Η δολοφονία του δημοσιογράφου, Γιώργου Καραϊβάζ, τάραξε τα ήδη ταραγμένα νερά της καθημερινότητας μας. Γεγονός είναι ότι στο άκουσμα αυτής της είδησης όλοι μας μείναμε αποσβολωμένοι για κάποιο χρονικό διάστημα, άλλοι μικρότερο, άλλοι μεγαλύτερο. Το επίσης στενάχωρο είναι ότι τελικά όλα εκείνα τα ενδιάθετα συναισθήματα θλίψης, θυμού, συμπόνοιας, αγανάκτησης τα καταλάγιασε και τα επισκίασε το αίσθημα του συμβιβασμού, της ανημποριάς και του φόβου. Ένα αίσθημα του είδους «όλοι γνωρίζουμε πώς λειτουργούν αυτοί, αλλά τι να κάνουμε, καλύτερα να σιωπάς». Συζητάμε για την ύπαρξη των «συμβολαίων θανάτου» λες και είναι κάποιου είδους νόρμα ή έθιμο. Ζούμε ένα ντε ζαβού από το οποίο έχουμε πειστεί ότι δεν υπάρχει διέξοδος. Ή μήπως διαλάθει της μνήμης μας ότι τα ίδια συνέβησαν και στην περίπτωση της δολοφονίας του συναδέλφου νομικού Μιχάλη Ζαφειρόπουλου;
“Τις πταίει” που δημοκρατικές αξίες, δημόσια λειτουργήματα είναι δέσμια της βίας, της απειλής ενός σκοτεινού κόσμου που ετσιθελικά πρέπει να προάγει τα συμφέροντα του έχοντας την πεποίθηση ότι δεν τον αγγίζει κανένας νόμος; Οποιαδήποτε στερεότυπα που κατατρέχουν επαγγέλματα όπως αυτά του δημοσιογράφου, του δικηγόρου, του βουλευτή, οποιουδήποτε δημόσιου λειτουργού πρέπει να ελέγχονται μέσω τις διελκυστίνδας της κριτικής ικανότητας, προτού καταστούν μέρος του δημοσίου διαλόγου, και όχι να ανεγείρονται ως αυτοματισμός. Σίγουρα υπάρχουν λίγες ή/και περισσότερες εξαιρέσεις στις οποίες καλώς αποδίδονται μαύρες σελίδες διαφθοράς. Αλλά, έχω την πεποίθηση ή θέλω να πιστεύω, ότι ο κανόνας αντανακλάται στο παράδειγμα του αείμνηστου δημοσιογράφου, Γιώργου Καραϊβάζ. Ενός ανθρώπου που υπηρέτησε το επάγγελμα του όπως ακριβώς του αρμόζει ιδεατά. Σας παραθέτω, με ταπεινότητα, ένα απόσπασμα του Κώδικα Επαγγελματικής Ηθικής και Κοινωνικής Ευθύνης των δημοσιογράφων μελών της Ε.Σ.Η.Ε.Α.: «Να επαναβεβαιώσει και διασφαλίσει τον κοινωνικό ρόλο του δημοσιογράφου στις νέες συνθήκες, που διαμορφώνουν ο γιγαντισμός, το ολιγοπώλιο στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, η αυξημένη εμβέλεια και επιρροή των Μ.Μ.Ε. και η παγκοσμιοποίηση της επικοινωνίας. Να αποθαρρύνει και να αντιστέκεται σε κάθε απόπειρα κρατικού ή άλλου επηρεασμού με τον αυτό-καθορισμό κανόνων υπεύθυνης επαγγελματικής λειτουργίας. Να κατοχυρώσει την ελευθερία της πληροφόρησης και της έκφρασης, την αυτονομία και αξιοπρέπεια του δημοσιογράφου και να θωρακίσει την ελευθεροτυπία έπ’ αγαθώ της δημοκρατίας και της κοινωνίας». Αυτό υπηρέτησε ο αείμνηστος δημοσιογράφος, Γιώργος Καραϊβάζ, με αντικειμενικότητα και αδέσμευτη φωνή, έως το τέλος. Υπηρέτης της αλήθειας, της έρευνας, της προσπάθειας για μια ευνομούμενη και καλύτερη κοινωνία. Έχω και στο παρελθόν αναφερθεί στο ότι οι δημοσιογράφοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και μαζί με τους δικηγόρους μπορούν να αποτελέσουν τους απαραίτητους αρωγούς της δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας.
Είναι καιρός, τα εγκληματικά αυτά φαινόμενα να καταπολεμηθούν στην ρίζα τους. Να ερευνάται όχι μόνο το εκτελεστικό κομμάτι τέτοιων υποθέσεων, αλλά και το ποιος/οι είναι ο/οι ιθύνων/οντες νους/νόες ο οποίος οπλίζει το χέρι σε επαγγελματίες δολοφόνους. Εύχομαι η εισαγγελία αλλά και οι αστυνομικές δυνάμεις να επιτύχουν στο έργο τους. Γιατί εκτός από την γαλήνευση της ψυχής του Γιώργου Καραϊβάζ, υποβόσκει και ένα μεγαλύτερο διακύβευμα. Αυτό της ομαλής λειτουργίας των δομών μια πολιτείας. Μέσα από την επιτυχία τέτοιων ερευνών διέρχεται η επίτευξη της χρήσης του επιθετικού προσδιορισμού ευνομούμενη πριν από το ουσιαστικό πολιτεία. Ένας πολίτης που ΦΟΒΑΤΑΙ να μιλήσει και να δράσει, ένας δημοσιογράφος που ΦΟΒΑΤΑΙ να ερευνήσει, ένας δικηγόρος που ΦΟΒΑΤΑΙ να πράξει τα εκ του νόμου δέοντα, ένας βουλευτής που ΦΟΒΑΤΑΙ να προτείνει/νομοθετήσει, επειδή θα ενοχληθεί μια αόρατη, σκοτεινή δύναμη, θα έχουν ως αποτέλεσμα την αποδόμηση κάθε κοινωνικής συνοχής και αξίας. Θα ήμαστε τουλάχιστον αφελείς, εάν πιστέψουμε ότι τα παιδιά μας, οι αυριανοί πολίτες, θα οικοδομήσουν κοινωνική ευσυνειδησία, πολιτική ευαισθησία, μαχητική ψυχή, παρακολουθόντας έναν κρατικό μηχανισμό, ανήμπορο να απαντήσει δρακόντεια σε τέτοιες ειδεχθείς πράξεις. Η αποτρόπαια δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ, αποτελεί και μια μάχη για τη σωτηρία της ψυχής της κοινωνίας.
Δικαίως ο Γιώργος Καραϊβαζ εισήλθε στη σφαίρα των συμβόλων, αυτών που δεν πεθαίνουν ποτέ, που δεν φιμώνονται ποτέ. Ας αποτελέσει ο θάνατος του Γιώργου, το εν ζωή έργο του και ο κώδικας που διήγαγε τον βίο του, το φωτεινό παράδειγμα των εκκολαπτόμενων δημοσιογράφων, αλλά και όλων των πολιτών. Ας γίνει το εφαλτήριο για να πάψουμε να νιώθουμε Ελεύθεροι Πολιορκημένοι. Αιωνία του η μνήμη.
Ο Ανδρέας Χρίστου είναι δικηγόρος
