Ονομάζομαι Έφη Καραουλάνη. Είμαι μουσικός (Σοπράνο) και ψυχολόγος (υποψήφια διδάκτωρ Πανεπιστημίου). Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Από την βρεφική μου ηλικία διαγνώστηκα με Μελαγχρωστική Αμφιβληστροειδοπάθια, μία πάθηση που περιορίζει το οπτικό πεδίο και νεκρώνει τα ραβδία και τα κονία γύρω από τα μάτια με αποτέλεσμα να έχω μειωμένη περιφερειακή όραση και να μην μπορώ να δω στο σκοτάδι και στο πολύ φως. Θυμάμαι τον εαυτό μου από την παιδική μου ηλικία να ζω μια κόλαση.
Ήμουν δαχτυλοδεικτούμενη κι αισθανόμουν κοινωνικά αποκλεισμένη, καθώς οι συγγενείς και οι φίλοι μου απέφευγαν να βγαίνουν μαζί μου επειδή ντρέπονταν να με έχουν μαζί τους. Με αποκαλούσαν «γκαβή» και δεν είχα καμία ηθική υποστήριξη από το περιβάλλον μου. Καθημερινά δεχόμουν προσβολές και με αντιμετώπιζαν σαν να είμαι τυφλή, ενώ στην πραγματικότητα δεν θεωρούμαι κάτι τέτοιο.
Στο σχολείο δεν με άφηναν να κατεβαίνω στο προαύλιο και να παίζω με τους φίλους μου. Βέβαια, υπήρξα μία άριστη μαθήτρια (διάβαζα κανονικά κι έγραφα τα μαθήματά μου. Όχι δεν υπάρχει πρόβλημα στο κομμάτι αυτό) και είχα μάλιστα πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης. Πέρασα στις Πανελλαδικές (ΤΕΙ ΠΕΙΡΑΙΑ ΣΧΟΛΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ) δεν δέχτηκα να εκμεταλλευτώ την κατάσταση και να μπω στο πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις (όχι, ποτέ αυτό). Παράλληλα εργαζόμουν στην Αγροτική Τράπεζα ως γραμματέας στη Νομική Υπηρεσία.
Έφυγα με εθελουσία έξοδο όταν η ΑΤΕ πουλήθηκε στην Τράπεζα Πειραιώς. Ενώ εργαζόμουν παρακολουθούσα μαθήματα κλασικού τραγουδιού, πιάνου και θεωρητικών στο Ελληνικό Ωδείο. Πήρα το δίπλωμά μου (με Λίαν Καλώς 9,5) και γράφτηκα στο DEERE για να σπουδάσω ψυχολογία και μουσικολογία. Το παράξενο είναι ότι κανένας δεν με εμπόδισε και δεν με χλεύασε ούτε στο Ωδείο αλλά ούτε και στο DEERE.
Άρχισα να διοργανώνω συναυλίες σε διάφορους Δήμους δωρεάν για να συγκεντρωνουν τρόφιμα για τους φτωχούς. Συγκεντρώνεται εκεί πολύς κόσμος, με χειροκροτούν, ενθουσιάζονται με τη φωνή μου και κανείς μα κανείς δεν δίνει σημασία σ’ αυτήν την ιδιαιτερότητά μου. Κάθε φορά όμως που ζητώ έμμισθή εργασία σε κάποιο χώρο, ως τραγουδίστρια, με απορρίπτουν και δέχομαι επικριτικά σχόλια του τύπου: Ε, εντάξει τώρα. Μην τρελαθούμε. Εσύ δεν έχεις την εμφάνιση να βγεις μπροστά στον κόσμο να τραγουδήσεις. Είσαι καλή τραγουδίστρια, αλλά θα γελάει ο κόσμος. Τί τώρα να σκοντάφτεις στις καρέκλες και τα τραπέζια; Μερικοί βέβαια ψελλίζουν κάποιες δικαιολογίες. Όσο για την προσωπική μου ζωή; Μια από τα ίδια. Τρώω τις πόρτες στη μούρη τη μία μετά την άλλη για το γνωστό λόγο.
Ο λόγος που αποφάσισα να εκτεθώ δημόσια, είναι γιατί θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιους προβληματισμούς μου. Με βάση ποια κριτήρια η κοινωνία κατηγοριοποιεί κάποιους ανθρώπους και τους θεωρεί ΑΜΕΑ (άτομα με αναπηρία) επειδή ενδέχεται να έχουν οι άνθρωποι αυτοί κάποια σωματική δυσλειτουργία, και όταν μάλιστα αυτοί είναι καθόλα λειτουργικοί και χρήσιμοι στην κοινωνία. Γιατί θα πρέπει κάποιοι να γκετοποιούνται και να αποκλείονται από κάποιος χώρους επειδή δεν είναι ατσαλάκωτοι, έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες, όταν μάλιστα αυτοί μπορεί να είναι καλύτεροι και να έχουν περισσότερο ταλέντο από κάποιους άλλους.
Επιτέλους ας μάθουμε να βλέπουμε και το διαφορετικό χωρίς να γελάμε και να κοροϊδεύουμε. Ας μην ξεχωρίζουμε τους άλλους κι ας πάψουμε να κοιτάμε παράξενα κάποιον που κινείται ή κοιτάζει διαφορετικά από εμάς και ας μάθουμε να δίνουμε ίσες ευκαιρίες σε όλους τους ανθρώπους.
