Ένας χρόνος μετά, από τη μία δεν έχω καταλάβει, πως πέρασε ο χρόνος και από την άλλη έχει περάσει, πάρα πολύ δύσκολα. Είναι ένας χρόνος, που καθημερινά δίναμε ένα διαρκή αγώνα , να συνειδητοποιήσουμε, τι έχει συμβεί αλλά και να αγωνιστούμε για να βρούμε την αλήθεια και να προσπαθήσουμε, να βρουμε όλα τα στοιχεία και πολλές φορές, με ένα συνεχή πόλεμο, από την αντίπαλη πλευρά, από την κυβέρνηση.. Ένας διαρκής αγώνας, για να προσπαθήσουμε να βρούμε τα στοιχεία τα οποία χρειαζόμαστε. Ένας χρόνος πολύ δύσκολος κι εμείς να προσπαθούμε, να μάθουμε την αλήθεια.
Εμείς προσωπικά ως οικογένεια, είχαμε τον αδελφό μου, τον Βάιο στο τρένο, έχουμε μετά από πολύ κόπο και χάρη σε πολύμηνη εργασία πραγματογνωμώνων, που ανεξάρτητα δούλεψαν σε αυτό το θέμα, μάθαμε πια, ακριβώς τι συνέβη στον αδελφό μου, σε ποιο σημείο βρέθηκε, γιατί βρέθηκε εκεί… Δεν έχουμε αμφιβολίες σε ότι αφορά αυτό το θέμα, καταφέραμε να δούμε και φωτογραφίες , τραγικές φωτογραφίες που δεν μας άφηναν, να κοιμηθούμε τα βράδια.
‘Έχουμε πλέον λύσει όλες τις απορίες, σε ότι αφορά τα πραγματικά γεγονότα, τα αίτια του δυστυχήματος, τα πάρα πολλά λάθη, τις παραλείψεις, όπως επίσης και να επιβεβαιώσουμε με κάθε στοιχείο, όλα τα ζητήματα ασφαλείας, που δεν λειτουργούσαν και θα μπορούσαν να το είχαν αποτρέψει.
Το μοναδικό μεγάλο ερώτημα, το οποίο μας έχει μείνει και ενδεχομένως να αφορά και τον θάνατο του αδελφού μου, είναι το τί προκάλεσε την έκρηξη και τη φωτιά, πλέον ξέρουμε ότι ήταν η αιτία θανάτου για αρκετά θύματα. Μας έχουν δώσει μία επίσημη, εκδοχή η οποία δεν καλύπτει και δεν επιβεβαιώνεται και ούτε από πειράματα αλλά ούτε κι από αναλύσεις και συνεχίζουμε να ρωτάμε, το τι προκάλεσε, την έκρηξη και τη φωτιά.
Και τέλος, το άλλο ερώτημα το οποίο μας κρατάει ακόμα ξύπνιους και δεν μας αφήνει να ηρεμήσουμε, είναι: ποιος και για ποιο λόγο, αποφάσισε να αλλοιωθεί ο χώρος του εγκλήματος, πριν καν κηδέψουμε τους ανθρώπους μας. Τρεις και τέσσερις μέρες, μετά είχαν μπει μέσα μπουλτόζες και να αφαιρούν τα πάντα και πριν πραγματοποιηθεί η κηδεία του αδελφού μου, να έχουν διαμορφώσει και το πάρκινγκ, εκεί στα αυτοκίνητα, εκεί στο σημείο το οποίο σκοτώθηκε, με αποτέλεσμα να χάσουμε, πολύτιμα στοιχεία που θα βοηθούσαν τη διερεύνηση.
Ο αδελφός μου, βρισκόταν μαζί με την κοπέλα του και το σκυλάκι τους, ευτυχώς η κοπέλα του, επιβίωσε αν και με βαριά τραύματα αλλά ευτυχώς το κορίτσι γλίτωσε, βρισκόταν στο πρώτο κουπέ, του βαγονιού 2, πίσω από το κυλικείο. Είναι το τρίτο βαγόνι στη σειρά, ήταν η μηχανή με την πρώτη θέση, το κυλικείο και το βαγόνι 2, το οποίο είχε 11 κουπέ, μέσα, ο αδελφός μου, ήταν στο πρώτο κουπέ, ήταν πέντε άτομα τη στιγμή της σύγκρουσης, σκοτώθηκαν τα τρία και επιβίωσαν τα δύο, ευτυχώς από αυτά.
