Στα μάτια του άλλου κοιτάζεις τον καθρέπτη σου, βλέπεις με τη συνείδηση, αυτό σε καθορίζει ατομικά και κοινωνικά. Άλλωστε αυτός είναι ο λόγος που όταν έχεις μπροστά σου άνθρωπο ανήμπορο ή πληγωμένο αντιδράς ανάλογα και στο μέτρο της εσωτερικής σου καλλιέργειας και βιωμάτων. Κοιτάζεις κατάματα και δίνεις το χέρι, κοιτάζεις χαμηλά και μένεις αδρανής γιατί νιώθεις ότι δεν σε αφορά, είτε πως είσαι αμέτοχος μιας ευθύνης. Δεν θα σε κρίνει κανείς για το πώς και τι θα πράξεις, μη το επιτρέψεις σε κανέναν. Είναι προσωπική υπόθεση το τι θα δώσεις, το τι θα λάβεις συνήθως είναι υπόθεση άλλου.
Κρατά εάν θες αυτό: ..Στη θλίψη του άλλου, να βάζεις πλάτη.. γιατί όλοι χρωστάμε κάπου μια συγγνώμη και ένα ευχαριστώ. Είναι το δικό σου Στίγμα από το μέλλον..
Ποτέ δεν θα μάθεις γιατί η Ζωή λογαριάζει συχνά χωρίς εσένα, ακόμα κι αν αισθάνεσαι κάποιες φορές ότι σου ζητά να πληρώσεις εσύ τον λογαριασμό για κάτι που δεν σε αφορά, δεν κατανάλωσες ή άδικα έχεις επωμιστεί αφόρητα .
Ξεκινάς έναν στόχο, μια διαδρομή και μια δυνατή επιθυμία που θα τονώσει την εντύπωση σου ότι έτσι θα είσαι καλύτερα μέσα σου και, πιθανότερο, στα μάτια των άλλων που σε περιμένουν στη γωνία. Εάν όλα πάνε στραβά, σαστίζεις αρχικά και στη συνέχεια υποφέρεις με σιωπή τις εσωτερικές σου συγκρούσεις, θα χρειαστείς χρόνο να επανέλθεις και κάθε φορά που θα επαναλαμβάνεται, γιατί θα ξανασυμβεί, όταν επιστρέφεις δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Είσαι η νέα σου εκδοχή με τα φρέσκα σημάδια σου.
Εάν τα βήματα εξελιχθούν θετικά και δεις τις προσπάθειες σου να ευδοκιμούν και να μπαίνουν σε μια σειρά, που να φανταζόσουν ότι τελικά και η ικανοποίηση έχει ένα δικό της φορτίο.
Την ανασφάλεια, παρέα με τους ύπουλους συνεργούς της. Σκέψεις που κάθονται βαρίδια στους ώμους, φοβίες σαν ενοχές και ερωτήματα που γίνονται όλα ένα: μήπως κάτι συμβεί και όλα χαθούν, μήπως όλα είναι μια προσωρινή Χαρά και κάτι κακό με περιμένει.. σαν να μπαίνεις σε μπαούλο με το κλειδί απ΄έξω.
Έχουμε χάσει τον κόσμο μας και όλα γύρω μας θολά και βαλτωμένα, έτσι ίσως τα βιώνουμε τα απρόβλεπτα και τα ακατανόητα που απρόσκλητα ήρθαν να μας βρουν. Χάσαμε την κρίση μας και την ανοχή μας, μήπως και την ψυχή μας.. και εσύ δεν κατάφερες να γλυτώσεις, στην ίδια άμμο έχεις μείνει κολλημένος.
Είναι και αυτή η ακατανόμαστη ρημάδα η απώλεια που ξεριζώνει καρδιές και δεν έχεις καταλάβει ακόμα εάν έχει μείνει ιστός από την δική σου..
