Ονομάζομαι Ματίνα Κυριάκου και είμαι η μαμά του Αλέξανδρου και της Νάσιας Δαρδώνη. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Χαλκίδα Ευβοίας σπούδασα διαιτολογία και εργάστηκα για 20 χρόνια στον τομέα της αισθητικής και του αδυνατίσματος Τη δεδομένη στιγμή είμαι καθηγήτρια διαιτολογίας και εθελοντισμού σε ΙΕΚ, αρθρογραφώ σε δημοσιογραφικό site και είμαι συγγραφέας του βιβλίου Αλέξανδρος να θυμάσαι θα ξαναβγεί ο ήλιος.
Είμαι παντρεμένη με τον Κώστα Δαρδώνη από το 2002 και αποκτήσαμε μαζί δύο παιδιά, τον Αλέξανδρο και την Νάσια.
Όλα κυλούσαν όμορφα όταν μια μέρα άλλαξαν τα πάντα.
Το 2010 και ενώ ήμουν έγκυος στην κόρη μου, ο γιος μου διαγνώστηκε με σάρκωμα Ewing στο μηριαίο οστό.
Καρκίνος! Σε ένα παιδί μόλις 6 ετών. Σε ένα παιδί που έτρωγε ακόμη κάθε απόγευμα φρουτόκρεμα. Σε ένα παιδί!
Ξεκίνησε ένας τεράστιος αγώνας για να τον σώσουμε. Έναν χρόνο μετά είχαμε πίσω την όμορφη οικογένειά μας, ο γιος μας καθαρός από καρκίνο και εμείς πλέον είχαμε αναγνωρίσει την αξία του κάθε λεπτού.
5 χρόνια ‘’ευτυχίας’’!
Όμως ο καρκίνος επέστρεψε αυτή τη φορά πιο δυνατός θέλοντας να μου πάρει τον μονάκριβο γιο μου αλλά δεν ήξερε με ποιον τα βάζει! Ο αγώνας άνισος, ο αντίπαλος αμείλικτος κάθε φορά που τον νικούσε ο Αλέξανδρος εκείνος δειλός και ύπουλος ξεφύτρωνε σε άλλο σημείο του σώματός του.
Μεταβήκαμε στην Αγγλία. Κάναμε τα πάντα για να τον σώσουμε. Ο Αλέξανδρος πονούσε πολύ όταν όμως τον ρωτούσαμε από το 1 έως το 10 πόσος είναι ο πόνος του, η απάντησή του ήταν το πολύ 6. Το κορμί του παλλόταν πάνω στο κρεβάτι αλλά η απάντηση ήταν 6!
Και εκεί ενώ είχε χάσει της δυνατότητα της βάδισης αποφάσισε μετά την προτροπή του μπαμπά του, να φτιάξει ένα μετάλλιο τιμής για όλα τα παιδιά που αγωνίζονται! Ζωγράφισε ένα αλογάκι, έναν χαρούμενο ήλιο και έγραψε ολόγυρα να θυμάσαι θα ξαναβγεί ο ήλιος Αλέξανδρος.
Το έκανε μια πανέμορφη κονκάρδα και πηγαίναμε σε όλα τα δωμάτια για να την καρφιτσώνει στους φίλους και συναγωνιστές του. Έτσι μαγικά εκείνοι έπαιρναν δύναμη κι εκείνος το ίδιο από το χαμόγελο που του χάριζαν. Ο Αλέξανδρος μου είχε πάντα πολύ έντονη την ενσυναίσθηση, πάντα νοιαζόταν για τους άλλους. Στο σχολείο βοηθούσε τα πιο αδύναμα παιδιά στο νοσοκομείο εκείνοι από φόβο του φοβόντουσαν τις ενέσεις.
Ένα πρωί δέχτηκα από εκείνον την πιο δύσκολη ερώτηση που μου έχουν κάνει στη ζωή μου.
‘’Μαμά πες μου εκεί που πάμε μετά, είναι φωτεινά;’’ έπρεπε να σφίξω τα δόντια και να απαντήσω… είχε την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια του.
‘’Oι φύλακες άγγελοι του απάντησα δεν πάνε καν στον ουρανό είναι εδώ γύρω γύρω και φυλάνε τους δικούς τους. Φύλακες άγγελοι γίνονται οι ξεχωριστοί άνθρωποι, εκείνοι που όλη τους τη ζωή προσέφεραν στον συνάνθρωπο κι αυτό συνεχίζουν να κάνουν και όταν φύγουν, τιμής ένεκεν ο καλός θεούλης τους επιτρέπει να είναι δίπλα στους δικούς τους’’.
Έβαλε τα κλάματα ανακουφισμένος και χύθηκε στην αγκαλιά μου.
