Ένα χρόνο τώρα ένα βαρύ σύννεφο σκιάζει τη ζωή μας, μια απροσδιόριστη απειλή αναστέλλει τις δραστηριότητές μας, ένας αόρατος και ύπουλος εχθρός υπονομεύει την ύπαρξή μας. Η πανδημία του covid-19 ήρθε ξαφνικά, και θα έλεγε κανείς από το πουθενά, να αποσταθεροποιήσει τις σταθερές μας, να κλονίσει τις βεβαιότητές μας και να ανατρέψει ό, τι νομίζαμε δεδομένο και απαραβίαστο. Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά, που μια πανδημία σπέρνει σε παγκόσμιο επίπεδο το φόβο, τον πανικό και το θάνατο, και ούτε θα είναι η τελευταία..
Είναι, όμως, η πρώτη φορά που μια πανδημία ενσκήπτει και ταχύτατα εξαπλώνεται στον πλανήτη, σε μια εποχή θριάμβου της τεχνολογίας, όταν ο άνθρωπος ένοιωθε παντοδύναμος, πιστεύοντας ότι είχε προσεγγίσει τον νιτσεϊκό Υπεράνθρωπο, αφού είχε μάθει, ή νόμιζε ότι είχε μάθει, όλα τα μυστικά και είχε εξηγήσει όλα τα μυστήρια του μικρόκοσμου και του μακρόκοσμου, ετοιμαζόταν να αποικίσει στον Άρη και εισήγαγε την ανθρωπότητα στην επανάσταση της τεχνητής νοημοσύνης…
Αλλά, όλα αυτά δεν φάνηκαν ικανά να εμποδίσουν χιλιάδες ανθρώπους και μάλιστα ηλικιωμένους να σβήσουν αβοήθητοι και μοναχοί, μακριά από τα παιδιά και τους οικείους τους! Έτσι, η ανθρωπότητα εισήλθε σε ένα «τρίτο παγκόσμιο πόλεμο», χωρίς να γνωρίζει τον εχθρό, χωρίς να ξέρει πώς να τον αντιμετωπίσει και με ποια όπλα να τον πολεμήσει… Απεγνωσμένες οι κοινωνίες κατέφυγαν αναγκαστικά σε μέτρα και πρακτικές, που σε άλλες περιόδους και υπό άλλες συνθήκες θα ήταν αδιανόητες.
Και όπως συμβαίνει σε κάθε πόλεμο, οι ανθρώπινες σχέσεις και οι ιδεολογίες δοκιμάστηκαν, φανταστικοί εχθροί επινοήθηκαν, αποδιοπομπαίοι τράγοι ανακαλύφθηκαν, ακραίες θεωρίες συνομωσίας κυριάρχησαν, η πίστη στο Θεό αμφισβητήθηκε και η εμπιστοσύνη στην επιστήμη κλονίστηκε! Αλλά ήδη, βρισκόμαστε στο λυκαυγές της επόμενης μέρας! Η επιστήμη, που τόσο αμφισβητήθηκε ή και απαξιώθηκε, πολύ γρήγορα, εντυπωσιακά γρήγορα, ανακάλυψε το εμβόλιο, που θα αναστείλει την πανδημία και θα αποδυναμώσει τις καταστροφικές συνέπειές της, ώστε ταχέως να αποτελέσει μια θλιβερή ανάμνηση, μια δυσάρεστη παρένθεση και, όπως προσφυέστατα λέγεται, «να πάρουμε τη ζωή μας πίσω», μετά την καταιγίδα του κορωνοϊού!
Εύστοχα, όμως, έχει ειπωθεί ότι «όταν η καταιγίδα τελειώσει, δε θα θυμάσαι καν πώς κατάφερες να επιβιώσεις.Δε θα είσαι καν σίγουρος ότι έχει τελειώσει. Αλλά ένα πράγμα θα είναι σίγουρο: Όταν βγεις από την καταιγίδα, δε θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που μπήκε.Και αυτό είναι το νόημα της καταιγίδας!». Μέσα από τη θλίψη, τον πόνο και το θάνατο, που σκόρπισε η πανδημία, μέσα από τις στερήσεις και τους περιορισμούς, που επέβαλε αναγκαστικά η Πολιτεία, μέσα από τις ατέλειωτες ώρες και μέρες της μοναξιάς, στην οποία μας οδήγησε η πολύμηνη καραντίνα, πρέπει να αναδυθεί ένας νέος άνθρωπος, μία καινούρια κοινωνία…
Ένας άνθρωπος, που θα έχει συναίσθηση των ορίων του, που θα ζει μέσα στο μέτρο της ανθρωπιάς του, που θα σέβεται τη φύση και το συνάνθρωπό του!
Ένας άνθρωπος, που θα θέτει το εγώ και την ατομική του ευθύνη στη διακονία του εμείς και της κοινωνικής ευθύνης, που θα υποτάσσει το ατομικό συμφέρον στο συλλογικό!
Ένας άνθρωπος υπεύθυνος, ψύχραιμος και συνετός, που δεν θα αναζητεί στο πρόσωπο του άλλου τον εχθρό, που δεν θα παρασύρεται από ακραίες απόψεις και αντιδημοκρατικές ιδεολογίες!
Ένας άνθρωπος, που δεν θα περιορίζει το Θεό στα δικά του μέτρα και τις προσωπικές του επιθυμίες, ούτε θα κρίνει τους συνδούλους του, παραβλέποντας τις δικές του αμαρτίες και αστοχίες!
Και τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορούν παρά να συγκροτήσουν μια κοινωνία δίκαιη, δημοκρατική, δημιουργική, με ομόνοια και ομοψυχία, με όραμα και ελπίδα!
Όντως, περάσαμε μέσα από σφοδρή καταιγίδα, τα σύννεφα της οποίας σιγά-σιγά διαλύονται και χαράζει η αυγή μιας καινούριας μέρας. Γι’ αυτή την καινούρια μέρα πρέπει προετοιμαστούμε όλοι, μικροί και μεγάλοι, άρχοντες και αρχόμενοι, να δουλέψουμε, μαζί και πολύ, γιατί «θέλει δουλειά πολύ για να γυρίσει ο ήλιος» και πάλι στον ουρανό της Πατρίδας μας, για να γίνει η επέτειος των 200 χρόνων από την κήρυξη του Αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, αφετηρία για την κήρυξη ενός άλλου Αγώνα, ειρηνικού και δημιουργικού, για την εθνική ανάπτυξη και αναδημιουργία!
Το χρωστάμε στους προγόνους μας, ως θυμίαμα μνήμης και τιμής, το οφείλουμε στα παιδιά μας, ως παρακαταθήκη ευθύνης εθνικής!
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄
