Ήταν 28 Μαρτίου του 2011. Ένας έντονος βήχας μας οδήγησε μαζί με την μητέρα μου στον παιδίατρο μου. Αφού ο γιατρός μου έγραψε όλα τα σχετικά φάρμακα και αφού με είδε λίγο χλωμή, εισηγήθηκε να κάνω αναλύσεις αίματος, μήπως χρειαστεί να πάρω κάποιες βιταμίνες. Τα αποτελέσματα βγήκαν πολύ σύντομα.
Η υπεύθυνη του νοσοκομείου λέει της υποψίες της στους γονείς μου για Λευχαιμία με αποτέλεσμα το απόγευμα της ίδιας μέρας να μεταφερθώ στο Παιδοογκολογικό Θάλαμο του Μακάριου Νοσοκομείου στη Λευκωσία, όπου εκεί οι υποψίες πλέον έγιναν πραγματικότητα. Μόλυνση στο αίμα ήταν η πρώτη απλή εξήγηση που μου έδωσε η μητέρα μου και για αυτό θα πρέπει να μείνουμε κάποιες μέρες εδώ μέχρι να γίνεις καλά και μετά θα πάμε στο σπίτι.Τρεις συνεχόμενες βδομάδες μείναμε στον θάλαμο. Θυμάμαι, τις πρώτες μέρες, εικόνες μικρών παιδιών ακόμη και βρεφών, να τριγυρνάν με έναν όρο στο χέρι αλλά να αντιμετωπίζουν την κατάσταση με θάρρος και γενναιότητα…….
«Γιατί μαμά όλα τα παιδάκια είναι χωρίς μαλλιά…» ρώτησα…
Τελικά, αυτό ήταν το λιγότερο μπροστά στα υπόλοιπα που με περίμεναν. Θυμάμαι πρωτόγνωρες εικόνες και λέξεις που άκουγα χωρίς να γνωρίζω το νόημα τους…μυελός, παρακέντηση, χημειοθεραπείες, χικ μαν…… Το σώμα να παραμορφώνεται, να πονεί, να πονεί η ψυχή….. Ο πρώτος καιρός ήταν για όλους μας δύσκολος. Η αλλαγή περιβάλλοντος, της ρουτίνας μας…της ζωής μας ολόκληρης, δεν άργησε να φέρει τα πάνω κάτω.Οι παρενέργειες των χημειοθεραπειών με έκαναν να αδυνατίσω και κυρίως να μην μπορώ να σταθώ στα πόδια μου γιατί σχεδόν είχαν παραλύσει.
Μια μέρα πείσμωσα τόσο πολύ και θυμάμαι κοίταξα την μητέρα μου στα μάτια και της είπα… «σήμερα δεν θέλω να με βοηθήσεις να σηκωθώ, θα προσπαθήσω μόνη μου, γιατί Θέλω να γίνω καλά…..Έτσι σιγά σιγά πέρασαν 2,5 χρόνια χημειοθεραπειών, με τα πάνω και τα κάτω τους……Λυγίζαμε πέφταμε, αλλά σηκωνόμασταν ξανά, εξάλλου δεν είχαμε και άλλη επιλογή, παίρνοντας ο ένας δύναμη από τον άλλο…..
Ο πόνος και η λύπη εναλλασσόταν με κάποιες στιγμές χαράς και γέλιου……Νέες γνωριμίες, νέες φιλίες κτίστηκαν, άτομα που μας ένωνε ο ίδιος πόνος και γίναμε όλοι μια οικογένεια. Τελευταία εξέταση μυελού, Ιούνιος του 2013 και γω σχεδόν στα 12 μου χρόνια….ΟΛΑ ΚΑΘΑΡΑ………Να σας ξανασυστηθώ, είμαι η Ελένη Θωμά, 21 χρονών τώρα, και είμαι τελειόφοιτη φοιτήτρια στο Τεχνολογικό πανεπιστήμιο Κύπρου, στο Τμήμα επιστημών αποκατάστασης σπουδάζοντας λογοθεραπεία. Ένιωσα την ανάγκη να ακολουθήσω αυτή την σπουδή για να μπορώ και εγώ με την σειρά μου να βοηθώ παιδιά και ενήλικες που το έχουν ανάγκη.
