Παραμονές πρωτοχρονιάς στη στολισμένη Αθήνα. Νομίζω ότι αυτή είναι και η ωραιότερη περίοδος για βόλτα στην Αθήνα. Η ατμόσφαιρα είναι τόσο γλυκιά και ζεστή, θαρρείς και ζεις σε ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι του Καρόλου Ντίκενς. Χριστουγεννιάτικα δέντρα σε πλατείες, λαμπιόνια στους δρόμους, χριστουγεννιάτικες μουσικές και δρώμενα. Και ανάμεσα σε αυτά, άνθρωποι που άλλοτε κινούνται βιαστικά, άλλοτε περιεργάζονται βιτρίνες και άλλοτε θαυμάζουν το χριστουγεννιάτικο τοπίο, προσπαθώντας ίσως να ξεχάσουν για λίγο τα καθημερινά και τα δύσκολα, τα δυσεπίλυτα και τα αρνητικά. Αυτή η περίοδος είναι μία ανάπαυλα από την καθημερινότητα, είναι η αγαπημένη των παιδιών -που ελπίζουν ότι αυτά που διαβάζουν στα παραμύθια θα γίνουν πραγματικότητα, αλλά και των μεγάλων -που αισθάνονται ότι γίνονται για λίγο παιδιά. Είναι ημέρες συνδεδεμένες με οικογενειακές αναμνήσεις, αρώματα και χρώματα, ημέρες που συμπίπτουν με την αλλαγή του παλαιού χρόνου και τον ερχομό του νέου, που για πολλούς συνεπάγεται απολογισμό ή στοχασμό.
Σκεφτόμαστε αν τη χρονιά που πέρασε πραγματοποιήσαμε όλα όσα είχαμε προγραμματίσει, προσπαθώντας να ορίσουμε νέους στόχους για την επόμενη. Αν πήραμε τη σωστή απόφαση σε μία δύσκολη ή διλημματική κατάσταση. Αν τα επαγγελματικά μας σχέδια πήγαν καλά ή αν πήραμε την προαγωγή που θέλαμε στη δουλειά. Αν τα οικονομικά μας πλάνα ευδοκίμησαν. Αν πήγαμε την εκδρομή που τόσο θέλαμε ή αν αγοράσαμε αυτό που είχαμε στο μυαλό μας. Αν οι διαπροσωπικές μας σχέσεις είχαν την εξέλιξη που επιθυμούσαμε, αν ερωτευτήκαμε, αν κλάψαμε για κάτι που μας πλήγωσε ή αν γελάσαμε με κάτι που μας άρεσε, αν αγαπηθήκαμε και αν αγαπήσαμε όσο το ποθήσαμε. Αν, αν, αν… Τόσα πολλά «αν» συγκεντρώνονται σε λίγες στιγμές, πριν την αλλαγή του έτους. Και αν κάτι από αυτά τα «αν» δεν υλοποιήθηκε ή δεν έγινε έτσι όπως το είχαμε σκεφτεί στεναχωριόμαστε, απελπιζόμαστε, απογοητευόμαστε ή κατηγορούμε τον εαυτό μας, επειδή δε φάνηκε αντάξιος των κοινωνικών προσδοκιών, που ενδεχομένως ταυτίζουν την ευτυχία με την οικονομική ευμάρεια, την επαγγελματική επιτυχία και την επίτευξη των προσωπικών στόχων. Άλλωστε, πολλές φορές αναδύονται μπροστά μας τυχαίες καταστάσεις που δεν είχαμε συνυπολογίσει, καταστάσεις που μπορούμε τις περισσότερες φορές να αντιμετωπίζουμε ή να διαχειριστούμε. Υπάρχει όμως μία κατάσταση η οποία παραμένει αμετάβλητη, είναι δύσκολη στη διαχείρισή της και αφορά στην απώλεια των αγαπημένων μας προσώπων.
Πριν λίγες μέρες δύο πολύ καλές μου φίλες, έχασαν ξαφνικά τον πατέρα τους. Όταν μίλησα μαζί τους μου είπαν ότι θα περνούσαν αυτές τις μέρες μόνες τους στο σπίτι και ότι δεν ήθελαν να πάνε κάπου αλλού. Ήθελαν να παραμείνουν εκεί, για να έχουν την αίσθηση ότι ο μπαμπάς τους είναι κοντά τους, μέσα από τις φωτογραφίες και τα προσωπικά του αντικείμενα. Η αλήθεια είναι ότι όταν μου το είπαν, ένιωσα άβολα και αμήχανα. Στιγμιαία σκέφτηκα πώς θα αισθανόμουν και εγώ αν είχα χάσει έναν δικό μου άνθρωπο. Για την ακρίβεια δεν ήθελα καν το σκέφτομαι και έτσι. γρήγορα απέστρεψα αυτή μου την σκέψη προς άλλη κατεύθυνση.
Ενώ την πρωτοχρονιά συνηθίζουμε να τη γιορτάζουμε με οικογενειακά τραπέζια και φιλικές εξόδους, την ίδια στιγμή κάποιοι συνάνθρωποι μας διανυκτερεύουν στο νοσοκομείο, με τους συγγενείς τους να στέκονται στο προσκεφάλι τους, προσευχόμενοι να μην δουν τους αγαπημένους τους να φεύγουν• και κάποιοι άλλοι παραμένουν μόνοι στο σπίτι γιατί δεν έχουν συντροφιά, ασθένησαν ή έχασαν έναν δικό τους άνθρωπο. Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια, γιατί μόνο εκείνος που τη βιώνει φέρει το βαρύ συναισθηματικό φορτίο του πόνου. Και «πονόμετρο δε βρέθηκε που να μετράει τον πόνο», αναφέρεται σε μία λαϊκή έκφραση.
‘Οταν το αναλογιστούμε αυτό, ίσως πάψουμε να δίνουμε έμφαση σε αυτά τα «αν» που δεν πραγματοποιήθηκαν και συνειδητοποιήσουμε ότι το πραγματικό νόημα της ζωής βρίσκεται στα απλά και στα καθημερινά, σε μία αγκαλιά και σε ένα χάδι, σε ένα φιλί και σε ένα χαμόγελο, σε ένα άγγιγμα και σε ένα βλέμμα. Αυτοί που «έφυγαν» γρήγορα και ξαφνικά έκαναν όνειρα που άφησαν στη μέση και δεν πρόλαβαν να κάνουν πράξη τα «αν» τους •ενώ εκείνοι που έμειναν πίσω ζουν μέσα από τις μνήμες, αναπολώντας το παρελθόν μαζί τους, σκεπτόμενοι τα δικά τους «αν».
Αποχαιρετώντας αυτό το έτος και υποδεχόμενοι το νέο, ας σκεφτούμε λίγο παραπάνω όλους αυτούς που έφυγαν από κοντά μας και δεν προλάβαμε να τους πούμε πόσο τους αγαπάμε, αλλά και εκείνους που μένουν πίσω, προσπαθώντας να βρουν τη δύναμη να συνεχίσουν. Ας τους συμπαρασταθούμε, μας χρειάζονται. Εύχομαι το 2023 να φέρει σε όλους μας υγεία και χαμόγελα, αγάπη και συμπόνια. Καλή χρονιά!
Ιωάννα Ροτζιώκου – Αστυνόμος Β’ – Κοινωνιολόγος
