Πριν το φως…σκοτάδι μ’ έναν Ατέρμονο γολγοθά, για όσα ήρθαν, όσα στάθηκαν, για άλλα που περίμεναν κι άλλα που ήταν απρόσκλητα.
Σαν από πάντα γνώριμη πορεία με όλα τα Άλφα της κεφάλαια.
Ανάταση ζωής.
Ανάπαυλα στιγμής… με Ακούραστη γενναιότητα.
Μια πορεία Ανηφορική, διανθισμένη με Ανιδιοτέλεια.
Εύκολη στα λόγια, δύσκολη στην πράξη της.
Πάντα δύσκολη στην πράξη της!
Σχεδόν Ασθμαίνοντας ν’ Ανηφορίζεις κι εκεί που θαρρείς πως έφτασες να ξεδιπλώνεται κι άλλο…λιγότερο ή περισσότερο με κεφαλαίο το Άλφα της Αγάπης για κάθε τάλαντο με το οποίο χαριτώθηκες.
Για κάθε σταυρό που επέλεξες!
Πριν το φως, σκοτάδι.. κι έπειτα μόνο φως ως επιλογή.
Πριν την Ανάσταση, ο γολγοθάς συνειδητά και Ανθρώπινα!
Ακέραια…
Πριν απ’ το ωμέγα του αλφαβήτου σου, όλα τα Άλφα της ζωής που σε οδηγούν σε αυτό… κι έπειτα πάλι απ’ την Αρχή, ώσπου να έρθει η κοσμιότητα, η ευγνωμοσύνη και η Αλήθεια μαζί με κάθε γράμμα του που ονοματίζει Αξίες.
Κάθε Άνοιξη το μαρτυρά και κάθε Πάσχα το υπενθυμίζει, ως Αφετηρία.
Πάντα ως Αφετηρία!
Η πορεία προς την Ανάσταση ως Άσκηση.
Η καθημερινή Άσκηση ως πορεία προς την Ανάσταση.
Ανισόπεδα..
..για ένα ‘’Χριστός Ανέστη’’ διαχρονικό, εκφρασμένο στην ουσία του, χωρίς λόγια που πετούν Ανούσια, μα όντας Ανάγκη έκφρασης και Ακρίβεια ψυχής, με ιώβεια υπομονή κι Αθανασία.
