“Λένε, ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, τον πόνο τον γιατρεύει… δεν είναι… έτσι, εγώ δεν μπορώ να το πω…10 χρόνια τώρα, από τότε που έχασα το παιδί μου, πονάω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Η απουσία του, η έλλειψη του, από την καθημερινή ζωή μας, μεγαλώνει τον πόνο μου. Κάθε μέρα, μου λείπει και πιο πολύ και όσο πιο πολύ μου λείπει, τόσο πονάω. Καμία μάνα, πιστεύω, που έχει χάσει το παιδί της, όσα παιδιά και αν έχει, δεν μπορεί να πει ότι ο πόνος της έχει μαλακώσει γιατί πέρασαν τα χρόνια…. Δεν το αντέχεις εσύ να αναπνέεις και το παιδί σου όχι. Ο Γιάννης μας, έπεσε στο καθήκον. Το καθήκον του ήταν να υπηρετεί τις Αξίες του. Τον ενδιέφερε ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος που θα μπορούσε να βοηθήσει. Για αυτό μπήκε στην Αστυνομία. Για να προστατεύει την ανθρώπινη αξία, τη ζωή, τον πολίτη, τον καθένα από εμάς, για να προστατεύει την έννομο Τάξη, την Πολιτεία….. Όμως… η Πολιτεία, το Κράτος, όσοι έδιναν εντολές δεν τον προστάτευσαν, ούτε αυτόν, ούτε τον Γιώργο, ούτε τα άλλα παιδιά που δώσανε μάχη για να κρατηθούν στη ζωή. Νιώθω, μάνα όλων των συναδέλφων του Γιάννη, ειδικά της βάρδιας εκείνης… στο πρόσωπό τους βλέπω το παιδί μου.
“Αν με ρωτάτε αν έχω παράπονο από την Πολιτεία, το Κράτος, από τη Διοίκηση, Ναι, θα το πω ξεκάθαρα, γιατί η αλήθεια χάνει την αξιοπρέπεια της, όταν κρύβεται, έχω μεγάλη θλίψη μέσα μου. Με το να μην αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη για αυτό… που έγινε, την ημέρα…. αυτή, είναι σα να μη υπάρχει σεβασμός στο θάνατο των παιδιών…. Τα παιδιά, τίμησαν τη Στολή τους, τις Ιδέες τους, τις Αξίες τους, τα Ιδανικά τους, τα τίμησαν όλα, με την πιο σκληρή θυσία, με τα νιάτα τους που έχασαν, με τη ζωή που δεν έζησαν, με το θάνατό τους στο Καθήκον. Η Πολιτεία όμως πώς τα τιμά; Στα λόγια, όλοι, λένε είμαστε δίπλα σας, χάθηκαν άδικα τα παιδιά σας, γίνανε πολλά λάθη…. Στην πράξη όμως, όταν έρχεται η ώρα του απολογισμού των ευθυνών, για το τι έφταιξε και άρπαξαν έτσι τα παιδιά μας, από τις αγκαλιές μας και τα οδήγησαν… στου Χάρου τα δόντια… κανείς δεν φταίει… είναι το πόρισμά τους. Μάλλον, με αυτά που