θα μείνει ποτέ πια…
Κάπως έτσι, το επόμενο Πάσχα…
Φέτος όμως ας απολαύσουμε αυτή τη μέρα με σεβασμό στον κόπο και τον αγώνα που δώσαμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά όλον αυτό τον καιρό… Οι απαγορεύσεις λόγω της πανδημίας δεν αναιρούν τις άγιες αυτές κατανυκτικές μέρες και την ορθόδοξη σημασία τους, ούτε τις παραδόσεις μας, αντίθετα ας αποτελέσουν δύναμη της δύσκολης αυτής κατάστασης, χωρίς εγωισμούς, με κοινωνική και ατομική ευθύνη και έμπρακτη αγάπη. Τα χαμόγελα δεν πρέπει να λείψουν ακόμα και κάτω από τις μάσκες, το οφείλουμε στον εαυτό μας!
Υπομονή λοιπόν, λέξη δύσκολη, όλοι έχουμε κουραστεί και μας έχουν λείψει πολλά αλλά λίγο έμεινε, τελειώνει κι αυτό… και είμαστε καλά! Αξίζει για όλα αυτά τα ωραία που θα έρθουν να αντέξουμε λίγο ακόμα και να πράξουμε με σύνεση!
Καλή Ανάσταση! Χαρούμενη Λαμπρή!
Η Κατερίνα Αποστολίδου είναι βρεφονηπιοκόμος
