Μπορεί να μη ζήσαμε ,όπως θέλαμε
Τουλάχιστον όμως
δεν ζήσαμε όπως δεν θέλαμε
Ευσταθία Τσιγκάνου, Η αφή του κόσμου
Από την αρχή του 2023 οι απορίες έρχονται στο νου ως κατάλοιπα του 2022. Εάν π.χ οι υποκλοπές μπήκαν στο συρτάρι της κοινοτοπίας [του Κακού; της αναγκαιότητας; της συνηθισμένης πρακτικής;], εάν η πολιτική σύνεση κατέστη συνώνυμη της κομματικής δειλίας, εάν η κακογουστιά συνιστά το κυρίαρχο στοιχείο του κοινοβουλευτικού λόγου, εάν τα σκάνδαλα συγκροτούν τη βάση της ιδεολογικοπολιτικής αντι-παρά-θεσης [λες και λειτουργεί ‘κομματική αστυνομία’ που υποκαθιστά τη δικαιοσύνη], εάν το αόρατο κυριαρχεί επί του ορατού και το υπονοούμενο επί του αληθούς, εάν τα ‘ΑΝΤΊ-μέτωπα’ [αντιΣΥΡΙΖΑ, αντίΔΕΞΙΑ] συμ-παρασύρουν τα πλήθη των φανατικών σε πράξεις ανομίας, εάν τα ακραία λεκτικά παίγνια εχθρότητας αδιαφορούν για τις κοινωνικές επιπτώσεις, εάν οι πολιτικές προτάσεις δεν διαθέτουν ήθος [αλλά μόνον επικοινωνιακή στόχευση], εάν οι συντηρητικοί ντύνονται νεοπροοδευτικοί και οι αριστεροί παριστάνουν τους φιλήσυχους πολίτες, εάν άπαντες αναζητούν Μεσσίες[κάτι σαν έναν εθνικό Μέσι], εάν η αιδώς[γνωστή και ως ντροπή] δεν αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής ηθικής, εάν η προσωπική ευθύνη κρύβεται πίσω από την κομματική πειθαρχία [και ομερτά;], εάν ο πόλεμος erga omnes καλλιεργείται ως αντίληψη και πρακτική στη νέα γενιά κι εντέλει εάν οι ‘στρατηγοί των βαρβάρων μπορούν κι αιχμαλωτίζουν ή φυλακίζουν τους σοφούς’, τότε όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι αλλάζουμε [ανεπαισθήτως;] εποχή.
Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας και πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη
