Δεν είναι λίγες οι φορές που θυμάμαι, με πόσα όνειρα και πόση υπερηφάνεια έφυγα από το πατρικό μου για να φοιτήσω στη Σχολή των Ειδικών Φρουρών και να γίνω Αστυνομικός.
Να γίνω αστυνομικός και να τιμώ το σήμα μου, προσφέροντας με την υπηρεσία μου, προστασία στην κοινωνία και στον κάθε πολίτη που στα μάτια του καθενός, έβλεπα τη μητέρα, τον πατέρα, τον αδερφό μου, το συγχωριανό μου.
Θυμάμαι την χαρά, με την οποία ανέλαβα ως δόκιμη ακόμη, υπηρεσία πεζής περιπολίας, με τους λοιπούς δόκιμους συναδέλφους…. Και κάπου εκεί κόβεται η σκέψη μου απότομα… όπως απότομα παρά λίγο να κοπεί και η ζωή μου στα 23, μόλις χρόνια μου.
Το όνειρο το δικό μου, στο άκουσμα του συμβάντος και των πολλαπλών επικινδυνότατων για τη ζωή μου, τραυματισμών μου, εν ώρα υπηρεσίας, έγινε ο χειρότερος εφιάλτης της οικογένειάς μου.
Τους έφυγε η ζωή πριν από τη δικιά μου, μέχρι να με δουν και να πιστέψουν ότι ακόμη είμαι ζωντανή και παλεύω για να κρατηθώ στη ζωή, παρόλο τον καταιγισμό των βλημάτων καλάσνικοφ που δέχθηκε με μένος το κορμί μου.
Νοσηλεύτηκα για μεγάλο χρονικό διάστημα, κάνοντας απανωτά χειρουργεία, όχι, για να είμαι όπως πριν, αλλά για να μπορώ να επιβιώσω και να έχω κάποια λειτουργικότητα ως άνθρωπος. Ευγνωμονώ, όλους τους γιατρούς για όσα έκαναν για εμένα!
Βγήκα από το νοσοκομείο, όχι όμως από τη ζωή των νοσοκομείων, καθώς ούτε μπορούσα να αυτοεξυπηρετηθώ, οπότε ήταν απαραίτητη η καθημερινή επί 24ώρου βάσεως συνδρομή των δικών μου ανθρώπων, (εξαιτίας μάλιστα του γεγονότος αυτού, ο πατέρας μου, έχασε τη δουλεία του και έμεινε άνεργος), ούτε γλίτωσα τα νοσοκομεία, τις επισκέψεις, τις εξετάσεις, τα χειρουργεία.
Το αίσθημα του αναλώσιμου μου τριβελίζει την ψυχή, πονάει πιο πολύ από τις σφαίρες των καλάσνικοφ που δέχεσαι, σε σκοτώνει, όχι άπαξ αλλά κάθε μέρα
Ούτε θα τα γλιτώσω στο μέλλον, οι γιατροί δίνουν την ψυχή τους να βοηθήσουν, όμως θαύματα δε γίνονται, το ξέρω καλά. Το δεξί μου χέρι είναι κατεστραμμένο. Θα ήθελα να πω μη λειτουργικό αλλά η αλήθεια είναι ότι είναι σα να μην το έχω. Κάποιες φορές οι άνθρωποι, βλέποντάς με, σοκάρονται όταν αναφερόμενη στο χέρι μου, λέω το ανάπηρο μου χέρι και με ρωτούν αν με πληγώνει το γεγονός αυτό.
Πολλά είναι αυτά που πληγώνουν, δεν είναι μόνο το χέρι….. πονάει πολύ να αισθάνεσαι ότι η αξία σου ως άνθρωπος, η αξία της ζωής σου, δεν μετράει το ίδιο με την αξία της ζωής των συνανθρώπων σου, απλώς και μόνο γιατί ό,τι σου συνέβη, σου συνέβη φορώντας τη στολή του αστυνομικού.
Πονά πολύ να βλέπεις ότι όταν το πράγμα είναι φρέσκο, όλοι, μαζεύονται γύρω σου, σαν τις μέλισσες και όταν τα φώτα σβήνουν, να είσαι μόνος με τη δύσκολη και μη επανορθώσιμη καθημερινότητα που σου άφησε η αγάπη για τη συμβολή σου στην έννομο τάξη, στην υπηρεσία σου, στο καθήκον σου.
Πονάει πολύ να σε αντιμάχονται, όσοι τόσο καιρό που το γεγονός ήταν επίκαιρο σου έλεγαν, εμείς είμαστε πλάι σου, να σε αντιμάχεται δηλαδή η ίδια η Πολιτεία, το ίδιο το κράτος, για την έννομη τάξη του οποίου, δεν απείχες μακριά από το να χάσεις τη ζωή σου, εσύ και οι συνάδερφοί σου.
Πονάει πολύ να παλεύεις να αποδείξεις το αυτονόητο, το κοινό μυστικό, αυτό που όλοι παραδέχονταν δημόσια τότε, ότι το γεγονός του τραυματισμού του δικού μου και των συναδέλφων μου, όλων δοκίμων, βασίζονταν σε πολλαπλές πλημμέλειες των ιθυνόντων…..και πονάει πιο πολύ να βλέπεις ότι εντέλει η ζωή σου δεν θεωρείται ανυπολόγιστης αξίας αλλά κοστολογείται αναλόγως των συνθηκών και των υπολογισμών, των δημοσιονομικών δεδομένων.
Με άλλα λόγια, δεν λογίζεσαι άνθρωπος αναντικατάστατος αλλά αναλώσιμος, αριθμός!
Αυτό το αίσθημα του αναλώσιμου μου τριβελίζει την ψυχή, πονάει πιο πολύ από τις σφαίρες των καλάσνικοφ που δέχεσαι, σε σκοτώνει, όχι άπαξ αλλά κάθε μέρα.
Σήμερα, συνεχίζω να υπηρετώ με Τιμή, φιλότιμο και αυταπάρνηση, το Σώμα μου, όπως κάνουν καθημερινά από τη θέση του καθήκοντός τους, χιλιάδες συνάδελφοι, συνεχίζω όμως να παλεύω απέναντι στα γρανάζια της «γραφειοκρατίας» των αριθμών, αφού αν και δικαιωμένη δυο φορές από τα Ελληνικά Δικαστήρια, ύστερα από 12 χρόνια, μου αρνούνται τη δικαίωση αυτή, όσοι έχουν μάθει να κρίνουν τι εστί ορθό, όχι με βάση τον ανθρώπινο νου, την ψυχή και τη Δικαιοσύνη αλλά δυνάμει των οικονομικών υπολογισμών.
Η Σοφία Ψυχογιού, η δόκιμη ειδική φρουρός που τραυματίστηκε σοβαρά κατά την επίθεση με καλάσνικοφ στο Αστυνομικό Τμήμα της Αγίας Παρασκευής το 2009.
Είχε δεχθεί τρεις σφαίρες από καλάσνικοφ.