υποστηρίζουν και γράφουν, φταίνε τα ίδια τα παιδιά, εκεί θέλουν να καταλήξουν, όταν αποποιούνται όλοι την ευθύνη. Φταίνε τα παιδιά που χάθηκαν, για τις εντολές που λάμβαναν από τους αρμόδιους και τήρησαν κατά γράμμα. Φταίνε τα παιδιά που ακολούθησαν εντολές και μπήκαν σε μια διαδικασία παρακολούθησης, χωρίς σχέδιο από αυτούς που έδιναν τις εντολές. Φταίνε τα παιδιά μας που χάθηκαν, γιατί η υπηρεσία, παρόλο που γνώριζε ότι τα έστελνε να αντιμετωπίσουν ληστές σκληρούς, με καλάσνικοφ και πιστόλια και ήξερε ότι ο εξοπλισμός τους, είναι ένα απλό αλεξίσφαιρο γιλέκο, τα έστειλε το ίδιο, να αναμετρηθούν με τα καλάσνικοφ, γυμνούς πάνω στις μηχανές τους. Τι προστασία να σου προσφέρει η μοτοσυκλέτα, όταν σε χτυπάνε καλάσνικοφ;
Πώς να μη γίνεις αντιληπτός από τους δράστες όταν δίνεις εντολές να τους ακολουθήσουν τόσες ομάδες ΔΙ.Α.Σ.; Πώς υπάρχει σχέδιο, όταν υπάρχει ασυνεννοησία στα Κέντρα των οδηγιών των σωμάτων; Πώς υπάρχει σχέδιο, όταν δεν ξέρεις που θέλουν να κατευθύνουν τις ομάδες σου, οι δράστες; Στα ποινικά δικαστήρια, -όπως τα έφερε η τύχη και τα έμαθα και αυτά,- υπάρχει κατηγορούμενος προσωποποιημένος, ανεξάρτητα από το αν θα παραδεχτεί ή όχι τις πράξεις του, για τα λάθη της Διοίκησης, δεν υπάρχει. Εκεί, κανείς δεν φταίει, λάθη δε γίνονται, όλα γίνονται σωστά και ας οδηγούνται από αυτά τα απαράδεκτα λάθη, τα παιδιά μας στο θάνατο. Ας μη διάλεγαν να γίνουν αστυνομικοί, το ήξεραν ότι το επάγγελμα αυτό είναι επικίνδυνο, υποστηρίζουν κάποιοι. Ναι, τα παιδιά μας, το γνώριζαν ότι το να υπηρετείς τη Στολή του Αστυνομικού, έχει κινδύνους, εκείνο όμως που δε γνώριζαν είναι ότι ένας μεγάλος κίνδυνος, ο πιο μεγάλος ίσως, προέρχεται από αυτούς που αποφασίζουν για το πώς θα εκτελέσουν την υπηρεσία τους, χωρίς να έχουν φροντίσει να έχουν προστατεύσει πρώτα τη ζωή, αυτών των παιδιών που τους εμπιστεύτηκαν τη ζωή τους. Τόσα χρόνια περιμένω την απόδοση ευθυνών, την οποία τόσα χρόνια, δεν αναλαμβάνει κανένας. Τόσα χρόνια, δεν έχω μιλήσει, περιμένω την επίσημη Πολιτεία να μιλήσει για το ποιος φταίει και έχασα το παιδί, μου, όμως δεν μπορώ να ησυχάσω, αφήνοντας να σκιάζεται έτσι η ψυχή του, με το κανείς δεν φταίει”.