16/12/2017 η μέρα που η μισή μου καρδιά σταμάτησε να χτυπάει… η μέρα που έχασα το γιο μου.
Για έξι μήνες δεν υπήρχα … Ήθελα να είμαι συνέχεια δίπλα του, καθόμουν στο μνημείο του και του μιλούσα, σαν να έχω την ψευδαίσθηση ότι είναι ακόμα εδώ.
Ήρθε όμως στον ύπνο μου φανερά στεναχωρημένος και μου είπε: ‘’Μαμά είμαι καλά τα ακούς; Είμαι καλά’’.
Ήταν η ώρα να σηκωθώ εκείνος δεν έπεσε ποτέ με ποιο δικαίωμα να το κάνω εγώ. Σηκώθηκα και αποφάσισα να εξωτερικεύσω όλα αυτά που ένιωθα μέσα από τα κείμενά μου. Έπειτα άρχισα να τα κοινοποιώ σε μια ομάδα που έφτιαξα στο fb με το όνομα Αλέξανδρος. Nα θυμάσαι θα ξαναβγεί ο ήλιος. Στην αρχή ήμασταν 20 μαμάδες έπειτα 100 γονείς ύστερα μπήκαν και οι φίλοι και τώρα είναι 17.000 άνθρωποι!
Κάθε χρόνο πραγματοποιώ 4 διαφορετικές δράσεις:
Την παγκόσμια ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου δημιουργώ μαζί με τους εθελοντές μου στη Χαλκίδα, τον κήπο των ευχών του Αλέξανδρου πάνω από 1000 ηλίανθοι τοποθετούνται στη γη από τους ανθρώπους που έρχονται να μας τιμήσουν και δημιουργείται μαγικά ένας πανέμορφος κήπος ευχών.
Στην γιορτή του πραγματοποιώ τουρνουά μπάσκετ. Τα παιδιά αγωνίζονται για τα παιδιά που αγωνίζονται στα νοσοκομεία.
Στα γενέθλιά του φτιάχνουμε μια τεράστια τούρτα που στο κέντρο έχει την κονκάρδα του σε έναν πανέμορφο χώρο στην παραλία της Χαλκίδας .1500 κεριά ανάβουν από τους ανθρώπους που έρχονται και πάλι να μας τιμήσουν και έτσι δημιουργούνται ακτίνες ήλιου φωτεινές και πανέμορφες και στέλνουν στον ουρανό το μήνυμα μας: ‘’Οτι αγαπάς δεν πεθαίνει, μόνο ότι ξεχνάς!’’.
Την ημέρα που έφυγε πηγαίνω στο νοσοκομείο έχοντας φτιάξει μια προσωπική σακούλα με δώρα για κάθε παιδί που παλεύει με αυτή την αρρώστια με την βοήθεια εθελοντών από όλη την Ελλάδα. Μια σακούλα που ανοίγοντάς την τα παιδιά, παίρνω δύναμη για να συνεχίσω από τα χαμόγελα που μου χαρίζουν.
Οι αγκαλιές των μαμάδων με βοηθούν να στέκομαι.
Κάθε Δεκέμβρη καρφιτσώνω εγώ τα παράσημα αριστερά στο σημείο της καρδιάς σε κάθε παιδί που αγωνίζεται μέσα στο νοσοκομείο σε όλη την Ελλάδα: Αθήνα, θεσσαλονίκη, Κρήτη.
Συγχρόνως έγραψα ένα βιβλίο, ένα ημερολόγιο δύναμης.
Αγοράζοντας αυτό το βιβλίο ο κόσμος, μου έδωσε τη δυνατότητα να κάνω άλλο ένα όνειρό μου πραγματικότητα.
Έχω ήδη προμηθεύσει 18 μηχανήματα εύρεσης φλεβών παιδιατρικές πτέρυγες στο ογκολογικό ελπίδα στο Παγνή Κρήτης στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, στο Πανεπιστημιακό Πατρών, στο Παίδων Πεντέλης και συνεχίζω.
Διαβάζοντας κάποιος το βιβλίο μου σίγουρα θα κλάψει, αλλά αλήθεια να ξέρετε τα δάκρυα όταν κυλούν ξεπλένουν την καρδούλα μας από κάθε πόνο.
Διαβάζοντας κάποιος το βιβλίο μου σίγουρα θα αναθεωρήσει το τι είναι σημαντικό και τι όχι σε αυτή τη ζωή.
Ο Αλέξανδρος μου, είπε, να θυμάσαι θα ξαναβγεί ο ήλιος κι εγώ θα κάνω τα πάντα για να το αποδείξω…
Η ταπεινή συμβουλή μου σε σας είναι :
