Αρκετός κόσμος νομίζει πως η χειροτέρευση της κοινωνίας μας σε όλα τα επίπεδα οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στην πανδημία και σ’ ότι αυτή συνεπάγεται. Είναι όντως έτσι; Ή υπάρχουν κι άλλες ευθύνες, των διοικούντων που βρήκε η πανδημία σε θέσεις ευθύνης; Η Νέα Δημοκρατία βρέθηκε μπροστά σε μια αχαρτογράφητη πρόκληση, αυτήν του κορονοϊού πριν καν κλείσει χρόνο στη διακυβέρνηση. Και η πρόκληση αυτή ανέτρεψε τους σχεδιασμούς και το «πολλά υποσχόμενο» αναπτυξιακό της πρόγραμμα, βάσει του οποίου ψηφίστηκε και σχημάτισε κυβέρνηση. Δυστυχώς όμως, η πρόκληση της πανδημίας και η κυβερνητική αντιμετώπιση σύντομα αποκάλυψε μια σειρά πράγματα που δεν ήταν εξ αρχής ορατά σε αρκετούς συμπολίτες μας.
1. Ότι το πρόγραμμα της ΝΔ δεν είχε να κάνει με αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις που θα χρειαζόντουσαν πόρους και εύρυθμη λειτουργία της παραγωγής και της αγοράς. Αντίθετα αποδείχτηκε πως η κυβερνητική πολιτική της ΝΔ ήταν πρωτίστως μια πολιτική απορρύθμισης και ανακατανομής της αγοράς, κάτι στο οποίο η πανδημία, όχι μόνο δεν εμπόδισε την εφαρμογή της, αλλά την διευκόλυνε κιόλας. Γιατί για την απορρύθμιση δεν χρειάζεσαι πόρους, αλλά τους αντιδρώντες σε κατάσταση αδυναμίας. Απόδειξη ότι δεν σταμάτησε να νομοθετεί το πρόγραμμά της με ταχείς ρυθμούς αφού δεν υπήρξαν αντιστάσεις, από μια κοινωνία εγκλωβισμένη στην καραντίνα, φοβισμένη και σε αναστολή εργασίας.
2. Ότι πρώτιστο ρόλο για τη ΝΔ δεν παίζει η Υγεία, η ευημερία των πολλών και το δημόσιο συμφέρον. Εκεί που χρειαζόταν κοινωνικό κράτος, η ΝΔ έβλεπε «πεταμένα εκατομμύρια». Εκεί που χρειαζόντουσαν διορισμοί, η ΝΔ έβλεπε αχρείαστο κράτος. Εκεί που χρειαζόντουσαν επιτάξεις ιδιωτικών κλινικών, η ΝΔ έβλεπε ευκαιρία να δουλέψει ο ιδιωτικός τομέας της υγείας με κερδοφορία πλιάτσικου.
3. Ότι η ελληνική Δεξιά ούτε υπέρ της επιχειρηματικότητας είναι, ούτε υπέρ μιας ανταγωνιστικής κι ελεύθερης αγοράς. Αντιθέτως ξέρει μόνο τις απευθείας αναθέσεις στους κολλητούς. Και να καθαρίζει τον χώρο της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας από τους ενοχλητικούς μικροπαραγωγούς και το λιανεμπόριο για να καλυφθεί από τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Αντί λοιπόν να διορίσει γιατρούς και δασκάλους, διόρισε αστυνομικούς για να ελέγχει τις διαμαρτυρίες γιατρών και δασκάλων. Για να μην μπορούν να μιλούν οι γιατροί συνδικαλιστές και οι φοιτητές στα πανεπιστήμια. Αντί να αγοράσει ασθενοφόρα και λεωφορεία, αγόρασε αυτοκίνητα και φορτηγά της αστυνομίας. Αντί να αγοράσει υγειονομικά και εκπαιδευτικά υλικά, αγόρασε αλεξίσφαιρα γιλέκα, επωμίδες και δακρυγόνα για τα ΜΑΤ. Η πανδημία στην πραγματικότητα εξουδετέρωσε για μερικούς μήνες τον βασικό αντίπαλο της ΝΔ: τον εξαπατημένο λαό, τους απατημένους ψηφοφόρους της αλλά και την αντιπολίτευση και τον κινηματικό της αντίπαλο. Πώς θα μπορούσε αλλιώς να βάλει την αστυνομία στα πανεπιστήμια, να ψηφίσει νόμο για να συνεχιστεί η δηλητηρίαση της Χαλκιδικής από τις εξορύξεις, να τσιμεντώσει την Ακρόπολη, να διαμελίσει τα αρχαία του Σταθμού Βενιζέλου στην