Ο χρόνος σταμάτησε , εκεί.. στο σημείο μηδέν, στις 23:18 :28… από τότε εμείς δεν μπορούμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας, μέχρι να μάθουμε τι ακριβώς συνέβη..
Με τον αδέλφό μου, είχα μιλήσει μία βδομάδα πριν. Καταρχήν, εγώ μένω στο εξωτερικό αρκετά χρόνια, δεν είχαμε καθημερινή επαφή. Είχαμε μιλήσει, την προηγούμενη βδομάδα ακριβώς με σκοπό να κανονίσουμε τις διακοπές του καλοκαιριού. Είχα να τον δω, τέσσερα χρόνια, λόγω προβλημάτων και του Κορωνοϊού, δεν είχαμε καταφέρει να συναντηθούμε κι εφόσον, σιγά – σιγά όλο αυτό είχε ξεπεραστεί, οργανώναμε, τις διακοπές για το καλοκαίρι. Ο αδελφός μου, θα κατέβαινε Αθήνα για να βρει τους φίλους του, να περάσουν το τριήμερο της απόκριας, μία συνήθεια που την είχαν κάθε χρόνο και είχαμε μείνει στο να μιλήσουμε με το που θα γυρνούσε, την επόμενη βδομάδα, να κλείναμε τα εισιτήρια και να βρίσκαμε τις ημερομηνίες. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που μίλησα ζωντανά. Βέβαια σε ένα κοινό γκρουπ, που έχουμε όλη η οικογένεια, συνομιλούσαμε τι κάνει και που βρίσκεται και θυμάμαι, η τελευταία επικοινωνία που είχα μαζί του, ήτανε όταν μας είχε στείλει, τις στολές που είχαν ετοιμάσει, για να βγούνε , να διασκεδάσουν έξω τις απόκριες… Αυτή ήταν η τελευταία επικοινωνία, που είχα εγώ, τουλάχιστον μαζί του.
Η λέξη Δικαιοσύνη, για μένα σημαίνει ότι δε θα υπάρξει κανένας ένοχος που δε θα κατηγορηθεί και θα μείνει εκτός φυλακής. Θέλω να ανοίξει η βεντάλια των ευθυνών, όσο πλατιά κι όσο ψηλά πρέπει και δε θα ήθελα να μείνει έστω κι ένας άνθρωπος, που δε θα έχει ευθύνη, από οποιοδήποτε χώρο, από όποια Κυβέρνηση, από οποιοδήποτε πόστο που να μην του ασκηθεί δίωξη και να μην κληθεί να αποδείξει ότι είναι αθώος και δεν είναι ένοχος. Εάν τυχόν έστω κι ένας ένοχος, μείνει εκτός φυλακής για μένα δε θα υπάρξει Δικαιοσύνη.
Βέβαια, για να φτάσουμε εκεί, πρέπει να υπάρξει πρώτα η αλήθεια. Πρέπει να λυθούν όλες οι απορίες, να βρεθούν όλα τα αίτια και όλοι οι παράγοντες, για να μπορέσουμε να αποδώσουμε τις ευθύνες, εκεί που πρέπει. Αυτό για μένα, θα είναι δικαιοσύνη κι έχω την εμπιστοσύνη ότι η Ελληνική Δικαιοσύνη, σε αυτό το θέμα, γιατί είναι πλέον ένα θέμα που απασχολεί, όλη τη χώρα θα κάνει το χρέος της.
