Είναι οικείο και αγαπητό σε πολλούς το εξώφυλλο των Pink Floyd του θρυλικού άλμπουμ The Dark Side of the Moon, με το ηλιακό φως σε ένα σκοτεινό φόντο να διαθλάται μέσα από ένα πρίσμα, μεταλλασσόμενο σε μια ομάδα χρωμάτων του ουράνιου τόξου: μπλε, πράσινο, φούξια, κόκκινο, πορτοκαλί και λοιπά άλλα. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς μια δεσμίδα μπορεί να διασπαστεί μέσα από ένα σαν αόρατο ή διαφανές αντικείμενο και να διαιρεθεί σε μια πλειάδα χρωμάτων και αποχρώσεων.
Ακούγοντας το τραγούδι «Money» του άλμπουμ να ντύνει ένα βίντεο στο Facebook, έτυχε ακριβώς από κάτω (η μετάβαση δεν ήταν καθόλου ομαλή) να παρακολουθήσω ένα άλλο που μάλιστα ενημερώθηκα πως είχε προκαλέσει αίσθηση (δημοφιλούς σελίδας, χιουμοριστικής εν πολλοίς), το οποίο λοιδορούσε ένα δημόσιο πρόσωπο που αποφάσισε να κατέβει στις περασμένες εκλογές υποψήφιο ενώ είχε δηλώσει, προ λίγων ετών, πως η ενασχόληση με την πολιτική θα πρέπει να θεωρείται απαγορευτική για ανθρώπους που έχουν μια κοινωνική προβολή και πως δεν θα πρέπει να εξαργυρώνεται η φήμη δια της ψήφου. Κάτω απ’ το βίντεο μαζεύτηκαν αρκετά επικριτικά σχόλια ενώ πολλοί χρήστες παράλληλα αναρωτήθηκαν για το ήθος του συγκεκριμένου ανθρώπου.
Το δικό μου ερώτημα όμως διαφέρει και επηρεασμένο απ’ το τραγούδι, μαζί με το αλησμόνητο εικαστικό του στολίδι, πλάστηκε ως εξής: το πρίσμα, εν προκειμένω το πολιτικό, είναι αυτό που στρέφεται, τη σωστή ώρα και στιγμή, ώστε να δεχτεί το φως και να παράξει το προσδοκώμενο χρώμα ή η στάσιμη και γνωστή θέση του πρίσματος αποτελεί πόλο έλξης πάσης φύσεως ακτίνων (επομένως απόψεις προσωπικοτήτων) που επιθυμούν να το διαπεράσουν, με τον κίνδυνο εκ των υστέρων του «χρωματικού» στίγματος που μένει ανεξίτηλο; Θα πείτε, ειδικά αν το πρίσμα αποδειχθεί διαμάντι θα είναι δύσκολη η αποτροπή της σύγκλισης αυτών των δύο.
Όχι, δεν είναι καταδικαστέα η ενασχόληση με τα πολιτικά, ακόμη κι αν στάθηκε για κάποιον απορρίψιμη δια ροπάλου, ούτε πρέπει ad hoc να αποκλείσουμε ορισμένα επαγγέλματα απ’ τον στίβο της πολιτικής, ακόμη κι αν αυτά εφάπτονται σε ένα σημείο· δεν είναι θέμα προσώπων.
Συνεπώς, ας μην επικεντρωνόμαστε στο δέντρο που φλέγεται αλλά στο δάσος που δεινοπαθεί: Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, η συγκομιδή δηλαδή ανθρώπων που έχουν διαγράψει μερικά χιλιόμετρα με τα μιντιακά φώτα προβολής σε κάθε τους βήμα ως αναγκαίο προαπαιτούμενο συμμετοχής για να επιφέρει ψήφους πίσω στο κόμμα είναι γεγονός, μια συνήθης και απόλυτα συνειδητή επιλογή απ’ τα επικοινωνιολογικά επιτελεία των κομμάτων. Αυτό θα πρέπει να ανησυχεί τους πολίτες που πια ως θεατές μιας εκλογικής αναμέτρησης που βροντοφωνάζουν, μα δεν δαγκώνουν, ένας συρφετός σε κερκίδες. Ο χουλιγκανισμός και εκεί δυστυχώς δεν εκλείπει κι ίσως να είναι περισσότερο άγριος, παρωπιδικός, αθελής και άγνωρος απ’ τον οπαδικό.
Εν κατακλείδι, βρίζουμε εκείνους που θυσιάζουν την ηθική τους στο δυσλειτουργικό σύστημα που κονσερβοποιεί συνειδήσεις κι όχι το σύστημα το ίδιο για το οποίο κανείς δεν κάνει την παραμικρή προσπάθεια βελτίωσης. Απ’ την ακατάσχετη επίκριση πρέπει να περάσουμε αλματωδώς στην ακατάσχετη σκέψη.
Ο Βασίλης Αικατερίνης είναι απόφοιτος του Τμήματος Φιλολογίας Πανεπιστημίου Πατρών με Ειδίκευση στις Βυζαντινές και Νεοελληνικές Σπουδές.