Μια από της σημαντικότερες επιτυχίες της ζωής είναι να αγαπάμε. Από τις πιο σπουδαίες ελευθερίες μας είναι το πως αντιδρούμε στα πράγματα. Καρκίνος και Λευχαιμία. Να ακούμε λιγότερο το φόβο που προκαλεί το άκουσμα αυτών των δύο και να επικεντρωνόμαστε στην ζωή, να αντλούμε δύναμη από την πίστη μας και ό,τι αγαπάμε και να επικεντρωνόμαστε μόνο στα όνειρα μας, στην ομορφιά της ζωής που καλούμαστε να προστατεύσουμε και να διατηρήσουμε όσο γίνεται άθικτη. Μέσα από την δική μου περιπέτεια αντιλήφθηκα την αξία του εθελοντισμού. Πόσο σημαντικό είναι τις στιγμές εκείνες να έχει δίπλα σου άτομα να σε βοηθούν με κάθε τρόπο. Κάποιος να σου πιάσει το χέρι και να ξέρεις ότι είναι δίπλα σου, να σε στηρίξει στα δύσκολα..Υπάρχουν στιγμές που λυγίζεις, όμως το πιο γενναίο πράγμα είναι να αναγνωρίζουμε της στιγμές αυτές και να ζητάμε βοήθεια. Και είμαστε γενναίοι ακριβώς επειδή αγκαλιάζουμε τις στιγμές αυτές, σηκωνόμαστε δείχνοντας την αδυναμία μας και συνεχίζουμε την μάχη μας. Άλλωστε, ζητώ βοήθεια σημαίνει δεν τα παρατώ ποτέ. Ότι εκφράζει τους πραγματικούς μαχητές της ζωής. Περνώντας από αυτή την μάχη καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε, να εκτιμήσουμε την δεύτερη ευκαιρία που μας δόθηκε για ζωή και να βρούμε τον πραγματικό λόγο ύπαρξης μας.Ο παιδικός καρκίνος πέραν από παγκόσμιες μέρες χρειάζεται ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ.
Βιώνοντας την δική μου εμπειρία, αντιλήφθηκα την σημαντικότητα του εθελοντισμού, της ανιδιοτελής προσφοράς και αγάπης, πόσο σημαντικό είναι να αφιερώνεις χρόνο για τον συνάνθρωπο σου που σε χρειάζεται. Δίνω ό,τι μπορώ προσφέρω και γεμίζω άπειρα όμορφα συναισθήματα που θα προκαλέσουν τα χαμόγελα των παιδιών, που μπορεί να παλεύουν μέχρι και για μια στιγμή ακόμα ζωής. Γιατί πάντα μα πάντα υπάρχει χρόνος όταν πραγματικά θέλουμε να βοηθήσουμε! Ποτέ στην ζωή σας μην πείτε δεν μπορώ αλλά μπορώ και θα τα καταφέρω. Να θυμάστε ότι το ωραιότερο πράγμα στην ζωή είναι να αγαπάτε και να προσφέρετε. Κυρίως στους συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Μας έχουν ανάγκη, τους έχουμε ανάγκη! Ο καρκίνος στο παιδί πρέπει να είναι προταιρεότητα της εθνικής και παγκόσμιας υγείας.
