Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που εμφανίστηκε στη ζωή μας η έννοια της “ανελευθερίας” … Ένας χρόνος από τότε που αναζητάμε στ’ αχνάρια μας κάτι γνώριμο για να θυμηθούμε ότι γεννηθήκαμε στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία!
Κι αναρωτιέμαι ειλικρινά αν έσπειρε ο Covid19 αυτή την αμφιβολία μέσα μας ή αν στεκόμασταν απλά με μάτια κλειστά τόσα χρόνια απέναντι σ’ ένα πανανθρώπινο πρόβλημα που δεν αφορά αυτή καθ’ εαυτή την έννοια της δημοκρατίας αλλά την κρίση των αξιών του ανθρώπου.
Ποιος είναι τελικά ο σημερινός Έλληνας; Έχει όντως προδώσει την βαριά κληρονομιά της καταγωγής του ή απλά και αβασάνιστα έχει γίνει έρμαιο στις συνθήκες των καιρών;
Σ’ ένα δημοκρατικό κράτος όπου κύριος στόχος του είναι η ισότητα, η ελευθερία λόγου, η κοινωνική πρόνοια , η αλληλεγγύη και ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί παρακολουθούμε τη βία να γεννά βία; Ποιος φταίει; Φταίει ο ίδιος ο άνθρωπος που μαζικοποιείται ή αυτοί που κυβερνούν; Ένας αγώνας δεν κερδίζεται με εξάρσεις θυμού και ανθρώπινο αίμα πια.
Η γη της Ελλάδας κουβαλάει πάνω της μια σπουδαία ιστορία που έχει χαραχτεί στο χώμα της από ανθρώπους πεφωτισμένους, χαρισματικούς και ταυτόχρονα διαχρονικούς. Τούτοι μας δίδαξαν όλα όσα χρειάζεται η ανθρώπινη προσωπικότητα για να λειτουργεί με πυγμή, ηθική, αποφασιστικότητα, γνώση και ικανότητα να δημιουργήσει ένα κράτος υγιές, ισχυρό και βασισμένο στην υπέρτατη αξία του ανθρωπισμού. Άραγε μήπως το μονοπάτι είναι ήδη χαραγμένο μέσα μας, μπολιασμένο στην ψυχή μας και χρειάζεται έναν τρόπο για να φωτιστεί; Ο άνθρωπος κουβαλάει μέσα του μια δύναμη που ξεπερνά τα όπλα και τη βία αρκεί να βρει τον τρόπο να τη χρησιμοποιήσει ορθά.
Η Ελλάδα της πανδημίας βάλλεται από έναν αόρατο εχθρό που μολύνει τον αέρα της φέρνοντας ισχυρά οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα ενώ το πολύτιμο αγαθό της υγείας κινδυνεύει. .Ο σημερινός Έλληνας έχει κληθεί να διαχειριστεί τον ίδιο του τον εαυτό μέσα σε πρωτόγνωρες συνθήκες που ωστόσο είναι παγκόσμιες. Αυτό που μένει είναι να παλέψει ο καθένας μας για το φως και την ειρήνη. Κι όλες οι φωνές μας μαζί θα γίνουν ο αχός της κοινωνίας χωρίς όπλα και χωρίς βία, όπως αρμόζει σ’ μια πολιτισμένη και δημοκρατική χώρα. Ο Οδυσσέας Ελύτης πάντα διαχρονικός δήλωνε το 1979, με αφορμή την αναγγελία για τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας «Πού βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα’ μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας».
Η Βάλια Μπαμπέτσα είναι Φιλόλογος και συγγραφέας
