Η περιπέτεια ξεκίνησε στα 10 μου χρόνια, όταν και κατάλαβα ότι η όρασή μου μειωνόταν.
Τα σημάδια που έκαναν εμένα και το περιβάλλον μου να συνειδητοποιήσω ότι κάτι δεν πάει καλά ήταν πως δεν μπορούσα να δω τη δασκάλα μου, δυσκολευόμουν να διαβάσω και συλλάβιζα.
Πρόκειται για μία γονιδιακή ασθένεια που εμφανίζεται σταδιακά.
Από την εμφάνισή της και μετά σίγουρα υπήρξαν κάποιες διαφορές στη συμπεριφορά των συμμαθητών μου και των γύρω μου. Υπήρχαν άσχημα σχόλια, αλλά και μερικά παιδιά που δεν με έκαναν παρέα. Θυμάμαι κάποια παιδιά που, καταλαβαίνω τώρα, ότι διοχέτευαν τα νεύρα τους σε εμένα, ίσως γιατί ένιωθαν ότι είμαι ο εύκολος στόχος, επειδή δεν βλέπω και δεν θα αντιδράσω.
Βέβαια αυτά τα φαινόμενα ήταν πάντα περιορισμένα, δεν μπορώ να πω πως όλη μου η σχολική ηλικία χαρακτηρίζεται από κοροϊδία και περιθωριοποίηση.
Άλλωστε, η οικογένειά μου ήταν πάντα δίπλα μου, με στήριζε και με βοηθούσε σε ό,τι χρειαζόμουν. Δεν με άφησε να επηρεαστώ από επιβλαβείς συμπεριφορές.
Πρέπει βέβαια να αναφερθώ στο ότι όσον αφορά στην εκπαιδευτική διαδικασία, είχα μία καθηγήτρια δίπλα στο θρανίο μου, ως παράλληλη στήριξη, από το υπουργείο Παιδείας, η παρουσία της οποίας ήταν πάρα πολύ σημαντική, καθώς ήταν απαραίτητη για να μπορώ να παρακολουθώ στο μάθημα και να συμμετέχω.
Οι δυσκολίες όμως δεν υπάρχουν μόνο από τις συμπεριφορές των γύρω μου, αλλά και από τα εμπόδια που υπάρχουν στην καθημερινότητα όλων των ανθρώπων με προβλήματα όρασης.
Παραδείγματος χάριν, δεν υπάρχουν φανάρια με ηχητική ένδειξη, επομένως αυτό κάνει αυτόματα την μετακίνησή μου μέσα στην πόλη, ακόμα και για να πάω στο γήπεδο ώστε να κάνω την προπόνησή μου, δύσκολη.
Σε πολλά ασανσέρ, όπως και του Πανεπιστημίου, δεν υπάρχει ηχητική ένδειξη για τον όροφο που βρίσκεσαι κάθε φορά, και οι μαύρες ταινίες πριν τα σκαλοπάτια, οι οποίες μπορούν να σε προειδοποιήσουν για τα σκαλιά που υπάρχουν, απουσιάζουν σε πολλά δημόσια κτίρια.
Μπορεί αυτά να ακούγονται μικρά, αλλά αλλάζουν όλη την καθημερινότητα σου, και αποτελούν και ένα παράδειγμα για την αντιμετώπιση της Πολιτείας απέναντι στα άτομα με προβλήματα όρασης, αλλά και γενικότερα στα ΑμεΑ.
Όσον αφορά τον αθλητισμό και πώς μπήκε στην ζωή μου, υπήρχε από όταν ήμουν μικρός. Έχω ασχοληθεί έστω και λίγο με αρκετά αθλήματα και διαφορετικά. Από κολύμβηση μέχρι τένις και από ποδόσφαιρο και μπάσκετ μέχρι πολεμικές τέχνες και ενόργανη.
Ο στίβος μπήκε στην ζωή μου από το δημοτικό όταν ασχοληθήκαμε λίγο στο σχολείο.
