Ανοιχτή επιστολή προς όλους τους υποψήφιους ευρωβουλευτές με θέμα: “Επιχειρηματικότητα και μικρά νησιά”
Το όνομα μου είναι Μιχάλης Κυπραίος και εκπροσωπώ την ομάδα “Φιλοξενίας και Εστίασης” στην Τήλο. Δεν θα σας γράψω κάτι καινούριο, αλλά νιώθω πως είναι ανάγκη να βάλουμε για άλλη μια φορά τα πράγματα σε μια σειρά. Όχι, δεν θα σας γράψω για εθνικές πολιτικές, ούτε για τα σύνορα της Ευρώπης, ούτε για τους ακρίτες που θυσιάζονται, ούτε για τη συνοχή… Θα σας γράψω για την επιχειρηματική πραγματικότητα σε νησιά κάτω των 1000 κατοίκων.
Οι πολύ μικρές επιχειρήσεις στην Ελλάδα, σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας είναι οι επιχειρήσεις που απασχολούν έως και δέκα υπαλλήλους και κατέχουν το ποσοστό 94,5% του συνόλου. Στα μικρά νησιά λόγω έλλειψης στοιχείων εύκολα υποθέτουμε πως είναι τουλάχιστον το 99,9%.
Στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών και ελάχιστες στον αγροτικό τομέα.
Ξεκινώντας, λοιπόν, ας πούμε πως σήμερα ένας νέος κάτοικος μικρού νησιού ή ακόμα «καλύτερα» ένας επιχειρηματίας από μεγαλύτερη περιοχή αποφασίζει να επενδύσει τα χρήματά του. Αλλά όλα καλά, δεν έχει κανένα παράπονο, έχει όλη την υποστήριξη που χρειάζεται…
Ο επιχειρηματίας αυτός, λοιπόν, αν πρέπει να κτίσει ή να στήσει την επιχείρηση θα πρέπει τα υλικά αλλά και τους ανθρώπους – συνεργάτες να τους βρει από αλλού. Αλλά εντάξει, τι κι αν αυτό του διπλασιάσει το κόστος, έχει όλα τα χρηματοδοτικά εργαλεία που έχουν όλοι οι Έλληνες μικροί επιχειρηματίες, αλλά με μια μικρή λεπτομέρεια. Κατά έναν περίεργο λόγο δεν φτάνουν σχεδόν ποτέ σε τέτοια μέρη…Αλλά δεν πειράζει, ας πούμε, ότι τελειώνει.
Στην Ελλάδα 2.0 όλες οι υπηρεσίες και αρχές για την αδειοδότηση βρίσκονται φυσικά εκτός μικρού νησιού και ξεκινάει το πήγαινε – έλα. Οι υπηρεσίες, ως γνωστόν, είναι ούτως ή άλλως υποστελεχωμένες και τι πιο φυσικό να δίνουν το βάρος σε μεγαλύτερες περιοχές και όταν βρουν καιρό, να έρθουν και σε εμάς…υπομονή χρειάζεται. Ας υποθέσουμε πάλι πως κατά έναν περίεργο τρόπο τελειώνουν όλα τα παραπάνω και ο νέος επιχειρηματίας – τρελός είναι έτοιμος να ξεκινήσει. Πρέπει να βρει πελάτες και πρακτορεία που θα ρίξουν το βλέμμα τους σε ένα μικρό νησί. Αυτό αφήνεται στο ταλέντο, την επιμονή και το κουράγιο του επιχειρηματία να πείσει, αλλά και πάλι χρειάζεται καράβι από το κοντινότερο αεροδρόμιο που να έρχεται και να φεύγει την ίδια ημέρα. Και αυτό δική του δουλειά είναι. Τι πιο εύκολο από αυτό, ε; (…)
Ευτυχώς βέβαια που σε όλα τα παραπάνω το Ελληνικό Σύνταγμα, παρακαλώ, με το άρθρο 101 επιβάλλει στην Ελληνική Βουλή όταν νομοθετούν να λαμβάνουν υπόψιν σε κάθε νόμο, αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες και να μεριμνούν μάλιστα για την ανάπτυξή μας…Το ότι κανένας νόμος μέχρι τώρα δεν το έκανε, ας πούμε, πως είναι μια ακόμα λεπτομέρεια. Ψέματα, νομοθέτησαν την ρήτρα νησιωτικότητας, αλλά δεν την εφάρμοσαν ποτέ, α ναι, νομοθέτησαν και το μεταφορικό ισοδύναμο, που μόνο ισοδύναμο δεν είναι και τελευταία πλήρωσαν πριν δύο χρόνια, λεπτομέρειες επίσης… αλλά όλα καλά, για να αισθανόμαστε ίσοι έχουμε τους ίδιους φορολογικούς συντελεστές και το ίδιο ΦΠΑ.
