Ονομάζομαι Σταυρούλα Αναγνώστου. Είμαι 19 χρόνων. Εδώ και 4 χρόνια είμαι μόνιμη κάτοικος της Λίμνης, αλλά το σπίτι που μεγάλωσα βρίσκεται στις Ροβιές…
Όλα ξεκίνησαν στις 3 Αυγούστου, μεσημέρι ήταν όταν πάνω από το σπίτι μας στη Λίμνη είδαμε κόκκινους καπνούς … Αμέσως κάλεσα την πυροσβεστική, μου είπαν ότι φυσάει ψηλά και ότι η φωτιά στα επόμενα λεπτά θα επεκταθεί κατά πολύ…. Χωρίς να έχω την δυνατότητα να βοηθήσω κάπου, περίμενα υπομονετικά μαζί με τον σύζυγό μου… Μετά από λίγες ώρες κάλεσαν τον σύζυγό μου από το λιμεναρχείο ανήσυχοι και του είπαν να είναι σε επιφυλακή με το καΐκι του, διότι η φωτιά αρχίζει να πλησιάζει στην περιοχή Σπιάδα (Κοχύλι) και Χρόνια και ότι θα πρέπει οι κάτοικοι να εκκενώσουν τα μέρη αυτά.
Ο σύζυγος της 19χρονης φροντίζει τους διασωθέντες
Όλα έγιναν μέσα σε λίγα λεπτά. Μέχρι να φτάσουμε η φωτιά είχε πλησιάσει στη θάλασσα… Το καλό είναι πως δεν είχαμε θύματα ευτυχώς… Η φωτιά όλο το βράδυ δεν είχε σταματημό, ξεκινούσαν νέα δυνατά μέτωπα και ο αέρας δεν κόπαζε. Όλο το βράδυ έμεινα ξάγρυπνη… Ας εστιάσουμε τώρα λοιπόν στην πιο έντονη εμπειρία, όμως, που έχω ζήσει μέχρι τώρα.
Το επόμενο πρωί μάθαμε πως έσβησαν τη φωτιά στην περιοχή της Σπιάδας, αλλά υπήρχαν ακόμα δυο μεγάλα μέτωπα που πλησιάζουν το χωριό Ροβιές. Όταν το έμαθα “έμεινα” και εκεί που νομίζαμε πως είχαμε ηρεμήσει με τον σύζυγο μου, το τηλέφωνο χτυπάει και μας ενημερώνουν ότι πρέπει να πάει άμεσα με το καΐκι προς τις Ροβιές, γιατί οι φλόγες πλησιάζουν και ο κόσμος κινδυνεύει…
Δεν το σκέφτηκα καθόλου, αμέσως του φώναξα “ΘΑ ΕΡΘΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ”.
Λύσαμε το καΐκι μας και κατευθυνθήκαμε στις Ροβιές. Όταν φτάσαμε το κλίμα ήταν βαρύ, έξω φώναζαν βοήθεια οικογένειες με παιδιά και κατοικίδια. Καθώς προσπαθούσαμε να πάμε έξω – έξω προς την στεριά μέσα σε δευτερόλεπτα ένα κατάμαυρο σύννεφο καπνιάς από τον δυνατό αέρα ήρθε πάνω μας. Κάλυψε τα πάντα η κάπνα από τις φλόγες, βρισκόταν ακριβώς μπροστά μας… Τότε σπάραξα στο κλάμα και εγώ και όλοι οι υπόλοιποι που βρίσκονταν μέσα στο καΐκι μας..
Μέσα σε δευτερόλεπτα η φωτιά μπήκε μέσα στο χωριό, είδα όλες τις αναμνήσεις απο τα παιδικά μου χρόνια να καταστρέφονται μέσα σε λίγα λεπτά, ήταν τραγικό!! Αμέσως μετά θόλωσαν όλα… Παρά ολα αυτά, τελικά καταφέραμε και βγήκαμε ανοιχτά στη θάλασσα και μεταφέραμε περίπου 17 άτομα μέσα στο ferry boat. Μέσα στη θλίψη ανακουφιστήκαμε που καταφέραμε να βοηθήσουμε έστω αυτά τα άτομα μαζί με τα κατοικίδια τους και το σημαντικότερο; Ήταν όλοι σώοι και δεν υπήρξαν θύματα.
Χαίρομαι που βοηθήσαμε όχι μόνο εμείς αλλά και οι συνάδελφοι που βρίσκονταν στο δύσκολο αυτό συμβάν και ελπίζω να μην χρειαστεί ποτέ κανένας να βρεθεί σε αυτήν την θέση ούτε να ξανα δούμε ένα τέτοιο στενάχωρο γεγονός…
