Τον Νώντα τον είχα πρωτογνωρίσει πριν αρκετά χρόνια όταν έκανε την μεταγραφή του στην τότε Εγνατία… Εγώ τότε ήμουν η «κακιά» της υπόθεσης γιατί από εμένα έπρεπε να περάσουν τα εισηγητικά τους. Κάθε πρωί με έπαιρνε τηλέφωνο για κάποια υπόθεση και αφού τον απογείωνα μου έλεγε «εντάξει αλλά εγώ προσπάθησα…». Χαμηλών τόνων, με καταγωγή από τη Λευκάδα ζούσε μαζί με τη μανούλα του, η οποία τον μεγάλωσε με πολλές δυσκολίες και εκείνος δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να δείχνει την εκτίμηση και την αγάπη του. Όταν ερχόταν στα κεντρικά, κρατούσε πάντα ένα χαρτοφύλακα που πάντα έκρυβε μέσα μια εισήγηση για έγκριση για την οποία μπορεί να είχαμε μαλώσει 100 φορές νωρίτερα προσπαθώντας να του εξηγήσω γιατί δε συμφωνώ. Χαμογελούσε και με «απειλούσε» γλυκά ότι θα φύγει και μετά να δούμε πόσο θα μου έλειπε…. ΠΟΛΥ, μα πάρα πολύ του απαντώ τώρα…
Την Παρασκευή, την γνώρισα όταν ήρθε για συνέντευξη στη Marfin με τον τότε διευθυντή μας Σ.Π., μεταγραφή από το Λονδίνο, νομίζω το 2008. Μετρημένο και αξιόλογο κορίτσι που ήθελε να ανοίξει τα φτερά του πλέον στην Ελλάδα. Λίγο αργότερα σε μια συνάντηση γνωρίζω και ένα υπέροχο χαμογελαστό πλάσμα που ακούει στο όνομα Αγγελική.
Το Τραπεζικό Κέντρο Σταδίου το 2010 απαρτίζεται από μια πολύ καλή ομάδα νέων ανθρώπων που απογειώνουν τα νούμερα και παλεύουν για τους στόχους τους. Θυμάμαι τα ονόματα ΟΛΩΝ. Μιλάγαμε κάθε ημέρα γιατί πρόσφατα είχε φύγει ο περιφερειακός τους και έχω αναλάβει εγώ να εκτελώ χρέη σε ότι αφορούσε τις χρηματοδοτήσεις τους… Θυμάμαι ακόμη και τα ονόματα των οφειλετών… ο Νώντας δεν με άφηνε να ξεχνάω τίποτε…
Και η ζωή συνεχίζεται… η Αγγελική μένει έγκυος και πετάει από τη χαρά της, η Παρασκευή στα καλύτερα της, απόλυτα προσαρμοσμένη στην ελληνική αγορά και κάπου κοντά στο Πάσχα του 2010 τσακώνω το Νώντα στο αεροδρόμιο με «παρέα». Λίγο αργότερα θα μου εξομολογηθεί πως σκοπεύει να επισημοποιήσει τη σχέση του. Είναι τόσο χαρούμενος που δεν το πειράζει ακόμη και όταν χάνει το καλό του ρολόι που για καλή του τύχη το βρήκε κάποιες ημέρες μετά, στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς του. Ευκαιρία να του ξαναφωνάξω και να του θυμίσω πόσο προσεχτικός πρέπει να είναι…. Ακόμη και αυτήν την πόρτα που έβγαινε εκεί στον ημιώροφο στο γραφείο του, να μην την αφήνει ανοιχτή γιατί θα έμπαινε κανείς ειδικά το βράδυ που συνήθιζε να μένει μέχρι αργά στο γραφείο…. Εκείνος τίποτε… «…έλα μωρέ, και τι θα γίνει; άντε και να μπει κάποιος μέσα και να μου κάνει κακό, θα στεναχωρηθεί κανείς;» ΝΑΙ εγώ και πολλοί άλλοι του απαντώ τώρα!
