Με τη δύναμη της ψυχής.
Θυμάμαι…
Απρίλιος – Ιούνιος 2019.
Δύο χρόνια μετά και συνταξιούχος πιά, γράφω για τους τελευταίους μήνες της επαγγελματικής μου καριέρας.
Αυτούς τους μήνες που σημάδεψαν την ψυχή και την καρδιά του Πυροσβέστη.
Δυό μήνες μέσα σε λίμνες κρατήρες, παλιά λατομεία και φρεάτια φρίκης.
Λύπη, στεναγμός, δάκρυα, αγωνία, στεναχώρια, φόβος, αίσθημα υπέρτατης ευθύνης, πείσμα, άγχος, ψυχολογική πίεση, θυμός, απογοήτευση, απελπισία, κούραση, ελπίδα, θάρρος, χαρά, ανάπαυση ψυχής .
Δεν μπορώ να περιγράψω με άλλες λέξεις το τι ζήσαμε αυτούς τους μήνες, που η επαγγελματική αλλά και ανθρώπινη ευαισθησία, έφθασαν στο αποκορύφωμα τους.
Η επιτυχία από την αποτυχία μια λεπτή κλωστή!! Αυτή η σκέψη συνεχώς γυρόφερνε στο μυαλό μου.
Τώρα, μονολογούσα, στο τέλος της επαγγελματικής μου καριέρας;
Δεν υπάρχει εγώ.. υπάρχει εμείς απαντούσα.
Ναι αλλά εσύ έχεις την ευθύνη.
Αν κάτι πάει στραβά; Εκτίμησες σωστά τους κινδύνους; Μέτρησες ισοζυγισμένα το όφελος και την ζημιά σε σχέση με το βαθμό επικινδυνότητας; Έχεις τα σωστά μέσα και το σωστά εκπαιδευμένο και έμπειρο προσωπικό για τέτοιου είδους επιχειρήσεις; Ποιες άλλες υπηρεσίες του κράτους μπορεί να βοηθήσουν στην όλη προσπάθεια; Πώς θα διατηρήσεις το υψηλό ηθικό της ομάδας αν εσύ δεν το έχεις; Πώς θα χειριστείς σωστά το επικοινωνιακό μέρος έχοντας υπόψιν ότι όλη η Κύπρος και όχι μόνο παρακολουθεί τις εξελίξεις;
Το οικονομικό κόστος των επιχειρήσεων πώς θα το διασφαλίσεις;
Θα πρέπει να εμπλακεί το γραφείο του Γενικού Ελεγκτή για να ΄χεις το κεφάλι σου ήσυχο; Ασφαλώς ναι.
Θα πρέπει να είσαι συνεχώς παρών ή όχι και γιατί;
Αν κάτι πάει στραβά θα φέρεις απόλυτα την ευθύνη κα θα πρέπει να την αναλάβεις. Αν έχεις επιτυχία θα πρέπει να την μοιραστείς.
Η αποτυχία θα ήταν προσωπική, υπηρεσιακή αλλά και κρατική και οι συνέπειες της τραγικές.
Κάποια ανθρώπινα σώματα θα έμεναν για πάντα κάτω από πολλά μέτρα βάθους μολυσμένου νερού και λάσπης.
Κάποιοι γονείς δεν θα έθαβαν ποτέ τα παιδιά τους.
Ποιος, πώς και με ποια λόγια θα ανακοινωνόταν ότι οι έρευνες απέβησαν άκαρπες.
Τέτοια αντοχή δεν την είχα, ένιωθα τόσο αδύναμος…
Το μοιρολόι της χαροκαμένης μάνας της Μαρικάρ στην αγκαλιά μου, “please find my daughter’s dead body” αντηχούσε στα αυτιά μου συνεχώς.
Θα τις βρούμε μονολογούσα, ηρέμησε και δες το πρόβλημα αισιόδοξα. Έτσι προχωρούσαμε.
Κάθε επόμενη μέρα με αναπτερωμένη την ελπίδα και κάθε απόγευμα όσο περνούσαν οι μέρες, την ελπίδα αντικαθιστούσε η απογοήτευση και κάθε πρωί και πάλι νέα ελπίδα.
