Eίμαι ο Παντελής Καλλένου, ο πατέρας του μικρού Λάμπρου, του αγοριού από την Κύπρο που νίκησε τον θάνατο τρεις φορές. Ο Λάμπρος είναι σχεδόν 11 ετών κι εδώ και 10 χρόνια ζούμε μόνιμα στο Ισραήλ. Ο μικρός, αλλά μεγάλος μας μαχητής, πάσχει από μία ιδιάζουσα ασθένεια, που τη συναντάς σε μονοψήφιο αριθμό ανά τον κόσμο και λέγεται «lymphangiomatosis» (massive enlargement and abnormal proliferation of the lympathic vessels). Διάγνωση στην οποία έφτασε ομάδα Ιατρών στο «Tel Hashomer», με δυσκολία το 2015 και με συμβουλές από άλλες ομάδες ιατρών σε διάφορες χώρες του εξωτερικού, ενώ το παιδί μας επισκεπτόταν το νοσοκομείο από το 2011.
Στο ενδιάμεσο η κατάσταση του Λάμπρου ήταν ιδιαίτερα ασταθής ενώ προς τον Νοέμβριο του 2015, η κατάσταση έγινε κρίσιμη με άμεσο κίνδυνο για τη ζωή του. Με τη βοήθεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο Λάμπρος στάλθηκε με air ambulance στο Childrens Hospital of Philadelphia, όπου κι έτυχε πρωτοποριακής θεραπείας για περίοδο μερικών εβδομάδων.
Ο Λάμπρος επέστρεψε στο Tel Hashomer το 2016, στην εντατική του παιδιατρικού τμήματος του νοσοκομείου, όπου η διάγνωση δεν ήταν καθόλου θετική. Από τότε μέχρι και σήμερα, με την ιδιαίτερη φροντίδα και αφοσίωση της ειδικής πολυεπιστημονικής ιατρικής ομάδας στο Ισραήλ , η κατάσταση του παιδιού έχει βελτιωθεί σημαντικά. Συνεχίζει βέβαια να απαιτεί ιδιαίτερη φροντίδα, φαρμακευτική αγωγή, και παρακολούθηση, καθώς η εξέλιξη της νόσου συνεχίζει να είναι σοβαρή και απρόβλεπτη.
Ο Λάμπρος με τους γονείς του, Παντελή και Χριστίνα Καλλένου Ο Λάμπρος με τους γονείς του, Παντελή και Χριστίνα Καλλένου
Έτσι, περίπου τα τελευταία χρόνια δέκα χρόνια ζούμε στο Ισραήλ και τα τελευταία τρία χρόνια διαμένουμε σε ένα διαμέρισμα δίπλα από το νοσοκομείο, «Tel Hashomer», το οποίο είναι διαμορφωμένο σαν μια μικρή κλινική.
Ήταν ένας καταιγισμός από ρουκέτες και πυραύλους
Το 2014 βιώσαμε μία παρόμοια κατάσταση, για μια βδομάδα, που εκτόξευαν ρουκέτες και πυραύλους σε μεγάλη ακτίνα. Τότε ο Λάμπρος βρισκόταν στην εντατική, ήταν πολύ άσχημη εμπειρία για τον λόγο ότι βρισκόμασταν στην εντατική και γύρω – γύρω τζάμια. Οι γιατροί και το παραϊατρικό προσωπικό μας έλεγαν να μεταφερθούμε στα καταφύγια του νοσοκομείου. Πώς μπορείς όμως να αφήσεις μόνο του το παιδί σου, στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου κι εσύ να πας στα ειδικά σημεία, σε περίπτωση που γίνει κάτι για να σωθείς; Μείναμε στο δωμάτιο, και βάζαμε παντού κουβέρτες – μαξιλάρια, σε περίπτωση που συνέβαινε κάτι κι έσπαγαν τζάμια, να σωθεί ότι θα μπορούσε να σωθεί. Κάναμε ότι μπορούσαμε.
