Πόσο γρηγορα αλήθεια μπορεί η ζωή μας να αλλάξει; Θα σας πω…
Ξημέρωσε Σάββατο 3 Ιουλίου. Το πλάνο με τα τρία μου παιδιά ήταν να πάμε βόλτα όταν θα ερχοταν ο μπαμπάς σπίτι, μιας και την Κυριακή ήταν τα γενέθλια του δεύτερου γιου μου. Έκλεινε τα 8 του χρόνια ο Παναγιώτης μου.
Γύρω στις 13:00 με παίρνει τηλέφωνο ο σύζυγος μου που ήταν στον δρόμο για το σπίτι και με ρώτησε που βλέπω καπνό. Ανίδεη εγώ, βγήκα και είδα τον καπνό από την πλευρά των βουνών του χωριού Αρακαπά. Ξέρω από παλιότερες πυρκαγιές πως όταν ο καπνός είναι άσπρος, είναι μακριά. Όταν γίνεται πιο σκούρος είναι πρόβλημα. Σημάδι ότι πλησιάζει.
Έρχεται στο σπίτι ο σύζυγος μου και μου λέει πάμε να δούμε… (συνηθίζεται αυτό στις πυρκαγιές) Συνήθως όμως βλέπουμε μικρές πυρκαγιές, ελεγχόμενες. Είδα τους ανθρώπους να φεύγουν κλαίγοντας και άρχισα να κλαίω. Έκλαιγα για άλλους, όμως δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε. Ο Αρακαπάς από την Μελίνη, απέχει περίπου 8 χιλιόμετρα… Έτσι δεν υπολόγισα ποτέ πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα. Συζητούσαμε ότι οι άνεμοι ήταν τρελοί και πως θα δυσκολεύονταν να την ελέγξουν. Ήρθαμε στο σπίτι και τον κάλεσαν να πάει να καθαρίσει κάποια ξηρά χόρτα σε κάποια σημεία της Μελίνης μας. Τα δυο μεγάλα μου παιδιά ήταν στο δίπλα χωριό σε σπίτι φίλου τους για να παίξουν.
Είχα μαζί το 6μηνο βρέφος μου. Είδα τον καπνό να γίνεται κόκκινος από άσπρος σε 4 με 5 λεπτα. Όταν φάνηκε η φωτιά σε ευθεία ήταν περίπου 3 χιλιόμετρα μακριά μας. Με παίρνει τηλέφωνο πανικόβλητος ο συζυγος μου και μου λέει «πάρε τα παιδιά και ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ! Θα έρθω μετά με το δικό μου αυτοκινητο». Θυμάμαι έπιασα ένα μπιμπερό και φόρμουλα γάλα για το βρέφος. Πήρα το καθισματάκι του για το αυτοκίνητο και τα σκυλιά μου. Μέσα μου σκεφτόμουν «σιγά θα είμαι πίσω σε λίγο».
Φεύγοντας αντίκρισα από το ένα λεπτό στο άλλο την απόλυτη κόλαση! Δεν με άφηναν να βγω από τον δρομο για το επόμενο χωριό κάποιοι αστυνομικοί. Δεν τα βάζει κανείς με μια μάνα που προσπαθεί να σώσει τα παιδιά της. Ούρλιαζα! Τους έλεγα δεν θα μου πείτε πότε θα πάρω τα παιδιά μου και μην διανοηθείτε να με σταματήσετε. Πήρα τα παιδιά και απλά οδηγούσα κλαίγοντας.
Ο σύζυγος μου ως ο μοναδικός με εκσκαφέα έμεινε… Δεν σκέφτηκε να σώσει τον εαυτό του, δεν σκέφτηκε να μείνει με την οικογένεια του και να αφήσει τα πάντα στο έλεος της πύρινης κόλασης. Έμεινε.. Ευτυχώς που έμεινε τελικά παρά τις προσπάθειες μου να τον πείσω να φύγει από το τηλέφωνο. Βρέθηκα με την οικογένεια μου σε κάποιο σημείο στον αυτοκινητόδρομο για να είμαστε όλοι μαζί. Δεν ήξερα αν ήταν σωστό αυτό που έκανα. Τελικά όμως ήταν.
Η φωτιά έφτασε μέσα στο χωριό μου με ταχύτητα φωτός! Έκαιγε ότι έβρισκε στο διάβα της! Ζώα, υποστατικά, χωράφια μιας ολόκληρης ζωής.. Αδίστακτο πράγμα η άτιμη. Με πήραν τηλεφωνο και μου είπαν πως κάηκε το σπίτι μου, επειδή είδαν τις φλόγες γύρω του. Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε χάρη στον σύζυγό μου, ο οποίος έμεινε και έσωσε το σπίτι μας. Τους κόπους μας. Δεν είμαστε μεγάλοι άνθρωποι. Είμαστε νέοι που αποφασίσαμε να μείνουμε εδώ και να φτιάξουμε μια όμορφη ζωή για τα παιδιά μας! Τα αγόρια μας! Σκεφτείτε να έχετε τα παιδιά σας στο αυτοκίνητο, να είστε σε πανικό και να σας ρωτάνε «θα πεθάνει ο μπαμπάς μας τώρα που έμεινε; Εμείς γιατί δεν μείναμε να τον πάρουμε με το ζόρι;», «Θα καεί και το σπίτι μας; Πού θα μένουμε τώρα;»… Τι απαντάς στα παιδιά σου; Σιωπή….
Ώρες μετά μάθαμε ότι κάηκαν οι περιουσίες όλων… Η φωτιά δεν τέθηκε ποτέ υπό έλεγχο, αφού τα πυροσβεστικά οχήματα είχαν εντολές να την ακολουθούν για να μην εξαπλώνεται. Απλά περνούσε και θέριζε ανεξέλεγκτα. Μείναμε στο διαμέρισμα του αδερφού μου το βράδυ με τις καρδιές και τις ψυχές μας κομματιασμένες. Τις έκαψε και αυτές το θεριό.
Έρχεται η επόμενη μερα.. Ενημερώνομαι ότι ο καπνός έφυγε και θα μπορούσα να έρθω στο σπίτι μου. Σπουδαίο πράγμα το σπίτι του καθενός. Και ο τόπος του. Ακόμα και καμένος είναι ο τόπος μας. Όταν αντίκρισα το κακό που έγινε δεν άντεξα… τα παιδιά μου το ίδιο…
Ο Παναγιώτης μου είχε γενέθλια την Κυριακή… Μετρούσε τις ώρες για να έρθει εκείνη η μέρα…
Μου λέει «μαμά, χάλασαν τα γενέθλια μου. Δεν θα γίνω 8 εγώ τωρα;»
«Και βεβαια θα γίνεις! Και δεν θα αφήσω ποτέ κανέναν να ξαναχάλασει τα γενέθλια σου».
Μάθαμε ποσο εύκολα μπορεί να ξεριζωθεί ο ανθρωπος! Βλέποντας όλο αυτό το μαύρο, σπαράζει η καρδιά μας! Η ψυχή μας κλαίει! Σχεδόν την ακούω…
Σήμερα, τα παιδιά μου θέλουν να φυτέψουμε δέντρα για να μην είναι άσχημη η Μελίνη μας, είπαν…
Δεν έχω λογια να περιγράψω το κακό που μας βρήκε. Όμοιο του εύχομαι να μην ξαναζήσει κανένας άνθρωπος.. Είδαμε ποσο εύκολα μπορείς να γίνεις πρόσφυγας! Τίποτα δεν είναι δεδομένο…
