Φρίκη, τρόμος, σπαραγμός! Και οδύνη! Αμέτρητη!
Για τα θύματα που έφυγαν στα Τέμπη, για τους υπολοίπους που μένουν πίσω… Όπως σε κάθε δυστύχημα ή έγκλημα, η κοινή γνώμη αποσβολωμένη παρακολουθεί, συλλέγει τις αναλυτικές πληροφορίες που δημοσιεύονται προσπαθώντας να καταλάβει, να ερμηνεύσει το ακατανόητο, να εξηγήσει την τραγωδία, να ξορκίσει το κακό!
Μήπως όμως οι πληροφορίες, η διάρκεια και ο τρόπος που προβάλλονται είναι πολύ περισσότερες από αυτές που ο μέσος άνθρωπος μπορεί να αντέξει;
Ζω και εργάζομαι στην Ιταλία πάνω από είκοσι χρόνια. Τον τελευταίο καιρό πηγαινοέρχομαι για επαγγελματικούς λόγους στην Αθήνα και παρατηρώ μια τεράστια διαφορά στην κάλυψη τραγικών συμβάντων.
Το 2016 συνέβη ένα μεγάλο σιδηροδρομικό ατύχημα στο Μπάρι, μια τραγωδία ανάλογη με αυτήν στα Τέμπη. Την έζησα από κοντά ως συντονιστής του κλιμακίου ψυχιάτρων και κλινικών ψυχολόγων που έσπευσαν επιτόπου για να υποστηρίξουν τους επιζώντες, τους συγγενείς των θυμάτων και τα σωστικά συνεργεία.
Ίδια μυρωδιά θανάτου, ίδιος αβάστακτος πόνος, ίδια η απόγνωση! Με μια τεράστια διαφορά!
Η τηλεόραση ανακοινώνει ΑΠΑΞ το γεγονός και σταματάει κάπου εκεί, τουλάχιστον έτσι θυμάμαι.
Με κατάπληξη, απορία και θα έλεγα οργή, βλέπω εδώ την τηλεόραση να κατακλύζεται από μια πλημμυρίδα φρίκης.
Από το πρωί μέχρι το βράδυ οι ίδιες φρικτές εικόνες και περιγραφές στο εμπόριο του πόνου.
Κάποιοι δημοσιογράφοι θεωρούν ότι επιτελούν το έργο τους με το να δίνουν πληροφορίες, περιγράφουν διαμελισμένα πτώματα λες και πρόκειται για κομμάτια κρέας και να θέτουν στα σοκαρισμένα θύματα περισπούδαστες ερωτήσεις του είδους: “Νιώσατε πανικό;” ή “Έχετε ξαναβιώσει τέτοια τραγωδία;”
Και θα ακολουθήσει η κάλυψη στις κηδείες, ο θρήνος των συγγενών και όλα τα σχετικά.
Και αναρωτιέμαι ποιόν ωφελεί όλο αυτό;
Τα θύματα σίγουρα όχι.
Οι οικογένειες των θυμάτων και οι επιζώντες χρειάζονται σιωπή, σεβασμό και κυρίως προστασία της ιδιωτικότητας τους.
Το κοινό μήπως;
Ούτε το κοινό ωφελείται. Και αυτό γιατί οι πληροφορίες, η διάρκεια και ο τρόπος που προβάλλονται είναι πολύ περισσότερες από αυτές που ο μέσος άνθρωπος μπορεί να αντέξει! Η κλινική μας εμπειρία το πιστοποιεί.
Αυτό που χρειαζόμαστε ως κοινωνία είναι να αναλυθούν οι πραγματικές αιτίες τους δυστυχήματος, να αποδοθούν ευθύνες εκεί που πρέπει και να παρθούν διορθωτικά μετρά ώστε να μη ξαναθρηνήσουμε θύματα. Το αυτονόητο δηλαδή!
Η στοχοποίηση του τελευταίου τροχού της αμάξης στην αλυσίδα των αιτίων, η κήρυξη τριήμερου εθνικού πένθους και η κηδεία των θυμάτων δημοσία δαπάνη δεν επαρκούν.
Ο Αντώνιος Ντακανάλης (Antonios Dakanalis), καθηγητής και επικεφαλής ερευνητής Ψυχιατρικής και Ψυχοθεραπείας στο Πανεπιστήμιο «Μπικόκα» του Μιλάνου, το 2022 κατατάχθηκε για άλλη μία φορά ανάμεσα στους 50 καλύτερους επιστήμονες παγκοσμίως στον τομέα της ψυχικής υγείας. Διευθύνει το Διεπιστημονικό Ερευνητικό Κέντρο Νευροεπιστημών, Κλινικής Ψυχολογίας & Ψυχιατρικής και πολλά χρηματοδοτούμενα ερευνητικά/κλινκα προγράμματα σε συνεργασία με διεθνή πανεπιστήμια περιλαμβανομένων των Harvard και Oxford. Είναι ισόβιο μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ψυχικής Υγείας καικαι διεθνών επιτροπών που καθορίζουν κατευθυντήριες οδηγίες σε θέματα ψυχικής υγείας. Έχει τιμηθεί με 43 διεθνή βραβεία για το κλινικό και επιστημονικό του έργο, συμπεριλαμβανομένου του τίτλου του Distinguished Award από την Εθνική Ακαδημία Επιστημών και Τεχνολογίας της Ιταλίας. Ζει στο Μιλάνο και στην Αθήνα, είναι ενεργός πολίτης στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εμπνευστής πανεθνικών εκστρατειών για την αποστιγματοποίηση της ψυχικής νόσου και συμμετέχει σε ανθρωπιστικές και ιατρικές αποστολές στην Αφρική.