Προχθές το βράδυ, ζήσαμε μια παρόμοια εμπειρία. Σαφώς δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα κι ελπίζουμε ότι η κατάσταση θα τεθεί υπό έλεγχο. Ήταν τρομακτικό το βράδυ, της Τρίτης κι ιδιαίτερα όταν έχεις κι ένα μικρό παιδί τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Υπάρχει ένα σύστημα αεράμυνας, το οποίο σταματά την όλη κατάσταση αλλά ποτέ δε ξέρεις την εξέλιξη των πραγμάτων. Ήταν ένα πολύ έντονο βράδυ. Εμείς τη συγκεκριμένη στιγμή βρισκόμασταν στο διαμέρισμα και βλέπαμε «λάμψεις» από μακριά, μέχρι να καταλάβουμε τι γινόταν γιατί όλο αυτό συνέβαινε σε πιο μακρινή περιοχή, άρχισαν να βαράνε οι σειρήνες της περιοχής μας. Έριξαν γύρω στις 200 ρουκέτες. Ήταν ένας καταιγισμός από ρουκέτες και πυραύλους. Στην περιοχή που εκτοξεύεται ο πύραυλος, το σύστημα αεράμυνας που έχουν οι Ισραηλινοί, γνωρίζει ποια περιοχή θα χτυπήσουν και έτσι ξεκινούν να ηχούν οι σειρήνες, στη συγκεκριμένη περιοχή. Όλο αυτό είχε διάρκεια για μισή ώρα και ήταν πολύ έντονο. Μπήκαμε στο δωμάτιο με το παιδί, πήραμε μαζί μας τρία μπουκάλια νερό. Σταματούσαν οι σειρήνες, ξεκινούσαν πάλι. Γύρω στις 11:30 το βράδυ, έδειχνε πως θα ηρεμούσε η κατάσταση αλλά στις τρεις τα μεσάνυχτα, ξεκίνησαν οι σειρήνες ξανά για άλλη μισή ώρα. Να έχεις ένα παιδί την ίδια ώρα στον αναπνευστήρα και να το ζεις παράλληλα κι όλο αυτό δεν είναι ότι πιο εύκολο. Κι εν πάση περιπτώσει είναι ένα μωρό – παιδί.
Ένας από τους στόχους τους, ήταν και το νοσοκομείο «Tel Hashomer», ευτυχώς δεν κατάφεραν να το χτυπήσουν, όμως… αποτελούσε έναν από τους στόχους τους. Στο νοσοκομείο γινόταν χαμός. Το συγκεκριμένο νοσοκομείο βρίσκεται σε κοντινή απόσταση με το αεροδρόμιο «Μπεν Γκουριόν», σε κοντινή απόσταση με τη Λούτ, η οποία εκκενώθηκε.
Η κατάσταση είναι επικίνδυνη όμως, θέλω να πιστεύω ότι είναι ελεγχόμενη. Έχουμε επαφή και επικοινωνία με την Πρεσβεία της Κύπρου στο Ισραήλ. Άμεσο ενδιαφέρον υπήρξε από τον υπουργό Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Νίκο Χριστοδουλίδη, αν παραστεί ανάγκη για το οποιοδήποτε θέμα, να μη διστάσουμε να επικοινωνήσουμε μαζί του. Τώρα σε ότι αφορά τα πρωτόκολλα ασφάλειας, ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες των Ισραηλινών. Για παράδειγμα, όταν ακούσουμε τις σειρήνες, όταν σημάνει ο συναγερμός, τα σπίτια, τα διαμερίσματα ειδικά αυτά που χτίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, επιβάλλεται να έχουν καταφύγιο, το οποίο είναι ένα δωμάτιο σαν οχυρό. Οι τοίχοι είναι από μπετόν, παράθυρα από σίδερα, η πόρτα κατασκευασμένη με ενίσχυση μεταλλική. Το κάθε σπίτι έχει το δικό του καταφύγιο, το δικό του μέρος ασφαλείας, κι όταν σημάνει ο συγκεκριμένος συναγερμός, τότε προφυλάσσεσαι εκεί. Είναι το πιο ασφαλές σημείο. Κι αυτό επιβάλλεται.
Μιλώντας και με Άραβες, όχι μόνο με Ισραηλινούς, νιώθουν μια στεναχώρια για να μη χρησιμοποιήσω κάποιο άλλο χαρακτηρισμό κι ίσως ακουστεί και λάθος, για το πώς διαχειρίζεται η «Hamas» την όλη κατάσταση. Το να στέλνεις πυραύλους σε νοσοκομεία και σε σχολεία, αυτό το λέει όλα. Δεν υπάρχει κάποιο σημείο του στρατού εδώ για να πλήξεις. Και στην περιοχή ήταν τρομακτικά έντονο, στο νοσοκομείο νοσηλεύονται και Άραβες, όπως νοσηλεύεται και τόσος κόσμος από διάφορες χώρες.
Χθες σήμανε για άλλη μισή ώρα ο συναγερμός, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γράφω αυτό εδώ το κείμενο. Η κατάσταση είναι τρομακτική κι απρόβλεπτη. Εμείς πάντως δεν μπορούμε να φύγουμε από δω, να σωθούμε από τις ρουκέτες και να διακόψω τη θεραπεία του παιδιού μου; Δεν ξέρω τι να πω. Ο Θεός να φυλάει.
