Συνάντησα για πρώτη φορά τη Ζέτα Αιμιλιανίδου στη Βουλή όταν είχα πρωτοεκλεγεί το 2006, νέος τότε Βουλευτής, όταν ήταν τότε Διευθύντρια του Τμήματος Τελωνείων. Πήρε το λόγο στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής και αμέσως εντυπωσιάστηκα με την ευρυμάθεια της, την πειστικότητα και την εγκυρότητα των λόγων της. «Αν αυτό είναι το επίπεδο των δημόσιων υπαλλήλων θα πρέπει να ανεβάσουμε και εμείς ρυθμούς», θυμάμαι να είπα χαρακτηριστικά από μέσα μου. Αυτός ο θαυμασμός συνεχίστηκε σε κάθε επαφή μαζί της. Μετά από καιρό σε κάποια άλλη επιτροπή της Βουλής, αυτή τη φορά ως Γενική Διευθύντρια του Υπουργείου Ενέργειας, την είδα να συνοδεύει την Υπουργό της. Για κάποιο λόγο που δεν είναι του παρόντος, η συνεδρία ήταν ιδιαίτερα έντονη και αντιπαραθετική. Οι Βουλευτές φώναζαν και διαμαρτύρονταν και δεν άφηναν την Υπουργό να μιλήσει. Τότε πήρε το λόγο η Ζέτα. Αμέσως, σαν να δόθηκε σύνθημα μονόλεπτης σιγής. Επικράτησε απόλυτη σιωπή. Επειδή θα μιλούσε η Ζέτα. Οι Βουλευτές κυριολεκτικά απορροφούσαν την κάθε της λέξη. Ο λόγος της ειλικρινής, ακέραιος, πειστικός. Στα χρόνια που ακολούθησαν είχα την ευκαιρία να έχω μαζί της μια άψογη συνεργασία και να εκτιμήσω τα σπάνια προσόντα της, την μοναδική πολιτική της συμπεριφορά. Δεν είχε σημασία αν εγώ εκπροσωπούσα κόμμα της αντιπολίτευσης και εκείνη ήταν υπουργός της Κυβέρνησης Αναστασιάδη. Οι συζητήσεις μας ήταν πάντα εποικοδομητικές και παραγωγικές. Θυμάμαι τις διάφορες συνεργασίες μου με την Ζέτα και αναφέρω μόνο ενδεικτικά μερικές:
- την αύξηση των χαμηλών συντάξεων.
- την διεύρυνση του προστατευτικού πλαισίου για την αντιμετώπιση της Βίας στην Οικογένεια.
- τα σχέδια στήριξης των ευάλωτων ομάδων λόγω της πανδημίας.
Πιο πρόσφατα είχαμε ξεκινήσει να συζητούμε τον εθνικό κατώτατο μισθό όπου, όπως πάντα, ήταν πλήρως καταρτισμένη και γνώστης όλων των πτυχών αυτής της πολύπλοκης μεταρρύθμισης. Εάν κάποια στιγμή καθιερωθεί ο κατώτατος μισθός, αυτό θα οφείλεται σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό στη Ζέτα Αιμιλιανίδου.
Πέραν όμως των προσωπικών μου εμπειριών, αυτό που πραγματικά με έκανε να εκτιμήσω την αξία της, είναι το τι έλεγε ο απλός κόσμος για την Ζέτα. Μου είπε κάποτε ένας φίλος, σε ανύποπτο χρόνο, πως όταν η Ζέτα υπηρετούσε ως απλή λειτουργός στο Τμήμα Τελωνείων «όλοι μας θέλαμε να μας εξυπηρετεί μόνο η Ζέτα, γιατί γινόταν η δουλειά μας, γιατί νοιαζόταν, γιατί ήθελε να βοηθήσει…»
Αυτό ίσως να είναι το τι πρέπει να θυμόμαστε για την Ζέτα Αιμιλιανίδου.
Νοιαζόταν και ήθελε να βοηθήσει…
Κατανοούσε και υλοποιούσε.
Δεν έβλεπε ωράρια, έβλεπε τον κόσμο.
Στη Ζέτα συνυπήρχε ένας σπάνιος και ιδιότυπος συνδυασμός ιδιοτήτων, φαινομενικά ασύμβατος μεταξύ τους:
- Ήταν περήφανη και ταυτόχρονα ταπεινή.
- Ευέλικτη και ασυμβίβαστη.
- Ιδεαλίστρια και πραγματίστρια.
- Συνδύαζε την ψυχρή λογική με την θέρμη μιας ευαίσθητης ψυχής.
Η Ζέτα έφυγε αλλά άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμα της στον τόπο.
Κέρδισε δίκαια, με πολλή προσωπική δουλειά και διατηρώντας πάντα χαμηλούς τόνους, την εκτίμηση και τον σεβασμό των συμπατριωτών της, των συναδέλφων της, των εργαζομένων, των εργοδοτών και των πολιτικών.
Γιατί πάντα υπηρετούσε αρχές και αξίες και όχι αξιώματα.
Με μεγάλη θλίψη, με τις καρδιές μας βαριές από τη μεγάλη απώλεια, αποχαιρετήσαμε μια σπουδαία γυναίκα, τη Ζέτα Αιμιλιανίδου, η διαδρομή και η δράση της οποίας σημάδεψαν την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου.
