Η σύντροφος του Γρηγόρη Λαμπράκη σε ένα κείμενο ψυχής για το γιο τους Γρηγόρη. Η ζωή μετά τη δολοφονία του Οραματιστή Πολιτικού που τους σημάδεψε ανεξίτηλα.
58 χρόνια μετά τη στυγερή δολοφονία του Μαραθωνοδρόμου της Ειρήνης και οραματιστή Πολιτικού, η μητέρα του Γρηγόρη Λαμπράκη του νεότερου ‘’θυμάται’’ στιγμές από την παιδική ηλικία του γιου της που δεν έσβησαν ποτέ.. με την απουσία αλλά και την υπερηφάνεια για τον πατέρα που έχασε τόσο νωρίς, έντονη σε κάθε του βήμα.
Ο θάνατος του συντρόφου μου ξημερώματα της 27ης Μαϊου 1963, απασχόλησε έντονα τον γιο μας από πολύ μικρό, από τριών ετών. Οι αναμνήσεις από τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια είναι χαραγμένες στη μνήμη μου. Του έλειπε πολύ ο πατέρας που έχασε τόσο νωρίς. Αναζητούσε καθημερινά αυτές τις στιγμές και τις συνήθειες μεταξύ πατέρα- γιου όπως την πιο απλή, να μάθει πώς να ξυρίζεται. Εκτός από τον σύντροφό μου, στο σπίτι δεν υπήρχε αντρική φιγούρα και όταν μας επισκεπτόταν ο αδελφός μου, ο Γρηγόρης είχε τόση χαρά, έτρεχε ξωπίσω του, να του μιλήσει, να του λύσει απορίες, να κάνουν παρέα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως όταν τελείωνε την προσευχή του στο νηπιαγωγείο η τελευταία του φράση ήταν “και ευχαριστούμε που δεν πεθάναμε για να μας βάλουν στα κρύα χώματα”.
56 χρόνια από το θάνατο Λαμπράκη κατάθεση στεφάνων στο μνημείο του που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Βενιζέλου, Ερμού και Σπανδωνή. Η σύντροφος του Μαρία Τσιρώνη και ο γιος του Γρηγόρης Ο Λαμπράκης όρθιος στην αίθουσα των Εμποροϋπαλλήλων Θεσσαλονίκης λίγο πριν από τη δολοφονία του Τα ματωμένα ρούχα του Γρηγόρη Λαμπράκη που φορούσε την ημέρα της δολοφονίας του, στις 22/5/63
Αυτή η εικόνα γεννήθηκε στη σκέψη του γιου μας, όταν ο θείος του και αδελφός του Γρηγόρη, ο Μήτσος Λαμπράκης, επέμενε να τον πάρουμε μαζί μας στο νεκροταφείο για να αφήσουμε λουλούδια στον τάφο του. Αν και δεν ήθελα στην αρχή, έπρεπε να σεβαστώ την επιθυμία του στη μνήμη του αδελφού του. Μια άλλη φορά, ενώ είμαστε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού κι ενώ ετοιμαζόμουν να ταξιδέψω προς το Ανόβερο της Γερμανίας την εποχή που εργαζόμουν σε μια εταιρεία διεθνών μεταφορών, ο Γρηγόρης ήταν περίπου 7 ετών και άκουσε να φωνάζουν το όνομα μου από τα μεγάφωνα για έναν τυπικό έλεγχο, φοβήθηκε, χάλασε τον κόσμο, έλεγε στον αδελφό και τη νύφη μου “έπιασαν τη μάνα μου”. Ήταν πολλές οι φορές που αντιδρούσε σκεπτόμενος τη δολοφονία του πατέρα του και ταυτόχρονα φοβόταν για εμένα.
Ακόμη και τώρα μετά από τόσα χρόνια, υπάρχουν στιγμές που νιώθω την έλλειψη της παρουσίας του πατέρα του. Δεν έχει ξεπεράσει τον θάνατο του αλλά δεν το εκδηλώνει, όπως έκανε και από μικρό παιδί που τα έκρυβε μέσα του. Όσον αφορά εμένα, η μεγαλύτερη ικανοποίηση ήταν που ο γιος μας μοιάζει πολύ στον Γρηγόρη τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά με την τόσο καλή ψυχή του. Σαν να είναι η συνέχεια του πατέρα του. Μαζί και το όνομα του “Γρηγόρης” μιας και βαφτίστηκε μετά τη δολοφονία, με την επιθυμία του κουνιάδου μου, του Μήτσου Λαμπράκη να ακουστεί το όνομα του Ήρωα αδελφού του. Η ύπαρξη του Γρηγόρη, είναι μεγάλη παρηγοριά για εμένα, νιώθω ευγνώμων.
Η Μαρία Τσιρώνη γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη από πατέρα στρατιωτικό, τον Κωνσταντίνο Τσιρώνη και μητέρα δασκάλα, τη Σοφία Παπαθανασίου. Μιλάει Γερμανικά και Γαλλικά. Η γνωριμία με τον Γρηγόρη Λαμπράκη έγινε το 1958 μέσω του πρωταθλητή των 110μ. Γιάννη Καμπαδέλη σε ένα φιλικό γεύμα. Όταν εκείνη αποφάσισε να φύγει στη Γερμανία για ένα μικρό χρονικό διάστημα, ο Γρηγόρης Λαμπράκης σε μια κοινή τους εξόρμηση στο Σούνιο της είπε ‘’που θα φύγεις και θα αφήσεις τέτοια ομορφιά..;’’. Επέστρεψε πολύ γρήγορα στην Ελλάδα. Το 1960 γεννήθηκε ο γιος τους, Γρηγόρης Λαμπράκης ο νεότερος.