Τι αναφέρουν οι Πληρεξούσιοι Δικηγόροι της οικογένειας Ευαγγελινέλη, Δήμητρα Πλαστήρα – Θεώνη Παναγιωτοπούλου και του πατέρα του Γεωργίου Σκυλογιάννη, Δημήτριος Τρίμμης
Την 1η Μαρτίου 2011 σταμάτησε η ροή της ζωής των εντολέων μας, καθώς κόπηκε απότομα το νήμα της ζωής των παιδιών τους που χάθηκαν στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη, εν ώρα υπηρεσίας, εκτελώντας επακριβώς εντολές που λάμβαναν κατά τη διάρκεια παρακολούθησης, και μάλιστα «διακριτικής» όπως επέτασσαν οι εντολές αυτές, οχήματος με βαρύ οπλισμό που ενεχόταν σε ληστεία, απέναντι στο οποίο έπρεπε να λάβουν μέτρα αυτοπροστασίας. Ο βαρύς οπλισμός αυτός, μεταξύ των υπολοίπων, συνίστατο σε Καλάσνικοφ, δύο τον αριθμό. Η διακριτική παρακολούθηση συνίστατο στο να μην του κάνουν ακόμη σήμα, στο να μην έχουν σε λειτουργία ηχητικές και φωτεινές προειδοποιήσεις (χωρίς σήμα Β και Γ). Η ληστεία έγινε στο Μενίδι, το όχημα των δραστών εντοπίστηκε στη Γέφυρα των Βρυούλων, η εν ψυχρώ δολοφονία των νεαρών Ειδικών Φρουρών διαδραματίστηκε στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη, στο μονόδρομο Περικλέους και Νικολαΐδη. Διαδρομή απόστασης 18 χιλιομέτρων σχεδόν (από Γέφυρα Βρυούλων), σχεδιαζόταν, για να τους κόψει τη ζωή. Στον ιστό της πόλης, με πλειάδα ομάδων ΔΙ.Α.Σ, ήτοι έκθετων μοτοσυκλετιστών, διακριτική παρακολούθηση, για 18 χιλιόμετρα, του οχήματος των δραστών, κατ’ εντολή της Υπηρεσίας, δεν εξηγήθηκε ποτέ πώς γίνεται, δυνάμει της λογικής και των διδαγμάτων της κοινής πείρας. Δεν εξηγήθηκε επίσης ποτέ, υπό αυτές τις συνθήκες, τι είδους μέτρα αυτοπροστασίας θα ήταν δυνατόν να λάβουν οι ομάδες ΔΙ.Α.Σ. για να προστατευτούν από το ενεργητικό βεληνεκές των Καλάσνικοφ. Εδώ σημειώνεται, ότι δεν τους είχε χορηγηθεί αποτελεσματικό αντιπυρικό υλικό, με το εναχθέν, στα Δικαστήρια, Δημόσιο να απαντά κυνικά ότι «δεν προβλέπεται», ούτε κρίθηκε η περίσταση αρκούντως σοβαρή και επικίνδυνη, ώστε να διαταχθεί η συνδρομή των ΕΚΑΜ και άλλων αντίστοιχων μονάδων. Διερωτάται κανείς τι οπλισμό θα έπρεπε να φέρουν οι διωκόμενοι δράστες για να συναισθανθούν οι ιθύνοντες την κρισιμότητα των στιγμών. Δεν αποκαλύφθηκε ποτέ, ως την ώρα που θέρισαν τις ζωές τους, τα Καλάσνικοφ των δραστών, ποιο ήταν το σχέδιο της σύλληψης των δραστών και πού, αν όπως αστήρικτα ισχυρίζεται η Υπηρεσία υπήρχε σχέδιο, θα υλοποιούνταν αυτό, σε ποιο σημείο και με ποιόν τρόπο, με ποια μέσα. Επιπλέον τούτων, ενάντια στην παγκόσμια, πάγια τακτική, περιπολικό όχημα να προπορεύεται των δικύκλων και να λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας τους, δεν υπήρχε, το αντίθετο μάλιστα, όχημα της Άμεσης Δράσης ακούστηκε πίσω από τις ομάδες ΔΙ.Α.Σ και μάλιστα εν αντιθέσει με τις οδηγίες του Κέντρο της ΔΙ.Α.Σ, αυτό πήρε εντολή από το δικό του Κέντρο να ανάψει τη σειρήνα, προδίδοντας πια πέραν πάσης αμφιβολίας, αν υπήρχε έστω η ελάχιστη, την παρακολούθηση, με συνέπεια να αρχίσουν αμέσως μετά οι ριπές των Καλάσνικοφ που πήραν τη ζωή του Γιάννη και του Γιώργου. Ακόμη, λίγο πριν το γεγονός αυτό, από τον ασύρματο της ομάδας ΔΙ.Α.Σ διαβιβάζονταν κατ’ επανάληψη προς τους μοτοσικλετιστές ότι το στίγμα των δραστών, βρισκόταν μακριά από αυτούς, επί της Μακρυγιάννη, ενώ το όχημα προπορευόταν λίγα μόλις μέτρα από εκείνους, αιφνιδιάζοντάς τους και στερώντας τους και την τελευταία ελπίδα να αυτοπροστατευθούν, έστω και με ασπίδα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ελλείψει οποιασδήποτε άνωθεν πρόνοιας για τις ζωές τους.
