Πριν από 5 μήνες είχα μια απλή και εντελώς μπανάλ πτώση στο κέντρο της Αθήνας που κατέληξα με τον αγκώνα μου να προσγειώνεται σε σπασμένες πλάκες πεζοδρομίου.
Ένα χειρουργείο, 4 βίδες και 25 φυσιοθεραπείες αργότερα, συνεχώς το χέρι μου, μια κίνηση, μια τσάντα ψώνια, ένα στρίψιμο κλειδιού σε πόρτα μου θυμίζει το τραύμα. Ότι εκεί έχω χτυπήσει. Και μου λένε ότι θα υπάρχει πάντα εκεί. Ότι θέλει χρόνο. Θα θεραπευτεί μεν, αλλά θα είναι «εκεί».
Σήμερα ήταν το πρώτο πρωινό που ένιωσα ότι έχω σπάσει το χέρι μου κανένα τέταρτο αφού ξύπνησα και κινήθηκα και όχι το πρώτο δευτερόλεπτο. Και χάρηκα.
Ίσως γιατί ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα νιώσει σωματική αδυναμία ή σωματικό πόνο, για πρώτη φορά έκανα τη σύνδεση με το «τραύμα» που λένε οι ειδικοί της «ψυχής».
Όπως όταν «σπάει» η καρδιά μας γιατί χάνουμε έναν αγαπημένο μας που στην αρχή νομίζουμε ότι δεν θα το αντέξουμε, δεν το πιστεύουμε, δεν το χωνεύουμε πώς έγινε αυτό, που η απώλεια του είναι η τελευταία μας «σκέψη-πόνος» πριν κοιμηθούμε, η πρώτη μας «σκέψη-πόνος» όταν ανοίγουμε τα μάτια μας το πρωί, και σταδιακά γίνεται πιο αραιά μέχρι που περνάει και ολόκληρη μέρα χωρίς να τον σκεφτούμε. Και μετά μια βδομάδα.
Και τη στιγμή αυτής της χρονικής συνειδητοποίησης νομίζεις ότι άρχισες να καθαρίζεις με αυτό το τραύμα.
Μέχρι που ψάχνεις στο κινητό μια φωτογραφία από ένα event σου μετά από χρόνια και «πετάγεται» μια κοινή σας φωτό (με τον αγαπημένο σου νεκρό) ένα τυχαίο νέο τραγούδι που σκέφτεσαι πωωωω, πόσο θα γούσταρε τη κομματάρα αυτή, ένα ταβερνάκι που κάθεσαι και σκέφτεσαι στα καλά καθούμενα ότι του άρεσαν πολύ τα γεμιστά.
Και τελικά φαίνεται, είτε σπάσει το χέρι σου, είτε σπάσει η καρδιά σου, ακόμη και αν έχει θεραπευτεί, πάντα κάτι θα σου θυμίζει ότι υπάρχει ένα τραύμα εκεί. Δεν μπορεί να ξαναγίνει όπως πριν. Δεν μπορείς να ξαναγίνεις όπως πριν.
(για τον Μάνο που θα γελάγαμε τόσο πολύ με το ατύχημα μου)
Η Άρτεμις Καλαντζάκου είναι Σύμβουλος Επικοινωνίας
