Επιστολή ράπισμα της Ελληνίδας πρωταθλήτριας αποκαλύπτει τη δυσοίωνη πραγματικότητα των υποσχέσεων και της εγκατάλειψης πίσω από τις προσπάθειες για διεθνείς διακρίσεις των αθλητών της Άρσης Βαρών.
Oνομάζομαι Μαρία Πιπιλιαρίδου. Είμαι μέλος της Εθνικής Ομάδας Άρσης Βαρών τα τελευταία 17 χρόνια και για τρίτη φορά μέλος της Ολυμπιακής Ομάδας.
Λόγω των εξελίξεων και της αγανάκτησης του συναθλητή μου Θοδωρή Ιακωβίδη, θα ήθελα και εγώ να εκφράσω τις ανησυχίες και τις σκέψεις μου πάνω σε αυτό το θέμα. Οι διακρίσεις που κουβαλάω στις πλάτες μου είναι αμέτρητες όπως και οι ώρες των προπονήσεων, αλλά τελικά το όνειρό μου έστω και για μια συμμετοχή σε Ολυμπιάδα ανεκπλήρωτο…
Και ρωτάω τελικά ποιος ευθύνεται για όλα αυτά;
Προσπάθησα φέτος με χίλιες δυσκολίες να πάρω την πρόκριση για το Τόκιο αλλά δεν τα κατάφερα. Αγωνίστηκα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα μαζί με τον συναθλητή μου, φέραμε την ίδια θέση, αλλά εκείνος στάθηκε τυχερός διότι τελευταία στιγμή χώρες με κρούσματα ντόπινγκ απέσυραν τη συμμετοχή τους και έτσι αγωνίστηκε ο Θοδωρής Ιακωβίδης. Αντίθετα εγώ, θα έπρεπε να αγωνιστώ στην Κολομβία ξανά για να μπορέσω να προκριθώ. Δυστυχώς όμως αυτό δεν ήταν εφικτό λόγω οικονομικών δυσχερειών…
Το αποτέλεσμα; Καμία εκπροσώπηση στην Άρση Βαρών γυναικών στο Τόκιο. Να θυμίσω ότι το 2004, στείλαμε τέσσερις γυναίκες. Η πτώση της γυναικείας Άρσης Βαρών βρίσκεται πλέον στα τάρταρα. Καμία στήριξη. Κανένα κίνητρο. Καμία ελπίδα… Μείναμε εδώ στον Άγιο Κοσμά χωρίς καμία ενημέρωση, χωρίς προπονητές, χωρίς κανένα πλάνο…
Αυτό είναι το αθλητικό ιδεώδες; Αυτό ονομάζουμε πρωταθλητισμό;
Να βρίσκομαι έναν μήνα μετά την ολυμπιακή προετοιμασία με ένα ξεσκονόπανο στο χέρι σε κάποια καφετέρια για να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου;
Στην Ελλάδα τελικά αγαπάμε τον αθλητισμό ή μόνο τη νίκη;
Δυστυχώς, πίσω από τα δάκρυα του Ιακωβίδη βρισκόμαστε και όλοι εμείς… Εμείς που μείναμε πίσω να κλαίμε μακριά από τα φώτα και τα ολυμπιακά πλατό… Μόνοι μας… Χωρίς να μεριμνήσει κανείς για το τι μέλλει γενέσθαι.
Θα κλείσω με τη σκέψη του Νίκου Καζαντζάκη: Σήμερα που σαπίζει ο κόσμος και η ατιμία κι ο συμβιβασμός εξευτελίζουν και τις πιο γενναίες ψυχές, μία μονάχα ταχτική είναι πραχτική και συμφέρει, να είσαι ανένδοτος!