Από τα μέσα Απριλίου μέχρι και τα μέσα Ιουνίου δεν είναι λίγος χρόνος.
Όπως άλλωστε πάντα συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, η άσκηση πίεσης από το κοινό, τα ΜΜΕ, τους συγγενείς και το κράτος, επίσης δεν μπορούσαν να μείνουν απαρατήρητα ή να αγνοηθούν.
Κουραστήκαμε και υπερβάλαμε εαυτούς και κάθε φορά που βρίσκαμε και ένα ανθρώπινο σώμα μέσα σε μια βαλίτσα, νιώθαμε μια απέραντη ανακούφιση, αλλά ταυτόχρονα, πόνο και οργή.
Οι ημερομηνίες της εύρεσης και ανάσυρσης των τραγικών θυμάτων ανεξίτηλα χαραγμένες στα κατάστιχα της δικής μας ψυχής.
14 Απριλίου η Mary Rose 38 ετών – 20 Απριλίου Arian 28 ετών – 25 Απριλίου Κατχά Ανού 30 ετών – 28 Απριλίου Livia 36 ετών – 5 Μαΐου Έλενα Ναταλία 8 ετών – 4 Ιουνίου Μαρικάρ 30 ετών και 12 Ιουνίου Σιέρρα 6 ετών.
Μια τιτάνια επιχείρηση έρευνας παρόμοια της οποίας ποτέ δεν συνέβη στη Κύπρο ή ίσως και στο εξωτερικό, τόσο χρονοβόρα, επικίνδυνη και ανασφαλής.
Δούλεψε άψογα η συνεργασία Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα σε ένα τόσο εξειδικευμένο αντικείμενο έρευνας και ανάσυρσης θυμάτων.
Μια περιπέτεια που διήρκησε από τις 16.05 της 14ης Απριλίου ημέρα Κυριακή από το φρεάτιο μεταλλίου Μιτσερού, μέχρι τις 14.30 της 12ης Ιουνίου 2019 ημέρα Τετάρτη στην λίμνη Μεμί του χωριού Ξυλιάτος, ημέρα που θεωρώ ως μια από τις ευτυχέστερες μέρες της ζωής και καριέρας μου, πάρα τα δάκρυα λύπης και τα ψυχολογικά κατάλοιπα όλης αυτής της τραγωδίας και πιστέψτε με δεν είναι λίγα.
Τα βλέμματα του κόσμου στραμμένα επάνω μας και εγώ μονολογούσα, θέλοντας να συγκρατήσω τον εαυτό μου “Ο ταπεινός είναι ο πιο σπουδαίος” μην το ξεχνάς.
Εκφράζω ξανά και ξανά ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ολους τους πρώην συναδέλφους μου πυροσβέστες και αστυνομικούς, στους δύτες της Brasal Marine Services και στους δημοσιογράφους και κινηματογραφιστές των ΜΜΕ για την άψογη συνεργασία που είχαμε με σκοπό την άμεση, έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση του κοινού.
Ιδιαίτερες όμως ευχαριστίες, εκφράζω προς τον κάθε Κύπριο πολίτη, για την έκφραση της συμπαράστασης, της αγάπης και εκτίμησης του προς το πρόσωπό μου και προς τα μέλη των ομάδων, μέχρι και σήμερα ακόμα.
Αυτό το ευχαριστώ του κόσμου, αυτό και μόνο είναι η καλύτερη ανταμοιβή για τον Πυροσβέστη και ας μην γιόρτασε το Πάσχα του 2019, όπως όλοι.
Συχνά θυμάμαι αυτό που διάβασα στο βιβλίο του κορυφαίου συμβούλου προσωπικής επιτυχίας και καλλιέργειας ηγετικών ικανοτήτων, Robin Sharma, Η ΣΟΦΙΑ ΕΝΟΣ ΗΓΕΤΗ.
“Ένας πατέρας είπε στον γιό του, πριν ο ίδιος πεθάνει, θα πρέπει να ντραπείς, αν δεν έχεις σημειώσει μιά νίκη γιά την ανθρωπότητα”.
Ας μας καθοδηγεί λοιπόν η Αγάπη για την ανθρωπότητα, η ευγένεια και ο σεβασμός.