Περίπου 2-3 ημέρες πριν την αποφράδα αυτή ημέρα μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Θα απουσίαζα με άδεια και του είπα να μην ξεσηκώσει τον κόσμο με τα αιτήματα τους. Κάτι μου είπε για την Αγγελική νομίζω, ότι είχε ραντεβού με το γιατρό και ίσως έφευγε νωρίτερα και επειδή περιμέναμε φασαρίες στο κέντρο του επανέλαβα τις οδηγίες που δίναμε πάντα. ΟΛΟΙ οι άνθρωποι πρέπει να είναι και να νιώθουν ασφαλείς. Να τηρήσουν όλα τα μέτρα (εκείνο τον καιρό το κέντρο υπέφερε από τέτοιου είδους «συγκεντρώσεις», πορείες και αναταραχές. Και φυσικά του είπα η Αγγελική να μην πάει καθόλου. Μου απάντησε ότι είχαν κάποια θέματα και ότι φυσικά θα με ενοχλούσε για ότι προέκυπτε στο κινητό….
05.05.2010 , 9:14 το πρωί σκάει στο fax του γραφείου αίτημα προς έγκριση.
«Υ/Ο κ. Τριανταφυλλίδου από Α. Παπαθανασοπούλου, Π. Ζούλια και Ε. Τσακάλη…» . Γύρω στις 12 μιλήσαμε στο τηλέφωνο και σου είπα ότι αν με ξαναενοχλήσει σε άδεια θα σου κόψω και την καλημέρα και οκ με το αίτημα που είχαν στείλει… ΔΕΝ ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΣΑ ΦΙΛΕ…
13:40, τηλέφωνο από το δικό μου Δ/ντή..κάτι συμβαίνει στο Σταδίου και από το βάθος ακούω σε άλλο τηλέφωνο σε ανοιχτή ακρόαση τη φωνή της Παρασκευής «σώστε μας κ. Π., μας καίνε…. Σώστε μας….». Κενό….και η φωνή της Παρασκευής συνεχίζει να ακούγεται στα αυτιά μου. «Σώστε μας….» .
Παίρνω τον Νώντα… καμία απάντηση… ξανά…. Και ξανά…. Και ξανά…. Και ξανά…
Ο μεγάλος μου γιος έρχεται δίπλα μου και μου λέει να κοιτάξω την τηλεόραση γιατί κάτι έγινε στην τράπεζά μου….. Κενό!
Στην κηδεία του Νώντα θυμάμαι να πηγαίνω από πάνω του και να του ουρλιάζω να σηκωθεί και κάποιοι να με τραβάνε. Θυμάμαι τη μανούλα του να με ρωτάει «τι έγινε παιδί μου» και εγώ να την κοιτάζω και μετά κάποιοι να με ξανατραβάνε.
Σύμφωνα με το πόρισμα της πυροσβεστικής τα αέρια ήταν τόσο δηλητηριώδη που μόνο κάποιες εισπνοές ήταν αρκετές. Οι συνάδελφοι που δούλευαν στο Τραπεζικό Κέντρο, Γ.Γ. και ο Σ.Π. πήδηξαν από ψηλά και έμεινε η Παρασκευή να τους φωνάζει πως δεν μπορεί να πηδήξει γιατί ήταν ψηλά. Έλα της φώναξαν….Η Παρασκευή μετά από λίγο λιποθύμησε… είναι η κοπέλα που φαίνεται στο μπαλκονάκι ξαπλωμένη….
