Σα να έχει γίνει ο κόσμος ένα μικρό κουτί.
Σα να προσπαθείς να τεντωθείς προς το ταβάνι και να βρίσκεις πάτωμα.
Σα να προσπαθείς να ανοίξεις το παράθυρο για λίγο οξυγόνο και να βρίσκεις σε κλειδωμένη πόρτα.
Αυτό νιώθω. Εγώ και εκατομμύρια άλλοι.
Και λες ας μη κάνω τον λοιμωξιολόγο, τον πνευμονολόγο, τον βιολόγο και τον εντατικολόγο. Κάπως πρέπει να βγάλει η ανθρωπότητα την άκρη, να βγούμε από το μικρό κουτί, να αναπνεύσουμε, να πάνε τα παιδιά στα σχολεία τους, να δουλέψουμε, να δημιουργήσουμε, να γλεντήσουμε, να ταξιδέψουμε, να ερωτευθούμε, να πάμε σε καμία συναυλία.
Και όπως χαρούμενα λες σε γνωστό σου, απόψε πάω για εμβόλιο ο γνωστός αποδεικνύεται «πονηρός».
«Α, ωραία κάντο και εσύ για να μη χρειαστώ να το κάνω εγώ». Και εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου σε χτυπάει η αλήθειά του στη μούρη σα σφουγγαρίστρα βρεγμένη από μιζέρια.
Ο «πονηρός» πιστεύει ότι είναι έξυπνος.
Ζούμε βέβαια και σε μια χώρα που οι περισσότεροι πονηροί έχουν καλύτερη τύχη από τους έξυπνους ή τους συνεπείς. Γιατί ο πονηρός είναι το λίγο λαμόγιο, το θα κοροϊδέψω τον απέναντι, τον διπλανό, την εφορία, τη πολεοδομία, τον αστυνομικό όταν παράνομα παρκάρω για 2 λεπτά και του λέω μα δεν ήμουν παράνομος, αφού για δυό λεπτάκια μόνο σταμάτησα. Ο πονηρός είναι αυτός που θα ρίξει όλα τα προϊόντα από το ράφι του σούπερ μάρκετ για να πάρει τα πίσω -πίσω προϊόντα που λήγουν πιο μετά και δεν θα λυγίσει καν τη μεσούλα του να τα μαζέψει. Είναι εκείνος που παίρνει την μισή θέση για ΑΜΕΑ στο πάρκινγκ για να ισχυριστεί ότι στην ακρούλα μωρέ ήταν το αυτοκίνητό του. Ο πονηρός παίρνει επίσης τη θέση κάποιου άλλου στην ουρά στο σούπερ μάρκετ, στρογγυλοκάθεται στο μετρό και κάνει ότι κοιτάει έξω για να μη χρειαστεί να σηκώσει τον πισινό του να τη προσφέρει σε έναν μεγάλο άνθρωπο, σε μια έγκυο κοπέλα. Ο πονηρός δεν θα λερώσει τα χέρια του να ανοίξει τον κάδο απορριμμάτων, αν χρειάζεται, αλλά θα ακουμπήσει τα σκουπίδια του ακριβώς δίπλα μα έξω από τον κάδο.
Ο πονηρός επίσης όταν είναι καλεσμένος σπίτι σου δεν θα έλθει με άδεια χέρια να τον πεις ανάγωγο, αλλά θα πάρει ένα τσουρέκι -έτσι για τα μάτια του κόσμου- για να μη πληρώσει κρασί ή ακριβότερα γλυκά ή ένα μπουκέτο λουλούδια. Ο πονηρός γενικά κρύβει ότι είναι πονηρός. Μέχρι τη στιγμή που σου λέει χασκογελώντας: Αφού το κάνετε όλοι, δεν έχω λόγο να τραβηχτώ και να ταλαιπωρηθώ.
Ανόητε πονηρέ. Εχε χάρη που η δημοκρατία δεν είναι εκδικητική. Να σε παρατήσουν στη τύχη του πονηρού Θεού σου αν αρρωστήσεις. Να ξέρεις σε πήραμε χαμπάρι.
Είσαι πονηρός, γιατί είσαι λίγος και μικρός. Γιατί το μυαλό σου δεν σου φτάνει να είσαι έξυπνος. Ο σοφός λαός σωστά βάζει μπροστά το κουτός στο πονηρός και σωστά λέει για κάποιον σα και σένα: «δεν είναι έξυπνος, πονηρός είναι»
ΥΓ. 1. Δεν αναφέρομαι στους μπερδεμένους, φοβισμένους ανθρώπους. Όπου συναντάμε τέτοιους, έχουμε υποχρέωση να τους μιλήσουμε για το πώς θα προστατευθούν.
ΥΓ 2. Δεν αναφέρομαι προφανώς στους αρνητές. Αυτοί είναι απερίγραπτοι και αήττητοι.
Η Άρτεμις Καλαντζάκου είναι Σύμβουλος Επικοινωνίας
