Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τότε που πήρα την απόφαση να πάρω τον 10χρονο πλέον γιο μου και αφήνοντας πίσω τις μεγαλουπόλεις στις οποίες ήμασταν συνηθισμένοι, να έρθουμε και να εγκατασταθούμε στο μικρό αυτό νησί του Ιονίου. Απόφαση ζωής, με σκοπό να μεγαλώσει το παιδί μου σε ένα πιο ανθρώπινο περιβάλλον.
Οι δυσκολίες σε ένα τέτοιο τόπο είναι πολλές. Οι δυσκολίες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε με τον ερχομό μας εδώ επίσης πολλές. Μία από αυτές και το θέμα εκπαίδευση. Το σχολείο εδώ είχε να λειτουργήσει 21 ολόκληρα χρόνια, μιας και ο τελευταίος μαθητής έφυγε το 2000. Ξέραμε πως τα πράγματα δε θα ήταν εύκολα αλλά επίσης ξέραμε πως όταν κάτι το θέλεις πολύ και παλεύεις για αυτό, όλα γίνονται.
Ξεκίνησα τις επαφές άμεσα με τη Δήμαρχο Κέρκυρας Κα Υδραίου και εκείνη με τη σειρά της απευθύνθηκε στην περιφέρεια και στο υπουργείο Παιδείας. Η προθεσμία που έπρεπε να δηλωθεί άνοιγμα σχολείου και θέση εκπαιδευτικού είχε περάσει αλλά με καλή θέληση και σωστά βήματα είχαμε αποτέλεσμα. Το σχολείο μας θα άνοιγε και θα μας έστελναν και δάσκαλο/δασκάλα!
Το κυρίως πρόβλημα είχε λυθεί. Υπήρχε όμως και ένα δεύτερο εξ ίσου σοβαρό. Η στέγαση του σχολείου. Γιατί το παλιό κτίριο, μετά από εγκατάλειψη 21 ετών δεν ήταν κατάλληλο όπως φαντάζεστε. Έδωσε η κυρία Υδραίου εντολή να μας παραχωρηθεί προσωρινά μια κοινοτική αίθουσα, μέχρι να γίνει μελέτη και επισκευή του παλιού σχολείου. Η συγκεκριμένη αίθουσα βρίσκεται στο λιμάνι του νησιού και η μισή λειτουργούσε ως αποθήκη, ενώ η άλλη μισή ως κοινοτικό γραφείο. Δεν υπήρχε τίποτα που να θυμίζει σχολική αίθουσα. Μας δόθηκε η υπόσχεση πως θα διαμορφωθεί κατάλληλα, οπότε το μόνο που περιμέναμε ήταν η δασκάλα μας.
Λίγες μέρες αργότερα, αρχές Σεπτεμβρίου, κι ενώ βρισκόμουν στην Κέρκυρα με τον Τάσο για ψώνια και για να παραλάβουμε τα βιβλία μου από τα γραφεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, ενημερωθήκαμε πως η δασκάλα με το σύζυγό της είχαν φτάσει και πως θα ταξίδευαν την επόμενη μέρα με το πλοίο της γραμμής, το ίδιο πλοίο με το οποίο θα πηγαίναμε κι εμείς στο νησί μας. Πηγαίνοντας το πρωί στις 6:30 στο λιμάνι, ρώτησα τα παιδιά που δουλεύουν στο καράβι αν εντόπισαν τη δασκάλα μας. Βλέπετε, οι κάτοικοι των Διαποντίων είναι λίγοι και κάποιος “ξένος” ξεχωρίζει αμέσως. Όντως μου είπαν πως ήταν μια ξανθιά νέα κοπέλα με το σύζυγό της κι έτσι εγώ άρχισα να την ψάχνω. Αφού την εντόπισα στο πάνω μέρος του καραβιού της λέω “συγγνώμη, μήπως είστε η δασκάλα για το Μαθράκι;” Και μου απαντάει με ένα λαμπρό χαμόγελο “Ναι εγώ είμαι”. “Ελάτε να σας γνωρίσω το μαθητή σας!” της απαντώ και φεύγουμε για το εσωτερικό του καραβιού που είχα αφήσει τον Τάσο. Τον κοιτάει, την κοιτάει αμήχανα… “γεια σου” του λέει, “εγώ ήρθα μόνο για σένα!”. Χαμογελάει ο Τάσος, χαμογελάει και εκείνη και αυτό ήταν. Έρωτας με την πρώτη ματιά.
Τις επόμενες μέρες επικρατούσε το χάος. Η δασκάλα μας και ο άντρας της προσπαθούσαν να τακτοποιηθούν σε ένα δωμάτιο που τους παραχώρησε ο πρόεδρος του νησιού και ταυτόχρονα προσπαθούσε να συνέλθει από το σοκ που έπαθε όταν αντίκρυσε την υποτιθέμενη αίθουσα στην οποία θα έπρεπε όλη τη χρονιά να κάνει μάθημα με το παιδί μου. Πέρα από το πολύ καλό καθάρισμα που χρειαζόταν και πέρα από δυο δανεικά γραφεία και δύο καρέκλες δεν υπήρχε τίποτα. Έπρεπε να γίνει διαχωρισμός με γυψοσανίδα, να απομονωθεί και η τουαλέτα ουτως ώστε να γίνεται χρήση της μόνο από την δασκάλα και το μαθητή και να εξοπλιστεί η αίθουσα με…. Τα πάντα. Δεν είχαμε ούτε μολύβι.
