Ο πατέρας μου, Σάββας Λιασής, έζησε τη μισή του ζωή εγκλωβισμένος στο χωριό Αγία Τριάδα της Καρπασίας, στο κατεχόμενο βόρειο μέρος της Κύπρου. Μαζί με την μητέρα μου και τους λιγοστούς συγχωριανούς του, άντεξε σαράντα τέσσερα χρόνια την απομόνωση, τις ταλαιπωρίες και όλες τις αντίξοες συνθήκες της κατοχής.
Όλα αυτά τα χρόνια, αγωνίστηκε, όχι με όπλα, αλλά με λόγια, διπλωματία και καλοσύνη να κρατήσει τους λιγοστούς Ελληνοκύπριους εγκλωβισμένους στα σπίτια τους. Κατάφερε και κέρδισε την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό όλων των κατοίκων και των δύο κοινοτήτων.
Από το 2003 που άνοιξαν τα οδοφράγματα και μέχρι τον θάνατο του πατέρα μου το 2019 χιλιάδες Ελληνοκύπριοι πέρασαν στα κατεχόμενα για να τους επισκεφθούν και να μάθουν νέα. Ο πατέρας μου πάντοτε στο επίκεντρο των συζητήσεων και χωρίς κανέναν ενδοιασμό διηγούταν ιστορίες από τη ζωή που πέρασαν. Άπειρες ιστορίες. Όχι μόνο δραματικές ιστορίες, αλλά και αρκετές ευχάριστες. Πάντοτε όμως ενδιαφέρουσες και συναρπαστικές. Ακούραστος ο πατέρας μου, επαναλάμβανε με προθυμία τις ιστορίες του, φροντίζοντας να τις διανθίσει με το δικό του μοναδικό χιούμορ, αφού κάθε φορά είχε τριγύρω του και διαφορετικό κοινό.
Μια από αυτές τις ιστορίες που άκουσα και γω ουκ ολίγες φορές, ήρθε στη σκέψη μου πρόσφατα καθώς παρακολουθούσα μια από τις πιο δημοφιλείς σειρές στο Νέτφλιξ. Η ιστορία του πατέρα μου χρονολογείται από το 1952, κατά τη διάρκεια της Αγγλοκρατίας στην Κύπρο, όταν ήταν μόλις 22 χρονών. Από νεαρή ηλικία έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για τα διεθνή γεγονότα και τις ειδήσεις ανά τον κόσμο και γι’ αυτό άκουγε καθημερινά το ραδιόφωνο βραχέων κυμάτων. “Ράδιο Λίβανος” ήταν ο συγκεκριμένος σταθμός που άκουσε στις 6 Φεβρουαρίου του 1952 να ανακοινώνει ότι ο βασιλιάς Γεώργιος Στ΄ της Μεγάλης Βρετανίας είχε πεθάνει. Η ανακοίνωση μάλιστα ήταν στη γαλλική γλώσσα και σε κάθε αφήγηση ο πατέρας μου φρόντιζε να την επαναλαμβάνει στα Γαλλικά αφού την είχε αποστηθίσει από τότε. Το γεγονός διαδόθηκε πολύ γρήγορα στο χωριό και δημιούργησε υποψίες στους Άγγλους αστυνομικούς. Απορώντας οι αστυνομικοί από που έμαθε ο πατέρας μου τις σημαντικές αυτές πληροφορίες, τον συνέλαβαν και τον έκλεισαν σε κελί στον αστυνομικό σταθμό Γιαλούσας, στο διπλανό χωριό. Πώς και γιατί, δεν ενδιαφέρθηκα να μάθωεπιπλέον, αφού ο πατέρας μου γρήγορα αφέθηκε ελευθερος και η ιστορία είχε αίσιο τέλος.
Βλέποντας όμως πρόσφατα στο Νέτφλιξ ένα από τα επεισόδια της σειράς “Το Στέμμα” κατάλαβα γιατί οι αγγλικές αστυνομικές αρχές δεν είχαν ενημερωθεί για το θάνατο του βασιλιά. Ο ραδιοσταθμός BBC καθυστέρησε να μεταδώσει την είδηση γιατί έπρεπε πρώτα να ενημερωθεί η πριγκίπισσα Ελισάβετ για τον θάνατο του πατέρα της, καθώς αυτή βρισκόταν σε περιοδεία στην Αφρική.
Με στενοχωρεί που δεν μπορώ πια να μοιραστώ με τον πατέρα μου την σπουδαία “ανακάλυψη” μου. Όχι μέσω των βραχέων κυμμάτων, αλλά με τη ψηφιακή τεχνολογία. Αιωνία σου η μνήμη πατέρα μου.
Η Τούλα Λιασή είναι εικαστικός