Η παροχή βοήθειας στο παιδί, σε όποια δίποτε χώρα του κόσμου και αν βρίσκεται πρέπει να αποτελεί ζήτημα ολόκληρης της κοινωνίας του. Επιβάλλεται να παρέχεται στο παιδί πρόσβαση σε όλες τις απαραίτητες φαρμακευτικές αγωγές και περιθάλψις που χρειάζεται. Για την επίτευξη αυτού, απαιτείται ο συντονισμός όλων μας ! Κράτους, εθελοντών, κοινωνίας. Έτσι ώστε, κανένα παιδί να μην αισθάνεται ότι παλεύει μόνο του. Επιβάλλεται να υπάρχει κοινωνική, ψυχολογική και επιστημονική στήρηξη για να αντιμετοπιστούν όλα τα στάδια, από την διάγνωση μέχρι και την επανένταξη του παιδιού στην καθημερινότητα του. Συνοδιπόροι και αλληλέγγυοι συμβάλουμε για λιγότερο πόνο και καμία απώλεια. ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ σε όλους τους μοναδικούς μου φίλους-την πλέον οικογένεια μου- που έδωσαν την δική τους γιγαντιαία μάχη και άδραξαν την ευκαιρία που τους έδωσε με νέα αρχή, ο καρκίνος, η λευχαιμία, – γιατί καρκίνος δεν σημαίνει απαραίτητα τέλος-, να συνεχίσουμε συνοδοιπόροι να προσφέρουμε σε όσους το έχουν ανάγκη. Αφιερωμένο στους νυν μαχητές και μαχήτριες που δίνουν τον τιτάνιο αγώνα για να κρατήσουν το πολυτιμότερο μας αγαθό, την υγεία μας, που πλέον πολλοί το έχουμε δεδομένο…Αφιερωμένο, σε όσους δίνουν την μάχη τους για δεύτερη και τρίτη φορά -εκπαιδευτήκατε στα δύσκολα και σκιά του δεν θα γίνεται, με την πίστη σε ότι σας δίνει δύναμη, θα παραμείνετε στο φως και να θυμάστε πάντα πόσο μακριά έχετε είδη φτάσει- Και τέλος, Σοφία μου, Μαρία μου, Βαγγέλη μου, Πέτρο μου, Αγγελική μου…σε εσάς που μας φωτίζετε καθημερινά από ψηλά, που το σύμπαν σας έπαιξε άτιμο παιχνίδι και συνέβη αυτό που κανείς ποτέ δεν περιμένει… που όλοι ξέρουμε ότι μπορεί να συμβεί αλλά ποτέ δεν τολμούμε να το πιστέψουμε, ειδικά όταν πρόκειται για φιλίες αλλιώτικες, ουσιαστικές, με όνειρα που λήγουν άδοξα, πριν προλάβουν να εκπληρωθούν..
Νιώθω όμως τυχερή και ευλογημένη που σας είχα στην ζωή μου, για όσα προλάβαμε να ζήσουμε και να μοιραστούμε, τυλίγω τον πόνο με όσα έχουμε μοιραστεί, γιατί εσείς είσαστε ο λόγος για να προχωρώ…..
Ειλικρινά και ταπεινά να σας συστηθώ, είμαι η Ελένη Θωμά…… και η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση είναι πως η ζωή μας πρέπει να είναι τέλεια. Να απολαμβάνουμε την κάθε ευκαιρία που μας δίνεται στην ζωή μας, να αντλούμε όσα μαθήματα έχει αυτή να μας δώσει, ώστε να προαχθούμε ως άνθρωποι και να γινόμαστε πάντα καλύτεροι, να θυμόμαστε πως όλα είναι εμπειρίες, που έχουν να μας δώσουν είτε καλά, είτε κακά, και να αγκαλιάζουμε όλα τα συναισθήματα που αυτές μας προκαλούν και να αναθεωρούμε τακτικά .
Και όταν έχουμε την υγεία μας έχουμε τα πάντα ! Να θυμάστε πως η ικανοποίηση δεν είναι πάντα η εκπλήρωση αυτών που θέλουμε, αλλά είναι και η συνειδητοποίηση του πόσο ευλογημένοι είμαστε για αυτά που έχουμε. Όταν έρχονται τα μαύρα σύννεφα εσύ να προχωράς, και όταν πιάσει η καταιγίδα μπες μέσα και χόρεψε, μέχρι να βγει το ουράνιο τόξο.
