Θεατές του ονείρου και της ονειροπόλησης, με υλικά από τη βιτρίνα.. καθισμένες δίπλα δίπλα οι μοναξιές να μοιάζουν παρέες, συντροφιές. Κρυμμένες σε πρόχειρο χαρτάκι ανάμεσα στα δάχτυλα, στο μυαλό, στα χείλη οι ευχές (!) έτοιμες να πετάξουν στο άπειρο. Σημαδεύοντας την ελπίδα.. ελπίδα με υλικά από τη βιτρίνα. Είναι φορές που διαβάζω ανάποδα.
Εάν ήταν γνήσιες οι ευχές γιατι θυσιάζονται τα αστέρια για αυτές άραγε, και αφού στηρίζουμε ευχές, ελπίδες στα λυχνάρια του ουρανού γιατί τόση βιάση να χαθούν στο μαύρο;
Ίσως να έχεις ανάγκη να ακούσεις άλλα, ίσως από το δίπλα ράφι και ο χρόνος μας να τελειώνει, και έτσι δεκτό. Αλλά μπορείς να ”δεις” μια περίσκεψη, μικρή να μου τη λύσεις.. κι εγώ σε ρωτώ, πέφτουνε τα αστέρια;
Βράδυ Αυγούστου από το παράθυρο της #Giafka
