Ο κατεξοχήν χώρος, όπου μπορούν να επισημανθούν τα κακώς κείμενα, αυτά που καλώς γράφονται και αυτά που δημιουργικά αποδίδονται. Με μια ευρύτερη έννοια καθετί είναι πολιτικό, εφόσον ως τέτοια όντα διαβιούμε σε οργανωμένη κοινωνία. Το θέατρο γεννήθηκε ως πράξη πολιτική από τους αρχαίους Τραγικούς. Είναι ένας καθρέπτης που τοποθετείται κατάματα μπρος στην κοινωνία. Σ’ αυτό το καθρέπτισμα η συνδιαλλαγή αποκτά άλλη διάσταση, μέσω της αλήθειας. Αυτή και μόνο αυτή ωριμάζει τη λέξη που θα ειπωθεί, το βλέμμα που θα ριχτεί, τη σιωπή που θ’ακολουθήσει.
‘’Φύσει πολιτικὸν ζῷον’’ αναφέρει ο Αριστοτέλης για τον άνθρωπο. Η σχέση του με την κοινωνία και η ζωντάνια του τον καθιστά τόσο πολιτικὸν, όσο και ζῷον (:ζωντανός οργανισμός).Σήμερα τα ειπωμένα και ανείπωτα εγκλήματα γύρω μας είναι πολλά σε μια κοινωνία που χωλαίνει και βάλλεται από παντού. Το μεγαλύτερο όμως έγκλημα ή αμαρτία είναι να εθελοτυφλούμε ή ν’ απέχουμε.
Ο καλλιτέχνης έχει ‘’θέλω’’ και μαζί με αυτό μιαν ευθύνη. Έχει χρέος να είναι ανοιχτός στα ερεθίσματα και φορέας έκφρασης της αλήθειας. Ν’αγγίζει πτυχές που δεν δύνανται ή δεν συλλαμβάνουν πολλοί και με αγάπη να τις φωτίζει, αλλάζοντάς τες σε αναγέννηση και πολιτισμό. Ν’ αγγίζει ψυχές, χωρίς να πρέπει να είναι σοβαροφανής ή τραγικός, μα να εμπεριέχει την φέτα της ζωής, να προάγει την σκέψη, το γέλιο και το δάκρυ.
Σε κάθε αποδέκτη, από γενιά σε γενιά, από καρδιά σε καρδιά.
Γράφει η Λένα Τόττα, ηθοποιός-φιλόλογος