Οι ανωτέρω πλημμέλειες, μαζί με την ελλιπή εκπαίδευση και τη μη χορήγηση του απαραίτητου υλικοτεχνικούεξοπλισμού στην Ομάδα ΔΙΑΣ, για προφανείς λόγους εξοικονόμησης πόρων, ώστε να μπορεί να προστατευτεί από τέτοιου είδους πυρά των οποίων η επικινδυνότητα είναι πασίγνωστη και στον πλέον αδαή, συνδέονται αιτιωδώς με τις απώλειες των παιδιών και τον τραυματισμό, σωματικό και ψυχικό, των υπολοίπων. Ισχυρισμός του Ελληνικού Δημοσίου, προς αντίκρουση των ανωτέρω,εμπεριέχεται επί της ουσίας στο ότι το αιματοκύλισμα εκείνης της ημέρας και ο μαρτυρικός θάνατος του Γιάννη και του Γιώργου, επήλθε, όχι γιατί οφείλεται σε παράνομες πράξεις ή παραλήψεις της ΕΛ.ΑΣ., αλλά σε αστάθμητο παράγοντα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την επικινδυνότητα του αστυνομικού επαγγέλματος. Αντιμετωπίζονται δηλαδή οι μάχιμοι αστυνομικοί της χώρας ως ζωές αναλώσιμες, των οποίων η απώλεια είναι ένα εύλογο και αναμενόμενο ρίσκο
Η σωρεία παράνομων και μοιραίων παραλείψεων καθ’ όλη την γεγονοτική διαδρομή της αποφράδας ημέρας διεξοδικώς αναφέρθηκαν σε αγωγές που κατατέθηκαν ενώπιων των αρμοδίων Διοικητικών Δικαστηρίων, δυνάμει του άρθρου 105 ΕισΝΑΚ, ήτοι ένεκα αστικής αδικοπρακτικής ευθύνης του Δημοσίου. Αδιάσειστα στοιχεία προσκομίστηκαν προς απόδειξη των ανωτέρω.
Μετά από εφτά ολόκληρα χρόνια εκδικάστηκαν σε πρώτο βαθμό οι ως άνω αγωγές και μάλιστα από το ίδιο Τμήμα, ακριβώς την ίδια ημερομηνία. Αν και οι αποφάσεις για αυτές είναι απορριπτικές όλες, με ακριβώς το ίδιο σκεπτικό και αιτιολογία, δημοσιεύθηκαν και επιδόθηκαν με διαφορά μεγάλου διαστήματος, πλέον του ενός χρόνου, η πρώτη από την τελευταία, γεγονός που δημιούργησε εύλογες απορίες.
Το εσφαλμένο σκεπτικό των απορριπτικών αποφάσεων αυτών, εξαιτίας τόσο εσφαλμένης εκτίμησης των αποδεικτικών μέσων που του εισφέρθηκαν όσο και εσφαλμένης ερμηνείας του Νόμου, δε δέχεται ότι έλαβαν χώρα παρανομίες και παραλείψεις των οργάνων του Δημοσίου. Κατά των Αποφάσεων αυτών, έχουν άπαντες ασκήσει έφεση, έχοντας βαθιά πίστη ότι στο τέλος, η Ελληνική Δικαιοσύνη θα διορθώσει τη λαθεμένη κρίση της και θα αποδοθούν έστω μετά από δέκα και πλέον έτη οι ευθύνες σε αυτούς που τους αναλογούν, δικαιώνοντας τις ψυχές των νεαρών αστυνομικών που σκοτώθηκαν εν ώρα καθήκοντος.