Θεσσαλονίκη, να ακυρώσει κάθε θετική πρόβλεψη στην επένδυση του Ελληνικού και να ετοιμάζει νόμο-λαιμητόμο για τα εργασιακά δικαιώματα; Με τα ΜΜΕ ελεγχόμενα, χωρίς ισχυρό αντίπαλο στην ενημέρωση και με τον κόσμο αμπαρωμένο στα σπίτια του και σε διαρκή ανασφάλεια για το αύριο, αλλά και την αντιπολίτευση να βάζει πλάτη, ιδιαίτερα τους πρώτους μήνες, για την αντιμετώπιση της πανδημίας, η κυβέρνηση της ΝΔ πέρασε έναν ολόκληρο χρόνο ως αποτυχημένος αρχιστράτηγος σε καιρό πολέμου. Χωρίς κριτική, χωρίς ιδιαίτερη αμφισβήτηση έως ότου έγινε κατανοητό ότι δεν θα σταματούσε, αντιθέτως θα επιτάχυνε την αλλαγή των πάντων σύμφωνα με το διχαστικό και οπισθοδρομικό της σχέδιο. Θα νομοθετούσε παρά τις εντεινόμενες αντιδράσεις από την δεμένη στα λοκντάουν κοινωνία.
Έτσι φθάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο. Με την αποτυχία της ΝΔ σε όλα τα επίπεδα, την πανδημία να καλπάζει, τους εμβολιασμούς να αργοπορούν, το ΕΣΥ να καταρρέει, τις ΜΕΘ να αποκαλύπτονται οι μισές από όσες ανακοίνωναν, την αγορά νεκρή αλλά τους πλειστηριασμούς να πλησιάζουν. Το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος να εξακοντίζεται και την κυβερνητική φαυλότητα να μετατρέπει καθημερινά την εντεινόμενη κοινωνική δυσφορία σε θυμό. Το αδιέξοδο δεν ήταν μοιραίο, ήταν αποτέλεσμα εμμονών, ανικανότητας και κυνισμού. Η ΝΔ ένιωσε δυνατή με την κοινωνία αδύναμη. Δεν θέλησε να κάνει μορατόριουμ με κανέναν. Διαχειρίστηκε τη νέα κατάσταση χωρίς να διαθέτει κανένα εφόδιο πέραν της αλαζονείας της εξουσίας. Σήμερα η κατάσταση της χώρας και των ανθρώπων της δείχνει αδιέξοδη και το αύριο γκρίζο και θλιβερό. Τι θα βρουν μπροστά τους όσοι επιζήσουν με το τέλος της πανδημίας; Πόσα δικαιώματα θα είναι στη θέση τους; Πόσες επιχειρήσεις θ’ αντέξουν; Πόσοι επαγγελματίες θα μπορούν να συνεχίσουν;
Όλα αυτά τα ερωτήματα και τις αγωνίες είναι η ώρα οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου να πάρουν στα χέρια τους. Και να δώσουν απαντήσεις. Παραμερίζοντας τον εσωτερικό τους ανταγωνισμό. Με συμμετοχικές διαδικασίες ώστε να εμποδίσουν τον αυταρχικό κατήφορο της δημοκρατίας μας στον Ορμπανισμό. Και να αποτρέψουν την παραγωγική καταστροφή της χώρας μαζί με την εκχώρηση του πλούτου και της κοινωνικής περιουσίας στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.
Η χώρα χρειάζεται ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο και ένα σχέδιο βιώσιμης ανάκαμψης της οικονομίας και της κοινωνίας. Κι αυτό μπορεί να το εξασφαλίσει μόνο μια νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία βασισμένη σε ένα προοδευτικό και ρεαλιστικό κυβερνητικό πρόγραμμα. Η πιο ανίκανη και φαύλη κυβέρνηση μετά την μεταπολίτευση πρέπει να φύγει. Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αλλά για να αρθούν τα αδιέξοδα πρέπει να υπάρχει δημοκρατία. Για τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία είναι ώρα ευθύνης και μεγάλων πολιτικών πρωτοβουλιών.
Ο Δημήτρης Παπαδημούλης είναι Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και επικεφαλής της Ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
