Έχω ζήσει στη Γαλλία σχεδόν είκοσι έξι χρόνια όπου σπούδασα και εργάστηκα ως χορεύτρια και χορογράφος . Εκεί χόρεψα με καταξιωμένους χορογράφους : με τη Joelle Bouvier, τον Nasser Martin Gousset, τη Carlotta Ikeda, τον Josef Nadj και άλλους. Τα τελευταία χρόνια δημιουργώ τις δικές μου παραστάσεις, οι οποίες έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό . Η τελευταία μου δημιουργία « Allez viens » έγινε με καταξιωμένους ηθοποιούς στο Εθνικό Θέατρο Ελλάδος. Το τελευταίο διάστημα ζω στην Ελλάδα, μάλλον για να είμαι ακριβής, έχω αποκλειστεί στην Ελλάδα, λόγω της πανδημίας…
Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, οι περιοδείες μου αναβλήθηκαν, τα ταξίδια ακυρώθηκαν και όλα τα σχέδια μου «πάγωσαν». Σε συνθήκες πανδημίας, η λειτουργία των παραστατικών τεχνών είναι σχεδόν ακατόρθωτη.
Ο χορός, για μένα, σημαίνει ελευθερία κίνησης – έκφρασης . Αυτό που αγαπάω είναι ότι χορεύοντας «ταξιδεύω σε “άγνωστους κόσμους” και χάνομαι – αφήνομαι . Η συγκεκριμένη χρονική περίοδος όπου η κίνηση συνδέεται με αριθμούς και περιορισμούς (6 Παναγιώτα Καλλιμάνη …) πραγματικά με καθηλώνει.
Το να χορεύεις με μάσκα φαντάζει αδύνατο
Η χρήση της μάσκας μου κόβει την ανάσα, νιώθω πως η αναπνοή μου χάνεται. Το να χορεύεις με μάσκα φαντάζει αδύνατο, μπορώ να πω αστείο. Επίσης, το να μην μπορείς να αισθάνεσαι τον άλλον μέσω της επαφής καθιστά απίστευτα δύσκολη τη διαδικασία της πρόβας, αφού το άγγιγμα των σωμάτων, η επαφή αποτελούν βασικά στοιχεία της τέχνης του χορού.
Μιλώντας με φίλους χορευτές στο εξωτερικό νιώθουν και αυτοί το ίδιο, εγκλωβισμένοι και ανήσυχοι. Σχεδόν έναν χρόνο τα θέατρα στην Ελλάδα αλλα και στο εξωτερικό είναι κλειστά. Πώς ένας χορευτής, ηθοποιός, μουσικός, θα μπορέσει σε περίοδο πανδημίας να εργαστεί ; Η επιθυμία για δημιουργία δεν σταματάει και η όρεξη για ενα «χορευτικό» γίνεται όλο και πιο έντονη. Η ιστορία έχει δείξει πως το σκοτεινά και μελανά σημεία της,πόλεμοι, πανδημίες, αποτελούν πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες. Για παράδειγμα ο πίνακας του Καραβάτζιο “Οι επτά πράξεις του Ελέους” 1606-1607, “Γκερνίκα” Πάμπλο Πικάσο 1937 και άλλα πολλά.
Συνεπώς και οι καλλιτέχνες σε περίοδο Covid θα ανακαλύψουν νέες φόρμες και ενδεχομένως να δημιουργήσουν έργα που θα αποτυπώνουν αυτό που ζούμε σήμερα, καθώς βιώνουμε μια σουρεαλιστική περίοδο που μας εμπνέει και μας οδηγεί σε άγνωστα μονοπάτια. Συγχρόνως ο κόσμος, έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να «ταξιδέψει», να ονειρευτεί και ο χορός, το θέατρο, η μουσική, ο κινηματογράφος είναι το μέσο.
Αισιοδοξώ πως πολύ σύντομα οι αρμόδιοι θα βρουν μια ασφαλή λύση, ώστε να ν’ανοίξουν τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, οι μουσικές σκηνές. Ο κόσμος το χρειάζεται .
Προς το παρόν σας προτείνω τώρα που είστε στο σπίτι κλεισμένοι, να βάζετε το μουσικό κομμάτι που αγαπάτε, πολύ δυνατά και να χορεύετε, στην κουζίνα, στο μπάνιο ,στο σαλόνι , σαν να είναι ο τελευταίος σας χορός .
“Χορέψτε γιατί χανόμαστε”!!!
Η Παναγιώτα Καλλιμάνη γεννήθηκε στο Αίγιο και είναι χορεύτρια – χορογράφος. Το 1993 φεύγει για το Παρίσι όπου παρακολουθεί μαθήματα χορού .Το 1994 συνεχίζει τις σπουδές της στο Centre de dance international de Rosella Hightower, στις Κάννες. Το 1996 ολοκληρώνει τις σπουδές της στο Centre de danse Contemporaine d’Angers.
Οι δημιουργίες της παρουσιάζονται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Παράλληλα έχοντας το δίπλωμα καθηγήτριας παραδίδει μαθήματα και σεμινάρια χορού : Centre Choregraphique d’Angers, Centre Choregraphique d’Orleans, Centre Choregraphique de Nantes και σε άλλα μέρη.