Όλα τα παραπάνω είναι τα ελάχιστα που μπορώ να σας περιγράψω και σταματώ για να μην κουράσω, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουν οι επιχειρηματίες στα μικρά νησιά, και για να προλάβω, ίσως κάποιοι βρουν ομοιότητες ή ίδια προβλήματα και σε μεγαλύτερα μέρη αλλά είναι ανάγκη να γίνει κατανοητό πως οι επιπτώσεις αυτού που κάποιοι ονομάζουν ελληνική πραγματικότητα σε εμάς είναι πολλαπλάσιες.
Βέβαια δεν έχουμε παράπονο, εκτός από το ίδιο φορολογικό καθεστώς, ως ισότητα και ισονομία από τις κυβερνήσεις μας, δεκαετίες τώρα, θεωρείται πως πρέπει να νομοθετούν με αυτό που εμείς λέμε οριζόντιες πολιτικές, δηλαδή διαπιστώνουν ένα πρόβλημα στην υγεία κάνουν έναν νόμο ίδιο για όλη την Ελλάδα, και έτσι δεν έχουμε γιατρούς αλλά δεν βαριέσαι. Το ίδιο και για την παιδεία κ.λπ., κ.λπ., αλλά ας μιλήσουν άλλοι για αυτό.
Τελευταίο παράδειγμα ο νόμος για τις παραλίες. Έχουν ένα πρόβλημα στη Μύκονο ή στη Ρόδο; Πολύ ωραία, έφτιαξαν έναν νόμο ίδιο για οοολη την Ελλάδα! Σκέφτηκε, λοιπόν, ο νομοθέτης πως σε μια παραλία της Ρόδου ή της Κρήτης με διακόσια μέτρα μάκρος ένας διάδρομος με τέσσερα μέτρα θα είναι αρκετός. Δεν σκέφτηκε όμως πως υπάρχουν αμέτρητες παραλίες με 4 ή 6 ή 7 ή 10 μέτρα και άρα…. λεπτομέρειες θα μου πείτε. Σκέφτηκαν, στις περιοχές Natura η κάλυψη του χώρου που θα ενοικιάσει η όμορη επιχείρηση πρέπει να είναι στο 30% και πολύ σωστά, αν είναι πολυσύχναστες οι παραλίες. Στη δική μας περιοχή υπάρχει μια παραλία, των Λιβαδίων, με κάλυψη ομπρελών στο 8% αλλά έτσι θα πάμε στο 3% ποια η λογική σε αυτό; Στην άλλη παραλία, της Ερίστου, μια παραλία 3 χιλιομέτρων υπάρχει μόνο μια ξενοδοχειακή επιχείρηση ΜΙΑ (1) κάντε το εικόνα στο μυαλό σας χωρίς να γελάσετε… αλλά και αυτή πρέπει να βάλει στο 30% του συνόλου έκτασης που θα ενοικιάσει.
Εύκολα, διαβάζοντας κάποιος τα παραπάνω θα αναρωτηθεί πώς τελικά τα καταφέρνουμε και ζούμε και επιχειρούμε σε αυτά τα νησιά. Κάτι τέτοιες στιγμές το ίδιο αναρωτιόμαστε και εμείς. Σε μικρά νησιά σαν την Τήλο όλοι μαζί, όχι μόνο χωρίς καμία βοήθεια, αλλά αντιθέτως με πολλά εμπόδια δημιουργήσαμε μικρούς παραδείσους. ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ! Αλλά και πάλι δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε.
Λοιπόν δεν θέλουμε τίποτα από κανένα, καμία χάρη. Θέλουμε επιτέλους να μας πουν κάποιοι πώς περιμένουν όχι μόνο να επιβιώσουμε σε αυτά τα νησιά αλλά και να αναπτυχθούμε περισσότερο, τι ακριβώς θέλουν να κάνουμε εμείς, τα παιδιά μας και οι επιχειρήσεις μας. Τίποτε άλλο! Και αν δεν ξέρουν ας έρθουν να τους πούμε εμείς.
Ελπίζουμε να μας ακούσετε. Άλλωστε ως γνωστόν, λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Μην παραβλέπετε όμως πως τελικά πεθαίνει και αυτή…