Οι περισσότεροι συνάδελφοι πηδάνε προς το διπλανό κτίριο και τα καταφέρνουν… Η Αγγελική είναι έγκυος και δεν είναι σίγουρη ότι πρέπει να πηδήξει. Ο Νώντας ψάχνει τα κλειδιά αυτής της πορτούλας που ήταν πάντα ανοιχτή και τώρα…. Τα κλειδιά;;; Μήπως είναι στο Κατάστημα; Αφήνει την Αγγελική μπροστά στην κλειδωμένη πόρτα και πάει να βρει τα κλειδιά… λίγο αργότερα η Αγγελική μένει εκεί με τα χέρια στην κοιλίτσα της μπροστά στην πόρτα και ο Νώντας κάπου στις σκάλες…. Λίγες εισπνοές ήταν αρκετές.
Για ημέρες μετά σαν ζόμπι προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έφταιξε και ένα ατελείωτο γιατί ακόμη και σήμερα μένει αναπάντητο… Κατηγορήθηκε η ηγεσία της Τράπεζας γιατί έπρεπε κάποιος να κατηγορηθεί αλλά προς ΘΕΟΥ, κανένας δεν υποχρέωσε τους συναδέλφους να μείνουν κλεισμένοι …. Δεν ξέρω τι παραλείψεις μπορεί να βρέθηκαν αλλά να θυμίσω ότι τότε ΟΛΕΣ οι Τράπεζες στο κέντρο ήταν εκεί και απλά έκλειναν τα ρολά μέχρι να περάσει η πορεία από έξω. Προσπαθούσαμε και ήμασταν όλοι πολύ σχολαστικοί στο να τηρούνται τα μέτρα ασφαλείας αλλά κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό…. Και κανείς ποτέ δεν το ξεπέρασε…ποτέ….
Τι έγινε με τους πραγματικούς δράστες…. «κάτι πήγε στραβά…μάλλον υπάρχουν νεκροί», υπάρχουν μαρτυρίες που το άκουσαν. Αλλά που πήγαν αυτοί που το είπαν και κυρίως αυτοί που το έκαναν.
Ο Νώντας, η Παρασκευή και η Αγγελική ξεκίνησαν εκείνη την ημέρα για να πάνε στη δουλειά τους όπως κάνουμε όλοι εμείς. Όμως δεν γύρισαν ποτέ στο σπίτι και στη ζωή που είχαν μπροστά τους γιατί κάποιοι έτσι αποφάσισαν. Γιατί ήταν «τραπεζίτες» και όχι εργαζόμενοι που πάλευαν για το μεροκάματο. Τρεις οικογένειες περίμεναν τα παιδιά τους το απόγευμα στο σπίτι αλλά αυτά δε γύρισαν ποτέ. Γιατί κάποιοι έτσι αποφάσισαν. Γιατί ήταν στη δουλειά τους και όχι στο δρόμο να διαδηλώνουν.
Έτσι για το γαμώτο να πω επειδή το ξέρω από πρώτο χέρι ότι η Τράπεζα προσπάθησε για τις ψυχές και τη μνήμη των συναδέλφων να κάνει κάτι και ΟΧΙ για να κουκουλώσει πράγματα όπως οι καλοθελητές πρόλαβαν να πουν. Έφυγα μετά από χρόνια από τον Τραπεζικό χώρο μετά από μια έντονη «συνομιλία» όταν αυτοί που αργότερα μας εξαγόρασαν έκοψαν τη μικρή σύνταξη που είχε δοθεί σε ένα από τους πονεμένους γονείς γιατί «μέσα στις υποχρεώσεις που είχαν αγοράσει δεν περιλαμβανόταν και αυτή»…..
Στον Νώντα, την Παρασκευή και την Αγγελική… ΔΕΝ θέλω αλλά και ΔΕΝ μπορώ να ξεχάσω…
Δεν θέλω αλλά και δεν μπορώ να ησυχάσω….
ΥΓ. Μία από τις επόμενες ημέρες που βρέθηκα μέσα στα απομεινάρια της φωτιάς θυμάμαι ότι δεν άντεξα …. Έφυγα σαν κυνηγημένη γιατί αρνιόμουν να πιστέψω τι είχε συμβεί. Νομίζω ότι αυτό κάνω μέχρι σήμερα.
