Κλείσαμε έναν χρόνο ανελευθερίας. Ένας χρόνος που μας στέρησε ελευθερίες που θεωρούσαμε δεδομένες.
Ζήσαμε στο πετσί μας τι θα πει “δεν μπορώ να κυκλοφορήσω ελεύθερος”, “δεν μπορώ να δω τους ανθρώπους μου, να τους αγκαλιάσω να τους φιλήσω”… Βάλαμε φίμωτρο στα χαμόγελα μας. Όσα μας απέμειναν.
Δημιουργήσαμε άχαρες και αμήχανες χειραψίες για να γεφυρώσουμε την ανάγκη μας για επικοινωνία.
Τα μάτια, τα βλέμματα των ανθρώπων έγιναν στόματα.
Ήρθαμε αντιμέτωποι με τον φόβο, την απόγνωση, την άρνηση και το αβέβαιο.
Χάσαμε ανθρώπους. Δυστυχώς χάσαμε ανθρώπους… που δεν είχε ‘ρθει η ώρα τους.
Ένας χρόνος που η γη σταμάτησε.
Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να συνηθίσω την εικόνα των ανθρώπων με μάσκα στους δρόμους.
Νιώθω πως κάποιος μ έχει βάλει να παίξω σ’ένα αρωστημένο σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Είναι όμως μία σκληρή πραγματικότητα που κανείς δεν μπορεί να δραπετεύσει.
Κανείς δεν μπορεί να πει “κάντε στάση να κατέβω”.
Απέναντι σ’αυτόν τον “διάολο” είμαστε όλοι ίσοι. Ακόμα κι αυτό είναι συγκλονιστικό.
Ένας χρόνος που έβγαλε στην επιφάνεια σκέψεις και συναισθήματα που δεν φανταζόμασταν ποτέ πως υπήρχαν.
Όσοι είχαν την δυνατότητα να αντιληφθούν τα μεγέθη, συντάχθηκαν στον αγώνα επιβίωσης.
Ένας χρόνος χαμένος.
Ή μήπως όχι;
Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα. Μπορεί να γίνει ήρωας απέναντι στον πιο μεγάλο κίνδυνο.
Αυτός ο χρόνος γέννησε πολλούς ήρωες. Άνθρωποι που βγήκαν μπροστά και πρόταξαν τα στήθη τους για το κοινό καλό.
Σαν πολεμιστές.
Μακάρι να μπορούσαμε να τους γνωρίσουμε έναν έναν. Να μάθουμε τη μικρή τους ιστορία για την μεγάλη τους στιγμή.
Αυτός ο χρόνος ανελευθερίας πήρε αλλά και έδωσε.
Οι μηχανές της επιστήμης πάτησαν γκάζι και είμαι σίγουρη πως σε μικρό χρονικό διάστημα έγιναν άλματα σε πολλούς τομείς.
Η τεχνολογία που ούτως ή άλλως είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, τώρα κατέλαβε θέση σε τομείς, συνθήκες και καταστάσεις που πριν δεν την είχαμε ανάγκη.
Τώρα είναι η στιγμή των μεγάλων αντιστάσεων
Καμιά οθόνη δεν θα αντικαταστήσει ποτέ τον άνθρωπο που μπορείς να τον αγγίξεις να τον φιλήσεις να τον χαιδέψεις να τον αγκαλιάσεις. Σίγουρα όμως μια οθόνη μπορεί να γεφυρώσει πλέον χάσματα που πριν δεν είχαν κάποιοι το προνόμιο ή την δυνατότητα να το κάνουν.
Μετά από έναν χρόνο είμαστε κουρασμένοι. Εξαντλημένοι. Είναι εμφανή πλέον τα σημάδια της ψυχικής κόπωσης.
Τα κρούσματα ‘φτάσαν τις 3.000. Παράλληλα επιχειρείται ένα άνοιγμα στις δραστηριότητες.
Απο δω και μπρος θα δούμε σκληρές και άγριες εικόνες στα νοσοκομεία.
Τώρα είναι η στιγμή των μεγάλων αντιστάσεων.
Τώρα πρέπει να επιδείξουμε ότι πιο υγιές έχουμε περισώσει ως άνθρωποι. Την ατομική ευθύνη.
Η ατομική ευθύνη δεν είναι διαταγή δεν είναι εντολή. Την ατομική ευθύνη την έχεις μέσα σου.
Ξέρεις πολύ καλά πως να μείνεις ασφαλής εσύ και οι γύρω σου.
Μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς οι πρόγονοι μας ήταν αδιαπραγμάτευτοι στην ελευθερία τους.
Μετά από έναν χρόνο εμείς το διακύβευμα της ζωής το κρατάμε στα χέρια μας
