Μιλάω σ’ εσένα που νιώθεις σαν κι εμένα…μ’ ακούς; Mιλάω σ’ εσένα που φοβάσαι όσο κι εγώ με ακούς;
Mιλάω σ’ εσένα… ναι σ’ εσένα που είσαι η μαμά της Μαργαρίτας, του Αναστάση, του Χρήστου, της Ελένης, του Ηλία, της Σοφιάνας, του Παναγιώτη μ’ ακούς…δεν είσαι μόνη σου… δεν είσαι πια μόνη σου, περπατάμε μαζί στον ίδιο δρόμο….σε αυτόν τον δρόμο που ακούει στο όνομα Αυτισμός.
Έψαχνα το βλέμμα σου ήθελα μόνο να με κοιτάξεις, έστω για ένα λεπτό να γυρίσεις το βλέμμα σου και να με κοιτάξεις, δεν έχει λαχταρίσει ποτέ η ψυχή μου περισσότερο κάτι απ’ το δικό σου βλέμμα…αλλά τίποτα…δεν μπορούσα με τίποτα να σου τραβήξω την προσοχή, ήσουν κλεισμένη στο δικό σου κόσμο…κι εγώ δεν ήξερα τότε πώς να σε βρω…πώς να σε συναντήσω. Έμενες με τις ώρες μπροστά από τα παιχνίδια σου, ήθελες να μπαίνουν το ένα δίπλα στ’ άλλο κι εγώ ήμουν δίπλα σου, σε κοιτούσα, απορούσα και πονούσα δεν ήξερα όμως γιατί, δεν ήξερα τι συμβαίνει ήσουν δυο ετών κι ούτε ένα βλέμμα…
Σε φώναζα με τ’ όνομα σου….πονούσε η ψυχή μου κάθε φορά που δεν γυρνούσες, τότε δεν ήξερα γιατί δεν με κοιτούσες, γιατί δεν γυρνούσες όταν σε φώναζα με τ’ όνομα σου…ήξερα μόνο ότι δεν μ’ ακούς και δεν με κοιτάς…και δεν μου μιλάς.
Μεγάλωνες και δεν μου μιλούσες…
«Θα τα πει όλα μαζεμένα …είσαι υπερβολική», μου έλεγαν…
«Δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια…γιατί αγχώνεσαι τόσο;» μου έλεγαν… κι ειλικρινά ως δια μαγείας μου έφευγε και το άγχος τι να σας πω.
Τίποτα δεν ήταν απλό, τίποτα δεν ήταν εύκολο, τίποτα δεν ήταν δεδομένο ούτε για εσένα, ούτε για εμένα που είμαι η μαμά σου.
Δεν ήξερα από που να αρχίσω… δεν ήξερα τι συμβαίνει… δεν μπορούσα να σε ντύσω… δεν μπορούσαμε να πάμε βόλτα χωρίς να γυρίσουν να μας κοιτάξουν τουλάχιστον καμιά εικοσαριά περαστικοί…τότε που έκλαιγες με λυγμούς, επειδή δεν άντεχες το θόρυβο, τότε που έκανες δυο ώρες κούνια στην παιδική χαρά και δεν έβγαινες, γιατί δεν μπορούσα να σε βγάλω, δεν ήξερα τον τρόπο…
Κι ήταν στιγμές που προτιμούσα να μένουμε στο σπίτι μας…να έχουμε ησυχία, να μην μας κοιτάει κανείς περίεργα κι εσύ να μην φοβάσαι…Τότε καρδιά μου δεν ήξερα τι είναι αυτισμός…τότε δεν ήξερα πώς να σε βοηθήσω να μπεις σ’ έναν διαφορετικό κόσμο από τον δικό σου αλλά τώρα ξέρω!!!
Έπρεπε να βρω τρόπο να σε βοηθήσω… και μετά πήρα στα χέρια μου τη διάγνωση.
«Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος» κι εκείνη τη μέρα γκρεμίστηκε ο κόσμος μου όλος ,όπως συμβαίνει για κάθε γονιό, για κάθε μαμά…
Δεν ήθελα να βγω από το σπίτι, δεν είχα τη δύναμη να το κάνω…στη δική μου περίπτωση κράτησε για λίγους μήνες κι αποφάσισα να κινητοποιηθώ. Κι έτσι ξεκίνησε η διαδρομή των θεραπειών… λογοθεραπείες, εργοθεραπείες, ειδική διαπαιδαγώγηση κάθε μέρα μια μάχη πρώτα με τον εαυτό μου και μετά με όλους τους άλλους. Η μεγαλύτερη μάχη που έχουμε να δώσουμε σαν γονείς παιδιών με αναπηρία είναι πρώτα με τον ίδιο μας τον εαυτό, για να μείνουμε όρθιοι κι αν κάτι βοήθησε στη δική μου περίπτωση ήταν η ενασχόληση μου με τον αθλητισμό, είχα αυτοπειθαρχία ήξερα να πέφτω και να ξανασηκώνομαι, να μαζεύω τα κομμάτια μου και να προχωράω…και το διάβασμα πόσα ξενύχτια πόσες ώρες διαβάσματος γι’ αυτόν τον αυτισμό…γιατί έπρεπε να τον μάθω…έπρεπε να τον μάθω καλά να μην τον φοβηθώ και να τον δω κατάματα.
Έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο φόβο και στο όνειρο και προτίμησα να ονειρευτώ τα καλύτερα για εσένα Ξεκίνησες θεραπείες κι εγώ δίπλα σου, ο μπαμπάς σου δίπλα σου δεν προλαβαίναμε όμως να είμαστε κι ο ένας δίπλα στον άλλο….χαθήκαμε
Εσύ άρχισες να ανθίζεις. Εσύ τους διέψευσες όλους.
Δεν θα ξεχάσω εκείνη τη μέρα που μου είπε η λογοθεραπεύτρια σου ότι κακώς προσπαθώ να σε βοηθήσω να γράψεις… γιατί εσύ δεν θα τα καταφέρεις ποτέ… δεν την αδικώ ήταν όντως δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο και το πάλεψες πολύ και το κατάφερες μετά από δυο χρόνια κατάφερες να γράψεις με το μολύβι σου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κουβέντα που μου είπε ένας ειδήμονας «Έχετε σκεφτεί που θα μείνει το παιδί σας, όταν πεθάνετε;», δεν τον αδικώ ούτε αυτόν, άλλωστε ο αυτισμός μου έμαθε να συγχωρώ τους άλλους…δεν έχω χρόνο για να κρατώ κακίες αλλά ούτε και τη διάθεση.
Μιλάω σ’ εσένα και πάλι μ’ ακούς; Nαι σ’ εσένα στη μαμά του Ηλία, του Παναγιώτη, της Ελένης, της Μαρίας…δεν είσαι μόνη σου, είμαστε μαζί στον ίδιο δρόμο μ’ ακούς;
Να προσέχεις τον εαυτό σου, να αγαπάς τον εαυτό σου, να φροντίζεις τον εαυτό σου…μην σταματάς και σε παρακαλώ να μην φοβάσαι…σε παρακαλώ να ονειρεύεσαι περισσότερο…είμαι δίπλα σου κι εσύ μαζί μου το ξέρω…
Η Κατερίνα Θέου είναι Ψυχοπαιδαγωγός/Ειδική Παιδαγωγός, BSc, MSc, Mητέρα παιδιού με ΔΑΦ