Σήκωσε τα μανίκια λοιπόν η υπέροχη κυρία Ελευθερία Βύζα από τη Βέροια, βοήθησε και ο σύζυγός της Νίκος, ο πρόεδρος του νησιού, εγώ κάτι λίγα, και σιγά σιγά άρχισε να καθαρίζει ο χώρος. Τηλέφωνα στον οργανισμό σχολικών κτιρίων για εξοπλισμό, τηλέφωνα στην πρωτοβάθμια, στο δήμο, ένας χαμός. Και οι μέρες πλησίαζαν. Και η αίθουσα μόνο για σχολική δεν έμοιαζε. Και ήρθε η μέρα του αγιασμού.
Ο Τάσος γεμάτος χαρά και έχοντας ξυπνήσει από τα χαράματα από την αγωνία του και τον ενθουσιασμό του, μπήκε στο αυτοκίνητο και κινήσαμε για το λιμάνι. Μαζί μας και οι περισσότεροι από τους λιγοστούς κατοίκους του νησιού. Να καμαρώσουν τον ένα και μόνο μαθητή μετά από 21 χρόνια. Το παιδί μου!
Η συγκίνηση ήταν ολοφάνερη στα μάτια όλων, που παρακολουθούσαν τη μικρή τελετή με δέος και χαρά. Ο Τάσος δεν έβλεπε την ώρα να μπει στην τάξη του!
Η αίθουσα όμως ακόμα φτωχή, ακόμα ελλειπής. Και ξαφνικά άρχισαν να έρχονται δωρεές. Από απλούς ανθρώπους, από οργανώσεις, από όλη την Ελλάδα. Και κάθε τι που παραλάμβαναν η Ελευθερία και ο Τάσος ήταν και μια καινούρια χαρά. “Κοίτα κοίτα” μου λέγανε και οι δύο.” Έχουμε πίνακα!”. Και γελούσαν τα μάτια τους. Και γελούσε η δική μου ψυχή. Παρόλες τις ελλείψεις τα μαθήματα γινόταν κανονικά.
Ο Τάσος απέκτησε και παρατσούκλι από τη δασκάλα του “Μικρός Αινστάιν”
Τα πήγαινε τέλεια στα μαθήματα, πήγαινε κάθε μέρα με ενθουσιασμό στο σχολείο, κι εγώ δε θα μπορούσα να είμαι ευτυχέστερη. Δύο μήνες μετά έγινε και ο διαχωρισμός με γυψοσανίδα. Ήρθαν και κάποιες βιβλιοθήκες, υπολογιστής, θρανία, καρέκλες.
Ο Τάσος με την Ελευθερία γέμισαν τον τοίχο με ζωγραφιές και κατασκευές και η αίθουσα γινόταν σιγά σιγά τόσο όμορφη!! Έφτασε και η 28η Οκτωβρίου και ο Τασούλης με τη δασκάλα του παρέλασαν με καμάρι, τους καμάρωσε όλη η Ελλάδα μα πάνω από όλους εγώ.
Άρχισαν σιγά σιγά και τις διάφορες δράσεις. Μαθήματα μουσικής και καλλιτεχνικών διαδικτυακά, με την κυρία Αγάθη Κοσκινά και την κυρία Λύντια Πετροπούλου, κοινές δράσεις με άλλα μικρά σχολεία όπως αυτό στα Ρίζια του Έβρου, της Τελένδου, διαδικτυακές επισκέψεις σε μουσεία, προγράμματα ανακύκλωσης, και χίλια δύο άλλα πράγματα.
Η χρονιά κύλησε πολύ όμορφα αλλά και πολύ γρήγορα. Ο Τασούλης μου δεν ένιωσε ούτε μια στιγμή μόνος κι αυτό οφείλεται κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό στη θαυμάσια αυτή εκπαιδευτικό που πραγματικά αγαπάει αυτό που κάνει με όλη της την ψυχή.
Η μελέτη για το παλιό σχολείο μπορεί να μην έχει γίνει ακόμα, αλλά η αίθουσα έγινε μια από τις ομορφότερες που έχω δει, αίθουσα που θα ζήλευαν πολλές σύγχρονες. Το παιδί μου όχι μόνο έμαθε αυτά που έπρεπε να μάθει, αλλά και πολύ περισσότερα. Και κυρίως πήρε αγάπη. Πολλή αγάπη και πολλές βάσεις ζωής από αυτή τη δασκάλα. Και ξέρω πως θα στεναχωρηθεί πολύ αν δεν την έχει και του χρόνου γιατί η κοπέλα αυτή, η εκπαιδευτικός με το Ε κεφαλαίο, του έδωσε και μας έδωσε πάρα πολλά. Θα λυπηθούμε πολύ όλοι μας αν μας φύγει…η δασκαλίτσα μας με τα χρυσά μαλλιά, η Ελευθερία μας.
Η Τζένη Γιαννοπούλου είναι μητέρα του μοναδικού μαθητή στο νησί Μαθράκι. Το Μαθράκι είναι το μικρότερο και νοτιότερο από τα Διαπόντια νησιά βορειοδυτικά της Κέρκυρας. Αποτελεί μέρος της κοινότητας Μαθρακίου της Δημοτικής Ενότητας Μαθρακίου του Δήμου Κεντρικής Κέρκυρας και Διαποντίων Νήσων. Στην απογραφή 2011 αριθμούσε 329 κατοίκους