Το πρώτο αίσθημα που ένιωσα, όταν βρέθηκα στο σημείο μηδέν, ήταν η έκπληξη , όταν έφτασα… Ταξιδεύω δύο μέρες ολόκληρες για να φτάσω από Αργεντινή. Θυμάμαι έχοντας μπει στο αεροπλάνο, είχα μία συγκεκριμένη εικόνα, για το χώρο του δυστυχήματος, αυτή που έβλεπα δηλαδή στις ειδήσεις κι όταν έφτασα στην Ελλάδα, ο χώρος είχε ήδη διαμορφωθεί. Το πρώτο πράγμα που έκανα φτάνοντας, ήταν να πάω σε αυτό το χώρο, γιατί είναι και κοντά στην Καρδίτσα και είχα μείνει έκπληκτος, γιατί ήταν λες και δεν είχε συμβεί τίποτα.
Ένιωθα ότι είχα πάρει το αεροπλάνο και ήταν λες και μπήκα, σε μία παράλληλη διάσταση κι έλεγα , δεν μπορεί να μη βλέπω τίποτα.
Να είναι όλο στρωμένο, πεντακάθαρο με αποτέλεσμα να απορώ για την πραγματικότητα, για το τι είχε γίνει. Αυτή την έκπληξη, την έχω κάθε φορά που επιστρέφω, γιατί πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα που να σου θυμίζει ότι έχει γίνει κάτι τέτοιο.
Μετά βέβαια, πήγα στο δεντράκι που έχουν φυτέψει, οι φίλοι του αδελφού μου, έχουν φυτέψει ένα δεντράκι και το ποτίζω, εκεί με πιάνει η θλίψη. Βλέπω το σημείο στο οποίο σκοτώθηκε, έχουμε μάθει πλέον σε ποιο σημείο ήταν ακριβώς κι εκεί με πιάνει η θλίψη, η οργή, η αγανάκτηση αλλά το πρώτο συναίσθημα, που κυριαρχεί πάντα, είναι αυτό της έκπληξης. Δεν μπορεί να είναι αυτός εδώ ο χώρος, δεν μπορεί εδώ να έχει γίνει, ένα τέτοιο τραγικό δυστύχημα. Δεν υπάρχει τίποτα, που να το θυμίζει.
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ που το έμαθα.. με πήρε τηλέφωνο, ο πατέρας μου, ήταν ήδη στο νοσοκομείο, είχε περάσει μία ώρα ήδη από το δυστύχημα, είχαν φτάσει ήδη στη Λάρισα, στο νοσοκομείο, με πήρε από ´κει και θυμάμαι ότι μου είπε ότι είχε γίνει σύγκρουση και τα παιδιά ήταν στο τρένο. Ότι είχανε φέρει την κοπέλα του αδελφού μου αλλά ήταν στην εντατική, με δύσκολα τραύματα κι ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχε φτάσει ο αδελφός μου, δεν τους είχανε πει τίποτα, δεν ήξεραν τίποτα γι αυτόν.. Τότε αμέσως κινητοποιήθηκα..
Δε θα το ξεχάσω ποτέ, ο πατέρας μου, μου έλεγε ότι περίμενε όπως έφταναν τα ασθενοφόρα κι έφερναν τους σάκους με τους ανθρώπους και προσπαθούσε να διακρίνει, απ´ το σωματότυπο του σάκου, εάν τυχόν θα ήταν εκεί ο Βάιος.. Κι εγώ παράλληλα, είχα ανοίξει όλα τα κανάλια και προσπαθούσα να βρω πληροφορίες και ήταν η στιγμή που είχαν φτάσει οι πρώτοι επιζόντες με τα λεωφορεία, στο σταθμό της Θεσσαλονίκης και το πρώτο πράγμα που είχα κάνει, ήταν να ανοίξω την τηλεόραση και κοιτούσαμε τα πρόσωπα που κατέβαιναν από τα λεωφορεία, μην τυχόν και τον δούμε εκεί.. Αυτές ήταν οι πρώτες στιγμές.. και μετά πέρασα όλες τις υπόλοιπες 48 ώρες, συνεχώς ψάχνοντας και ζητώντας να μάθω πληροφορίες για τον αδελφό μου, γιατί δεν ξέραμε τίποτα, μέχρι και που ταυτοποιήθηκε και μετά ξεκίνησα το δύσκολο ταξίδι…
