Σε καλή διάθεση μετά τις όμορφες μέρες της πασχαλινής γιορτής και άρτι εμβολιασθείς, θυμάμαι ωραία πράγματα από τον μήνα που πέρασε και τα μοιράζομαι μαζί με τους αναγνώστες του propago.
-αν, όπως λέει ο Καζαντζάκης, ο σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος, τότε χίλια μπράβο στον υπέροχο Αντώνη Συκάρη, τον επιχειρηματία, τον ορειβάτη, μα πάνω απ΄ολα, τον άνθρωπο. Πατώντας για πέμπτη φορά πάνω από τα 8.000 μέτρα, συχνά με κίνδυνο ζωής, κατέκτησε και την κορυφή του Αναπούρνα στα Ιμαλάια, έκανε περήφανους όλους τους Έλληνες, και συγκλόνισε κι εμάς τους φίλους του Γρέγου, όταν ξεδίπλωσε εκεί ψηλά την σημαία με τ΄όνομά του,ελπίζοντας αυτό το αγγελούδι να πετούσε εκείνη τη στιγμή κάπου κοντά. Φτάσε όπου δεν μπορείς…γράφει κάπου αλλού ο αγαπημένος συγγραφέας…
-τον Νίκο Δένδια τον θεωρούσα ανέκαθεν ένα τυπικό δείγμα Έλληνα πολιτικού: σοβαροφανής, υπερβολικά πολιτικά ορθός, υπερβολικά στημένος, με μια ατομική ατζέντα που συχνά έμοιαζε να υπερβαίνει την κομματική. Ό,τι αντιπαθώ δηλαδή περισσότερο. Υποκλίθηκα χωρίς κανέναν ενδοιασμό στον Υπουργό μας κατά την διάρκεια της κοινής συνέντευξης που έδωσε με τον Τούρκο ομόλογό του, όχι γιατί πήραμε την Πόλη ή γιατί θα αλλάξει κάτι ριζικά στην στάση της γείτονος, αλλά γιατί επιτέλους, εκτός έδρας, με θάρρος και παρρησία, με καθαρά λόγια,με ευστροφία και θάρρος, με χιούμορ και σιγουριά, είπε αυτά που ήθελα να ακούσω κι εγώ και μαζί με μένα ο κάθε Έλληνας…σεβασμός και υπερηφάνεια!
-τον Γιώργο Λημνιάτη τον θυμόμουν από την θητεία του στην ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, γαύρος γαρ, και πρόσφατα τον άκουγα κάποιες φορές στο τηλεοπτικό σχόλιο κάποιων αγώνων. Στον Γιώργο προτάθηκε να αναλάβει θέση πρώτου προπονητή σε μεγάλη ελληνική ομάδα σε αντικατάσταση του μέχρι τότε προπονητή, του οποίου ήταν βοηθός. Δεν γνωρίζω ούτε την οικονομική του κατάσταση ούτε τις οικογενειακές του ανάγκες, δεν γνωρίζω καν αν θα έχει άλλη τέτοια ευκαιρία στην επαγγελματική του πορεία,αλλά σ΄αυτήν τη ζωή οι φορές που πρέπει να πει κανείς το κατά τον αλεξανδρινό ποιητή μεγάλο “όχι” είναι λίγες. Ο Γιώργος δεν πήγε “πέρα στην τιμή και στην πεποίθησή του”, δεν μετάνιωσε, κι “αν ρωτιούνταν πάλι,όχι θα ξαναέλεγε”. Και κέρδισε μια θέση στην καρδιά μας,έτσι απλά, τιμώντας την μέχρι τότε συνεργασία του.
-η χρονιά για την ελληνική υδατοσφαίριση ήταν δύσκολη. Θύμα κι αυτή της ακατανόητης απόφασης της Πολιτείας μας για διακοπή των ερασιτεχνικών αθλητικών δραστηριοτήτων, σε αντίθεση με αυτό που συνέβη σε άλλες χώρες που δοκιμάστηκαν σκληρότερα από την πανδημία. Κι όμως, τα κορίτσια του Ολυμπιακού,με ελλιπέστατη προετοιμασία,με χαμηλότερο budget από άλλες χρονιές, με μόνο ελληνίδες παίκτριες και κάποιες απ΄αυτές σε εφηβική ηλικία, λίγα λεπτά μετά την Ανάσταση χάρισαν στην Πατρίδα μας ένα ακόμα θαύμα, ανεβαίνοντας στο ψηλότερο σκαλί της Ευρώπης! Σας ευχαριστούμε!
Και στο τέλος λίγη γκρίνια: η θέα του καθήμενου Charles Michel δίπλα στον διαταραγμένο γείτονα και της όρθιας Von der Leyen με εξόργισε,όπως εύχομαι να εξόργισε και κάθε νοήμονα ευρωπαίο.Αν η ζωή είναι στιγμές, και περιγράφω κάποιες λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές παραπάνω,αν το να ζεις είναι πιο σημαντικό από το να υπάρχεις, τότε οι έχοντες τα “μεταξωτά βρακιά” οφείλουν να είναι προσεκτικοί πάνω στη σκηνή και όχι να βολεύονται με απολογίες όταν σβήνουν τα φώτα…ολίγιστε Charles!
Ο Λαυρέντης Αλβέρτης είναι δικηγόρος
