Έτσι μου είπε ο Σπύρος, ή καλύτερα μου έγραψε, ενημερώνοντάς με για την καινούρια του προσπάθεια με το propago.gr, στο οποίο και εύχομαι κάθε επιτυχία.
Και μολονότι και χρόνο έχω και διάθεση, είναι δύσκολο να πεις κάτι που να μην είναι νούμερα για κρούσματα, διασωληνώσεις και θύματα, εμβόλια, δόσεις και εντατικές, κι εγώ όπως όλοι μας ανειδίκευτος ειδικός στην παράνοια της πανδημίας. Είναι κι ο ήλιος τόσο λαμπερός, κι ο ουρανός τόσο καθαρός, σαν να κοροϊδεύουν από εκεί ψηλά τόσο αυτούς που λαμβάνουν μέτρα, όσο και αυτούς που τα υφίστανται, τους τελευταίους λιγότερο, μιας και κανείς πια δεν τα εφαρμόζει. Ή κάτι που να μην έχει να κάνει με τον θλιβερό γείτονα, που όταν δεν απειλεί «διερευνά» και όταν δεν φυλακίζει πειραματίζεται αυτοκτονικά με την οικονομία της χώρας του. Έχασε και τον φίλο του από την ηγεσία της υπερδύναμης, κι ας είναι αυτή μια αρχή να λιγοστέψουν οι τρελοί της γειτονιάς του κόσμου μας, αρκετοί μαζεύτηκαν.
Στη δική μας γειτονιά, θαρρώ πως υπάρχουν νοικοκύρηδες κουμανταδόροι και αυτό με κάνει να αισιοδοξώ κι ας μη λείπουν γκέλες και αυτογκόλ. Κάλλιο αργά παρά ποτέ για την πώληση της Εθνικής Ασφαλιστικής (αν κάτι μείνει έξι χρόνια στο ράφι, καρμικά χάνει την αξία του), να μην γράψω (πολλά και αρνητικά) για την αύξηση κεφαλαίου της Τράπεζας Πειραιώς, να παραπονεθώ για την πλήρη απαξίωση του ερασιτεχνικού αθλητισμού, του πιο πειθαρχημένου ίσως κομματιού της κοινωνίας μας, γιατί έτσι αποφάσισαν οι ανειδίκευτοι ειδικοί μας.
Στον αντίποδα το ελληνικό #metoo, η δύναμη αυτών που αντιστέκονται και επιμένουν, η θέληση αυτών που δεν το θυμήθηκαν τώρα, που έζησαν με τον πόνο και τον φόβο μια ζωή, μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία ,αυτών που εκτιθέμενοι δημόσια εκείνοι, φτιάχνουν ασπίδα προστασίας για τα δικά μας παιδιά, αγόρια και κορίτσια, όταν φοιτούν, όταν αθλούνται κι όταν εργάζονται. Ένα μεγάλο «μπράβο» από καρδιάς, με την ελπίδα να το δούμε να αγγίζει και όσες πτυχές της κοινωνίας μας δεν έχουν ακόμη ανοίξει, ιδιαίτερα σε ορισμένους χώρους εργασίας.
Κατά τα λοιπά, η καθημερινότητα του μέσου Έλληνα θυμίζει την «ημέρα της Μαρμότας», και για όσους δεν έχουν δει την ταινία, μία από τα ίδια σε βαθμό επικίνδυνο πια. Όσο κι αν προσπαθεί με το δράμα της η κυρία Περιφερειάρχης της καρδιάς μας, όσο κι αν μας αναστατώνει ενδυματολογικά για εθνικούς σκοπούς η Γιάννα της καρδιάς μας κι όσο κι αν τα τηλεσκουπίδια θριαμβεύουν στον λυσσασμένο αγώνα του μηδέν της καρδιάς και του μυαλού μας, τίποτα δεν μπορεί να μας απομακρύνει από την μικρή ή μεγάλη κατάθλιψη που μας δημιουργεί η έλλειψη μιας αγκαλιάς κι ενός φιλιού στο μάγουλο.
Πριν κλείσω, να υποκλιθώ για μια ακόμη φορά στην παντοδυναμία του τυχαίου: το κολλημένο Ever Given στα στενά του Σουέζ προκαλεί ζημιές δισεκατομμυρίων στο διαμετακομιστικό εμπόριο και στους υπερσύγχρονους οικονομικούς οργανισμούς που είναι φτιαγμένοι να προβλέπουν τα πάντα και να μην αποδέχονται την πιθανότητα μιας ανθρώπινης μαλακίας. Κάνω εικόνα και έναν από αυτούς τους απίθανους που κουμαντάρουν τα γκαράζ των δικών μας ferries τα καλοκαίρια να φωνάζει στον καπετάνιο «αλλιώς πάρ ‘το, θα βρεις, εμένα κοίτα» και πεθαίνω στα γέλια…
… do you still say your prayers little darlin’, do you go to bed at night,
Praying that tomorrow everything will be alright…(Bruce Springsteen , point blank)
Ο Λαυρέντης Αλβέρτης είναι δικηγόρος