Από εκεί και πέρα έπρεπε να φτάσω Λύκειο για να ασχοληθώ ενεργά και σοβαρά με τον στίβο και συγκεκριμένα με το τρέξιμο.
Οι σπουδές και η ψυχολογία
Ψυχολογία ήθελα- δεν έτυχε- και ιδιαίτερα θέλω να ασχοληθώ με την αθλητική ψυχολογία και τα άτομα με αναπηρία.
Ήθελα πολύ να σπουδάσω καθώς ενδιαφέρομαι πολύ να μαθαίνω συνεχώς καινούρια πράγματα για να αντιλαμβάνομαι καλύτερα τον κόσμο.
Η φοίτηση στο Τμήμα Ψυχολογίας προέκυψε λόγω του ενδιαφέροντος μου να κατανοήσω πώς λειτουργεί και συμπεριφέρεται ο άνθρωπος.
Ήδη από το σχολείο μου άρεσε πολύ η Βιολογία και οτιδήποτε σχετιζόταν με την ανακάλυψη του κόσμου γύρω μας. Λόγω του αθλητισμού, μαθαίνω και καταλαβαίνω πώς λειτουργεί το σώμα, όσον αφορά την κινησιολογία, τον μεταβολισμό και οτιδήποτε συμβαίνει στον οργανισμό μας.
Έτσι, επιλέγοντας το Τμήμα Ψυχολογίας, προσπάθησα να «ταιριάξω» δύο διαφορετικά κομμάτια του ανθρώπου, αυτό του σώματος και αυτό της ψυχής.
Αυτή η επιλογή μου με έχει βοηθήσει όχι μόνο στην κατανόηση του κόσμου γύρω μου και του εαυτού μου, αλλά και στον πρωταθλητισμό.
Ιδιαίτερα, θέλω να ασχοληθώ με την αθλητική ψυχολογία και τα άτομα με αναπηρία γιατί πιστεύω ότι μπορώ να τους βοηθήσω περισσότερο από κάποιον άλλον άνθρωπο που απλά έχει αποκτήσει τις θεωρητικές βάσεις ενώ εγώ το έχω ζήσει στην πράξη και νομίζω μπορώ να μεταφέρω στους άλλους περισσότερα πράγματα λόγω της δικιάς μου εμπειρίας.
Όταν συμμετέχεις με την εθνική ομάδα και το εθνόσημο είναι κάτι πολύ όμορφο και νιώθεις δέος λόγω της Ιστορίας που αυτό φέρει.
Δεν είναι ότι τρέχεις μόνο για σένα και για να ανταμειφθείς για τους κόπους που έχεις καταβάλει, αλλά εκπροσωπώντας σύμβολα και Ιστορία που είναι άμεσα συνδεδεμένα με τον αθλητισμό, αλλά και για ανθρώπους που μπορεί να μην γνωρίζω αλλά μας ενώνουν κοινές εμπειρίες και αντιλήψεις.
Γι’ αυτό και χάρηκα για το χρυσό μετάλλιο που έφερε χαμόγελα όχι μόνο σε μένα και την οικογένειά μου, αλλά και σε ανθρώπους σε όλη την Ελλάδα.
Τέλος, στα παιδιά θα ήθελα να δώσω την συμβουλή να κυνηγούν τα όνειρά τους και αυτό που τους κάνει χαρούμενους και πως ό,τι εμπόδια και αν προκύψουν, έχουν σίγουρα την δύναμη να τα προσπεράσουν και να γίνουν ακόμα καλύτεροι.
Το πρώτο χρυσό μετάλλιο της Ελλάδας στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο κατέκτησε ο Θανάσης Γκαβέλας.
Ο Έλληνας αθλητής -με τον συνοδό του, Σωτήρη Γκαραγκάνη- τερμάτισε σε χρόνο 10.82 που είναι παγκόσμιο ρεκόρ (ήταν δικό του από τον προκριματικό) και ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου.
Πάσχει από τη νόσο του Στάργκαρντ (Stargardt ή Stargardt’s). Ξεκίνησε να έχει προβλήματα όρασης όταν ήταν 10 ετών.
